Ιδού οι στίχοι της «αγάπης και του ανθρωπισμού» των «αντιφασιστών»!

Ολόκληρη την χθεσινή ημέρα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ασχολήθηκαν εκτενέστερα με την υπόθεση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Εκτενή ρεπορτάζ, συναυλίες, εκδηλώσεις μέχρι και... αποκαλυπτήρια αγάλματος είχαμε. Και φυσικά για να μην το... ξεχάσουμε Η λεωφόρος Παναγή Τσαλδάρη στο Κερατσίνι μετονομάζεται σε Παύλου Φύσσα. Όλα αυτά για έναν νεαρό ο οποίος ήταν το θύμα μίας όντως απεχθούς δολοφονίας. Όπως και εκατοντάδες άλλοι. Για τους οποίους όμως δεν έχει γίνει ουδεμία τέτοιου είδους εκδήλωση...

Ούτε ανδριάντες, ούτε δρόμοι, ούτε τίποτε. Η λογική βάση της οποίας επιχειρείται αυτή την στιγμή η “αγιοποίηση” του Παύλου Φύσσα (αν και θα πρέπει να πούμε ότι δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερη επιτυχία, καθώς όπως διαβάσαμε στα σχετικά ρεπορτάζ περίπου 600 άτομα βρέθηκαν όλα κι όλα το πρωί στα αποκαλυπτήρια του “μνημείου” του ενώ υπήρχαν κυριολεκτικά καλέσματα σε εκδηλώσεις με... εκατοντάδες υπογραφές) είναι ότι αυτός υπήρξε ένας “γνωστός αντιφασίστας” ο οποίος “στοχοποιήθηκε” και δολοφονήθηκε. Εάν και προσωπικά δεν με πείθει ως σενάριο και τείνω περισσότερο να πιστεύω ότι επρόκειτο για μία συμπλοκή η οποία πήγε στα άκρα και κατέληξε σε δολοφονία λόγω της ψυχοσύνθεσης Ρουπακιά, ας δεχθούμε προς στιγμήν ότι ίσχυε το παραπάνω. Ποιά ήταν λοιπόν η “αντιφασιστική” δράση του Π. Φύσσα. Εγώ προσωπικά δεν είχα ακούσει ποτέ το όνομά του σε ο,τιδήποτε περαιτέρω της “μουσικής” του δραστηριότητας. Και το “αντιφασιστικό” του μένος το ανακάλυψα σε ένα του τραγούδι...

Τι έλεγε σε αυτό του το τραγούδι ο Παύλος Φύσσας, υπό το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο Killah-P (φονιάς;): «Σήκωσε την αντένα γαμώ τον φασισμό σου πουτάνας γέννα / ναι καλά κατάλαβες αυτό εδώ είναι για σένα / ΔΙΑΛΕΞΕ, ΘΕΛΕΙΣ ΚΡΕΜΑΛΑ ή ΤΡΕΧΑΛΑ / γαμιέται κάθε είδους φασίστας μαλάκα και πάμε γι’ άλλα / ΓΑΜΑ ΤΟΥΣ, ΠΑΤΑ ΤΟΥΣ ΓΑΜΑ ΤΟΥΣ / ΚΑΤΟΥΡΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΚΑΙ ΓΑΜΑ ΤΟΥΣ ΤΗ ΦΑΡΑ ΤΟΥΣ"!!!
Προφανώς αυτό ήταν το σύνολο της δημόσιας αντιφασιστικής δράσης του Παύλου Φύσσα. Δεν γνωρίζω και δεν μπορώ να ισχυρισθώ ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος άνηκε σε κάποια από τις ομάδες “Αντιφά” οι οποίες έχουμε επανειλημμένα αποδείξει ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά ομάδες κακοποιών οι οποίες έχουν ως μοναδικό στόχο της καταστολή της πατριωτικής σκέψης και δράσης.
Και οι οποίες έχουν επανειλημμένα επιτεθεί κατά Ελλήνων πολιτών, μετά από στοχοποιήσεις ή και απλά επειδή δεν τους άρεσαν τα ρούχα που φορούσαν. Και εξάλλου αυτό δεν είναι το θέμα μας σήμερα. Πολύ πιο ενδιαφέρον είναι το να δούμε το πώς οι ... λυρικές και καλλιτεχνικές αγωνίες του Παύλου Φύσσα, στην ακραία αυτή και επιθετική – κατά άλλων ανθρώπων ας μην το ξεχνάμε αυτό – μορφή τους, δεν ήταν κάποιου είδους “εξαίρεση” αλλά αποτελούν ένα μόλις κομμάτι από μια ολόκληρη “υποκουλτούρα” αντιφασιστών μουσικών, οι οποίοι καλούν τους οπαδούς τους να κρεμάσουν, σφάξουν, ξεκοιλιάσουν, πατήσουν ή ο,τιδήποτε άλλο μπορείτε να φανταστείτε, αυτούς που ετεροπροσδιορίζουν ως... “φασίστες, ναζί κλπ” και οι οποίοι μπορεί να είναι από ηλικιωμένοι μέχρι παιδιά στα πρώτα χρόνια της εφηβείας τους.

