Δεν μπορώ να περιμένω άλλο το «κίνημα»

Άρθρο του Hunter Wallace (πραγμ. όνομα: Brad Griffin), διαχειριστή της ιστοσελίδας “Occidental Dissident”, που υπερασπίζεται τη Νότια κληρονομιά / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ  (σημ: για κάποιον που όποια γνώση και άποψη έχει για το Νότο, την έχει σχηματίσει από το Hollywood, πιθανόν να ξινίσει με το άρθρο)    

Για πάνω από μια δεκαετία, συμμετείχα στο Λευκό Εθνικιστικό κίνημα.

Ξέρετε τι θυμάμαι περισσότερο από εκείνα τα χρόνια; Θυμάμαι να περιμένω. Να περιμένω υπομονετικά για την ημέρα, που "αυτό" θα μπορούσε να συμβεί, όταν η φυλετική και πολιτιστική παρακμή της Αμερικής θα προχωρούσε... τόσο πολύ που η οικονομία των ΗΠΑ θα κατέρρεε, ή θα έπεφτε τόσο που θα έκανε τους Λευκούς να πιεστούν τόσο πολύ ώστε να «σπάσουν» και να απηυδήσουν με το σύστημα, ώστε το «κίνημα» θα λειτουργούσε ως καταλύτης και θα ενεργοποιούσε τους πάντες.

Αυτή η μέρα δεν ήρθε ποτέ. Δεν ήρθε ποτέ γιατί οι Λευκοί και οι Λευκοί Εθνικιστές φοβήθηκαν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και τα συμφέροντά τους. Όπως και ο IT consultant με την καθεστωτική συνείδηση στο δυστοπικό μυθιστόρημα “Mister” του Alex Kurtagić, ο δημοκρατικός μπουρζουάς έχει υποκύψει κάτω από την μαλακή καταπίεση των ταμπού που έχουν κυριαρχήσει πάνω μας. Έχω γράψει ιστορίες για κάθε είδους τρομακτικό έγκλημα μαύρων σε λευκούς και είδα ανθρώπους να επικοινωνούν μαζί μου και να μου ζητούν να αφαιρέσω αυτές τις ιστορίες, επειδή φοβούνται βίαια αντίποινα από την “no snitchin’” ("μην διανοηθείς να με καταγγείλεις") μαύρη κοινότητα, ή φοβούνται ότι  κάποιος μπορεί να τους θεωρήσει "ρατσιστές" επειδή συνδέουν τον φρικιαστικό θάνατο ενός αγαπημένου τους προσώπου με την δυσλειτουργική μαύρη κουλτούρα του εγκλήματος που ευδοκιμεί στις πόλεις μας. Αυτή είναι η σημερινή κατάσταση της Λευκής Αμερικής που είναι πρόθυμη να δει ακόμη περισσότερη κακοποίηση.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, πάνω από 1.400 λευκά μικρά κορίτσια βιάζονταν στο Rotherham για 14 χρόνια από Πακιστανούς μουσουλμάνους εγκληματίες. Η αστυνομία και οι κοινωνικές υπηρεσίες γνώριζαν γι’ αυτό και δεν έκαναν τίποτα, από φόβο μήπως κατηγορηθούν για «ρατσισμό». Τώρα που οι αγριότητες του Ρόδερχαμ έχουν έρθει στο φως, θα έλεγε κανείς ότι αυτό θα είναι μια κρίσιμη στιγμή. Αυτό θα είναι το "αυτό" , ο καταλύτης που, επιτέλους, θα σιώραζε κάτω ολόκληρο το αντι-δημοφιλές  οικοδόμημα της «διαφορετικότητας», της πολυπολιτισμικότητας και της μαζικής μετανάστευσης από χώρες του Τρίτου Κόσμου στη Βρετανία.

