Γροθιά! Ο Καλεντερίδης (με αφορμή το Κομπάνι) ξετινάζει τον Αβραμόπουλο για την "πολιτική και πατριωτική δειλία" του απέναντι στον Νταβούτογλου..

Από τον Νάσο Γεωργίου

Με ένα άρθρο - φωτιά (το οποίο βρήκα δημοσιευμένο εδώ) ο πραγματικός πατριώτης Σάββας Καλεντερίδης, που υπερασπίστηκε τον Οτσαλάν και δικαιώθηκε, βάζει τα πράγματα στη θέση τους για τις εξελίξεις με τους τζιχαντσιτές και όπως χαρακτηριστικά γράφει... "Το Κομπάνι εξελίσσεται σε ηρωικό Μεσολόγγι".

Επίσης γράφει και μια άλλη μεγάλη αλήθεια, ότι μετά την παράδοση του Οτσαλάν "η Ελλάδα παραμένει απλός θεατής των τεκταινομένων στην περιοχή, με όλες τις κυβερνήσεις να στρέφουν φοβικά το βλέμμα τους προς την Αγκυρα, όποτε γίνεται κάτι που αφορά το Κουρδικό στην πατρίδα μας" και προσθέτει μια αποκάλυψη: "Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση του Δημήτρη Αβραμόπουλου, ο οποίος ως υπουργός Εξωτερικών υπέκυψε, επιδεικνύοντας πολιτική και πατριωτική δειλία, στις παράλογες απαιτήσεις του τότε ομολόγου του Αχμέτ Νταβούτογλου, να μην παρουσιαστεί το βιβλίο του Μουράτ Καραγιλάν στο αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου, ατιμάζοντας για άλλη μια φορά την πατρίδα μας. Ευτυχώς έσωσε την κατάσταση η γενναία προσωπική παρέμβαση του Αντώνη Σαμαρά".

Ολόκληρο το άρθρο του Σάββα που αξίζει να διαβαστεί: 