Σμέρνα: Σφάζε κάθε μέρα κι εσύ από έναν
(https://www.youtube.com/watch?v=Hm08qyb3ePw)
"Έχουνε ψυχή, κι οι νεοναζί, πέτρινη καρδιά και θολό το μυαλό δεν μπορώ να τ ανεχτώ.. Σπάστους τα πλευρά χύστους τα μυαλά σφάζε κάθε μέρα από έναν κι εσύ μπάσταρδο νεοναζί. Μην το σκεφτείς ούτε στιγμή είναι σωστό να στουμπάς νεοναζί και να τους τρίβεις τη μούρη την άσφαλτο ναι είναι σωστό (repeat) Με τί χαρά, μες την καρδιά όταν χτυπάς ναζί"
Τα παραπάνω λόγια είναι οι στίχοι από ένα “τραγούδι” στο youtube του συγκροτήματος “Σμέρνα” με συνολικά στις διάφορες εκδόσεις του πάνω από 50.000 θεάσεις, το οποίο μάλιστα έχει διασκευαστεί και παίζεται και σήμερα από διάφορα συγκροτήματα, τα οποία έτσι... αποτίουν φόρο τιμής στους “Σμέρνα” που δεν υπάρχουν πιά. Ένα από αυτά και οι “Αμόκ” οι οποίοι όπως μας πληροφορούν στην ιστοσελίδα τους: “Εχουν συμμετάσχει σε πολλές συναυλίες αλληλεγγύης σε αυτοοργανωμένους χώρους και πανεπιστήμια σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας.

Καρκίνωμα: Μές στα κρεματόρια θα καείτε
(https://www.youtube.com/watch?v=Kl7eq7r1yg8)
Μία άλλη “καλλιτεχνική” ανησυχία παρόμοια με αυτήν του Π. Φύσσα εξέφρασαν στους στίχους τους και οι “Καρκίνωμα” οι οποίοι μας πληροφορούν “Μές στα κρεματόρια μια μέρα θα καείτε, όλοι εσείς οι μπάσταρδοι μαζί θα κρεμαστείτε” και συνεχίζουν με αυτού του είδους την... ποιητική διάθεση στο κομμάτι που αποκαλούν “μαλάκα φασίστα”.

Υπεραστικοί:
Από την άλλη πέραν του ... χιπ χόπ και του πάνκ, ακόμη και σε ενός είδους “έπαναστατικού – έντεχνου” υπάρχουν συγκροτήματα (αν και αυτά προσωπικά μου φαίνονται πιο κοντά σε έναν “σταλινικό αντιφασισμό”) όπως οι Υπεραστικοί, οι οποίοι σε σχετικό τους τραγούδι αναφέρουν: “Το φασισμό πάτα στο λαιμό.
Ο λαός μας όρθιος θα σταθεί,
στους αγώνες θα ατσαλωθεί,
θα τσακίσουμε το φασισμό,
του συστήματος γιο και φρουρό.

Ο νόμος όμως που έγινε είναι μόνον... αντιρατσιστικός!

Φανταστείτε εάν όλα τα παραπάνω αντί να λένε “φασίστας”, “ναζί” κλπ, αναφερόντουσαν σε κάποιου είδους εθνικότητα ή φυλετική ομάδα. Όχι απλά υποκίνηση σε πράξεις βίας, όχι απλά παραβίαση του νέου “αντιρατσιστικού” νόμου. Όποιος τα έλεγε θα είχε να αντιμετωπίσει την συγκεντρωμένη μήνι εφημερίδων, τηλεοράσεων, δικαστικών, πολιτικών, υπουργών και ούτω καθ' εξής.

Εν προκειμένω όμως καθώς αυτοί οι “στίχοι” τόσο του Π. Φύσσα που πλέον μας έχει προκύψει ως “ήρωας” αλλά και των υπολοίπων “παλικαριών” θεωρούνται ύμνοι του “μαχητικού αντιφασισμού”.
Είναι σαφές ότι υπάρχει μια ολόκληρη υποκουλτούρα, που πολλές φορές έρχεται και στην επιφάνεια και δεν απευθύνεται πια μόνον σε περιθωριακούς ροπαλοφόρους – αντιφά, αλλά και στο ευρύτερο κοινό μέσω χαρακτήρων όπως η κ. Μποφίλιου που είναι απόλυτα εμπορική και η οποία ζητούσε να πεθάνουν συλλήβδην οπαδοί και ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής, που θεωρεί την ζωή του “φασίστα” ως κάτι άνευ αξίας.

Και όλοι αυτοί, ότι είδος μουσική και εάν παίζουν, ντοπάρουν συναισθηματικά κόσμο και κοσμάκη. Τους σπρώχνουν στα όρια της δολοφονίας. Και εάν για τον Π. Φύσσα είχαμε δύο νεκρούς “φασίστες” τους Καπελώνη και Φουντούλη, τίποτε δεν υπάρχει που να αποκλείει το να υπάρξει και συνέχεια. Το να έχουμε ακόμη περισσότερα θύματα. Και σίγουρα ένα μέρος της ευθύνης γι' αυτές τις δολοφονίες ανήκει όχι μόνον στα χέρια αυτών που πατούν την σκανδάλη, αλλά και στα χέρια αυτών που “απο-ανθρωποποιούν” τους πιθανούς στόχους.

Δημήτρης Παπαγεωργίου

www.elora.gr