Όπως και οι ΗΠΑ μετά τις επιθέσεις της 9/11, φαίνεται ότι και αυτό το "μάθημα" που υποτίθεται πήραμε, θα περάσει και η ζωή θα συνεχιστεί όπως πριν στη Βρετανία, οι άνθρωποι θα είναι συγκλονισμένοι και εξοργισμένοι από την κακοποίηση των παιδιών, θα μιλήσουν γι’ αυτό με τους φίλους τους πάνω από έναν ψύκτη νερού και ίσως βγάλουν κάποια σωστά συμπεράσματα, αλλά θα κρατήσουν τις σκέψεις τους για τον εαυτό τους. Γιατί ο δημοκρατικός αστός, ο σύγχρονος αμερικάνος, ένα άτομο που συνδυάζει τις χειρότερες πτυχές του ακραίου ατομικισμού με την ακραία συμμόρφωση (με το σύστημα), το αντιληπτό κόστος να μιλήσεις με θάρρος δημοσίως και να σε θεωρήσουν «ρατσιστή», είναι απλά πάρα πολύ μεγάλο για να το αντέξει. Είναι ελεύθερος, με την αυστηρά νομική έννοια του όρου, να το πράξει, αλλά αποθαρρύνεται εξ αιτίας των ισχυρών ταμπού του φοβερού εκείνου δικτάτορα που είναι γνωστός ως "η κοινή γνώμη", από το να ασκήσει το συνταγματικό δικαίωμα του συνέρχεσθαι.

Με λίγα λόγια, γι’ αυτό η εκπαίδευση και η οργή ​​είναι ανεπαρκείς για να επιλύσουν το πρόβλημά μας. Δεν αλλάζουν τον υπολογισμό του κόστους-οφέλους που μπορεί να έχει κάποιος από μια ενεργή συμμετοχή στο κίνημα. Εδώ και είκοσι χρόνια τώρα, έχουμε μορφώσει και εξοργίσει χιλιάδες και χιλιάδες Λευκούς μέσω του διαδικτύου – τους έχουμε «ξεσηκώσει» με συγκλονιστικά εγκλήματα ή τους έχουμε εντυπωσιάσει με φανταχτερά δοκίμια του Νίτσε, συχνά και τα δύο - και τίποτα δεν τους έκανε να αναλάβουν δράση.

Λίγες γενιές πριν, μόνο ένας βιασμός από έναν μουσουλμάνο μετανάστη θα ήταν αρκετός για να υποκινήσει ένα λιντσάρισμα στα μέρη του Νότου. Τότε, όπως και τώρα, οι προηγούμενες γενιές εξοργίζονταν από ειδεχθή εγκλήματα, αλλά μια τέτοια αντιμετώπιση δεν θα συμβεί στην δική μας "φωτισμένη εποχή". Δεν θα συμβεί γιατί οι Νότιοι πρόγονοί μας κινιόντουσαν από κάτι που οι απόγονοί τους έχουν χάσει: έναν ηθικό κώδικα που βασίζεται στην τιμή.

Ήταν μια πρωτόγονη αίσθηση τιμής και μια αίσθηση καθήκοντος, και όχι η άριστη γνώση του Πλάτωνα ή του Νίτσε, που οδηγούσε τους άνδρες να δράσουν. Στην Συνομοσπονδία, οι άνδρες, βάδιζαν στον πόλεμο και έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή τους σε καθημερινή βάση, γιατί ο θάνατος και η ήττα ήταν προτιμότεροι από την σκέψη να υποβαθμιστούν στο επίπεδο της ισότητας με τον ελεύθερο νέγρο. Σύμφωνα με τα λόγια του δικαστή William L. Harris (1807 - 1868), επιτρόπου Απόσχισης του Μισισιπή στη Γεωργία, «καλύτερα η γη του Μισισιπή να δει τον τελευταίο της φυλής της, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, να θυσιάζονται πάνω σε μια κοινή ταφική πυρά, παρά να τους δει ζωντανούς να υποκύπτουν στην υποβάθμιση της αστικής, πολιτικής και κοινωνικής ισότητας με την νέγρικη φυλή».

Είναι αδιανόητο να ακούσεις ποτέ τέτοιες δηλώσεις από τον σύγχρονο δημοκρατικό αστό αμερικάνο ατομικιστική που βλέπει την χώρα να κατακλύζεται με εκατομμύρια τριτοκοσμικούς μετανάστες, και να καταστρέφονται αμέτρητες μελλοντικές γενιές, εφ’ όσον η τιμή του μαρουλιού είναι ένα λίγα λεπτά φθηνότερη στο πλησιέστερο σούπερ μάρκετ. Ακόμη και αρκετοί δικοί μας άνθρωποι, οι οποίοι σωστά περιφρονούν τέτοιους απεχθείς χαρακτήρες και συναισθήματα, ακόμα δεν έχουν σπάσει εντελώς από την νοοτροπία του αμερικανισμού.