http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/10/blog-post_45.html

Οταν ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν πολεμούσε μόνος εναντίον όλων, και εννοούμε τον άνισο ένοπλο αγώνα που έδωσε το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (ΡΚΚ) υπό την ηγεσία του, που ξεκίνησε στις 15 Αυγούστου 1984 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα με μικρές διακοπές, κάποιοι στην Ελλάδα τον παρομοίασαν με τον πολέμαρχο του αγώνα της Εθνικής Παλιγγενεσίας Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Οταν ανεύθυνοι πολιτικοί έφεραν τον Κούρδο ηγέτη στην Ελλάδα, για να δημιουργήσουν τετελεσμένο στην κυβέρνηση Σημίτη και να υποχρεώσουν τον Ελληνα πρωθυπουργό να αλλάξει πολιτική απέναντι στην Τουρκία, ακολούθησε η μεθόδευση της Κένυας από την κυβέρνηση, που οδήγησε στην παράδοση του Οτζαλάν στους διώκτες του Τούρκους. Τότε μια βιομηχανία λάσπης, από συγκροτημένες ομάδες πολιτικών και δημοσιογράφων, ανέλαβε εργολαβικά το έργο κατασυκοφάντησης του Κούρδου ηγέτη αλλά και του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος. Οι ίδιες ομάδες ανέλαβαν το έργο της σπίλωσης της τιμής και της υπόληψης όσων αντιστάθηκαν στην επαίσχυντη και προδοτική πράξη της παράδοσης του Απο στους Τούρκους, οι ίδιες ομάδες ανέλαβαν το έργο της κατασυκοφάντησης των αγνών Ελλήνων πατριωτών που συνέχιζαν να στηρίζουν το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα.
Στόχος τους ήταν, μέσα από μια γκεμπελική ισοπεδωτική λογική, να τα παρουσιάσουν όλα, τον Οτζαλάν, το κίνημά του και τους αγνούς υποστηρικτές του στην Ελλάδα, ως κίνδυνο για τα εθνικά μας συμφέροντα και άρα ανάξια οποιασδήποτε στήριξης από την ελληνική κοινωνία, την κυβέρνηση και το κράτος.
Ουσιαστικό ρόλο στη στήριξη της παραπαίουσας από το σκάνδαλο κυβέρνησης Σημίτη μέσω τέτοιων γκεμπελικής έμπνευσης ενεργειών επηρεασμού της κοινής γνώμης και εξόντωσης ανθρώπων έπαιξαν τα δυο βασικά «συστήματα»-πυλώνες που διατηρούσε τη δεκαετία του ’90 η Siemens στην Ελλάδα για τον έλεγχο της εξουσίας και την προώθηση των συμφερόντων της στην πολύπαθη χώρα μας.
Το ένα σύστημα-πυλώνας εμφιλοχωρούσε στους κόλπους μεγάλης πολιτικής οικογένειας της χώρας μας, που τότε έπαιζε τον ρόλο αυτόν από τις τάξεις της αντιπολίτευσης, και το άλλο ήταν καλά διακλαδισμένο στους κόλπους της κυβέρνησης Σημίτη, φθάνοντας μέχρι την κορυφή της.
Οταν τότε κινδύνευσε ο κυβερνητικός πυλώνας, ο πυλώνας της αντιπολίτευσης ήταν αυτός που σήκωσε το κύριο βάρος της γκεμπελικού τύπου επιχείρησης επηρεασμού της ελληνικής κοινής γνώμης.
Εκτοτε, η Ελλάδα πήρε τον ηθικό κατήφορο και απαξιώθηκε διεθνώς, αφού καμία χώρα στον κόσμο δεν μπορεί να εμπιστευθεί μια άλλη χώρα που όχι μόνο εγκαταλείπει έναν έστω και άτυπο σύμμαχο, αλλά τον παραδίδει στον κοινό εχθρό!
Εκτοτε η Ελλάδα παραμένει απλός θεατής των τεκταινομένων στην περιοχή, με όλες τις κυβερνήσεις να στρέφουν φοβικά το βλέμμα τους προς την Αγκυρα, όποτε γίνεται κάτι που αφορά το Κουρδικό στην πατρίδα μας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση του Δημήτρη Αβραμόπουλου, ο οποίος ως υπουργός Εξωτερικών υπέκυψε, επιδεικνύοντας πολιτική και πατριωτική δειλία, στις παράλογες απαιτήσεις του τότε ομολόγου του Αχμέτ Νταβούτογλου, να μην παρουσιαστεί το βιβλίο του Μουράτ Καραγιλάν στο αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου, ατιμάζοντας για άλλη μια φορά την πατρίδα μας. Ευτυχώς έσωσε την κατάσταση η γενναία προσωπική παρέμβαση του Αντώνη Σαμαρά.
Τώρα στη Μεσοποταμία είναι σε εξέλιξη γεγονότα που θα κρίνουν και θα διαμορφώσουν τον νέο χάρτη ισορροπιών και συνόρων στην περιοχή, με τους Κούρδους να είναι ο νέος ρυθμιστικός παράγοντας. Το θέμα αφορά και επηρεάζει άμεσα την Κύπρο και την Ελλάδα. Η Ελλάδα αποφεύγει οποιαδήποτε επαφή με τους Κούρδους, υπό τον τρόμο ότι αυτό θα δυσαρεστήσει την Αγκυρα.
Η κατάσταση που περιγράψαμε, με τα συστήματα τύπου Siemens να χειραγωγούν πολιτικούς και δημοσιογράφους, οι οποίοι με τη σειρά τους σπιλώνουν και καταρρακώνουν συνειδήσεις και αγνές πατριωτικές πρωτοβουλίες, και να δρουν καταστροφικά στην ελληνική κοινή γνώμη, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, έχουν επηρεάσει την ελληνική κοινωνία, η οποία εκτός από δημογραφική, παρουσιάζει πλέον ιδεολογική και ηθική γήρανση.
Εδώ και είκοσι έξι ημέρες οι Κούρδοι αγωνιστές της πόλης Κομπάνι της βόρειας Συρίας, χωρίς ρεύμα, νερό, τρόφιμα, πυρομαχικά και συμμάχους, περικυκλωμένοι από τρεις πλευρές από τους λύκους του Ι.Κ. και από βορρά από τις ύαινες της Αγκυρας, δίνουν έναν αγώνα που έχει πολλές ομοιότητες με τον αγώνα που έδιναν επί μήνες οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» του Μεσολογγίου.
Τι ακριβώς παίζεται στην Κομπάνι και πώς και γιατί εμπλέκεται η Αγκυρα στην πολιορκία της, θα το παρουσιάσουμε στο κυριακάτικο άρθρο μας.
Εως τότε ελπίζουμε να αναπτυχθεί ο προβληματισμός γιατί δεν εμφανίστηκε στην ελληνική κοινωνία μια πρωτοβουλία για τη συλλογή ανθρωπιστικού υλικού για τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» της πόλης Κομπάνι!
Σάββας Καλεντερίδης