Αν σε στοιχειώνει η σκέψη του τι θα σκεφτεί η "κοινή γνώμη", όταν κάποιος σε δει να σπας ένα ταμπού, και αυτό σε αποτρέπει από τη δράση, έχεις πολύ δρόμο μπροστά σου. Αν προτιμάς το θάνατο και την ήττα για να κάνεις το καθήκον σου, έχεις φτάσει στο τέρμα. Ευτυχώς, δεν είμαστε στο σημείο ακόμα όπου άνθρωποι πρέπει να πεθάνουν για να χτίσουν το κίνημά μας. Δεν είμαστε καν κοντά - όπως έχουμε δει ξανά και ξανά, οι πραγματικές συνέπειες που προκύπτουν από την ανάληψη δράσης είναι πολύ μικρές.

Υποθέτω ότι αυτό που προσπαθώ να πω εδώ είναι, ότι πρέπει να κάνουμε περισσότερα από το να σας εκπαιδεύουμε και να σας εξοργίζουμε. Πρέπει να σας πείσουμε, με κάποιο τρόπο, να μην θέλετε να είσαστε ένας σύγχρονος δημοκρατικός απορροφημένος αμερικάνος ατομικιστικής. Η πρόκληση είναι να αξιοποιήσουμε τις αριστοκρατικές ποιότητες που είναι μέρος της Νότιας κληρονομιάς μας και να τις καλέσουμε να εξοντώσουν τον σύγχρονο αμερικανικό μέσα μας. Έτσι μόνο θα προχωρήσουμε.

Προσωπικά, εγώ έτσι προχώρησα ... μετά από 10 χρόνια αναμονής για το «κίνημα». Αποφάσισα ότι δεν θέλω να είμαι ένας σύγχρονος δημοκρατικός αστός αμερικάνος ατομικιστής. Συνειδητοποίησα ότι δεν μου είναι πολύ ελκυστικός αυτός ο κενός και ανούσιος τρόπος ζωής. Δεν θα τα είχα καλά με την συνείδησή μου να ​​παραμένω αδρανής ενώ η χώρα μου, βυθίζεται κάτω από άγρια κύματα γύρω μου. Όταν τελικά το αποδέχτηκα, έπαψα να νοιάζομαι για την «κοινή γνώμη» και να παρατηρώ τα ανόητα «πολιτικά ορθά» ταμπού της. Ήταν μια απελευθερωτική εμπειρία. Αυτό ήταν το πραγματικό καταλυτικό σημείο για μένα, όχι τα εκατοντάδες βιβλία που διάβασα, όταν ήμουν στο κολέγιο, ή τα χρόνια που εξοργιζόμουν, ενώ σέρφαρα στο διαδίκτυο.

Ο μεγαλύτερος άντρας που έζησε στην Alabama, ο William Lowndes Yancey, είπε κάποτε την παραμονή του πολέμου μεταξύ των πολιτειών (γνωστό στο ευρύ κοινό ως «εμφύλιο πόλεμο») ότι «ακόμη και αν η διαίρεση οδήγησε στον πόλεμο», αντί να ζει κάτω από μια κυβέρνηση που είχε παραβιάσει το Σύνταγμα και με τοποθετεί σε μια θέση κατώτερη από τον ελεύθερο Βόρειο νέγρο», θα συγκέντρωνε ένα σώμα γενναίων ανδρών οι οποίοι, «ωστόσο λίγοι σε αριθμό, θα έβρισκαν έναν τάφο τον οποίο ο κόσμος θα αναγνωρίσει, συμπατριώτες μου, ως τις σύγχρονες Θερμοπύλες». Αυτή είναι η γλώσσα και το πνεύμα κουλτούρας της Τιμής του "Old South".

Με αυτό το πνεύμα θα πάμε (με την Λίγκα του Νότου - League of the South) τις επόμενες δύο εβδομάδες στο Λιτλ Ροκ του Αρκάνσας και στην Apopka της Φλόριντα, για να υπερασπιστούμε τον λαό μας, την κουλτούρα μας και τον χριστιανικό γάμο που δέχεται επίθεση (πρόσφατα το Αρκάνσας ψήφισε υπέρ του «γάμου» των ομοφυλόφιλων). Δεν πρόκειται να περιμένουμε άλλη μια δεκαετία ελπίζοντας να φτιαχτεί το "κίνημα" αυθόρμητα από μόνο του. Εμείς πάμε με χαρά να κάνουμε το καθήκον μας και να αρχίσουμε την οικοδόμησή του στο Νότο τώρα.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

redskywarning.blogspot.gr