ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ-GR: Και η Μικρή Άννυ η Ορφανή έγινε πολιτικά ορθή

Οι μηχανισμοί προπαγάνδας και οι ρεβιζιονιστές του Χόλιγουντ έχουν το δικαίωμα να διαστρέψουν κάθε ιστορία, θρύλο ή παραμύθι και γενικά να κάνουν ό, τι θέλουν, προκειμένου να κατηχήσουν τις μάζες και να τις εγκλωβίσουν στα πολιτικώς ορθά στρατόπεδά τους...

Σειρά στον οπλοστάσιο της πολιτικής ορθότητας πήρε η «αναμορφωμένη» "Μικρή Ορφανή Annie". Έτοιμη προς κατανάλωση αυτά τα Χριστούγεννα.

Η “Little Orphan Annie” έμεινε γνωστή ως ένα δημοφιλές αμερικανικό κόμικ που δημιουργήθηκε από τον Harold Gray (1894-1968). Το κόμικ πήρε το όνομά του από το ποίημα του 1885, "Little Orphant Annie" του James Whitcomb Riley (φώτο) και έκανε το ντεμπούτο του στις 5 Αυγούστου 1924 στην εφημερίδα New York Daily News. Κατετάγη στην πρώτη θέση σε δημοτικότητα σε μια δημοσκόπηση του Fortune το 1937. Όταν πέθανε ο Gray, το 1968, αρκετοί καλλιτέχνες συνέχισαν τις ιστορίες της Άννυ, χωρίς να μειωθεί ούτε στιγμή η δημοτικότητά της. Επίσημα, έπαψε να υπάρχει μόλις το 2010.

Αν και η Μικρή Ορφανή Annie δημιουργήθηκε το 1885 με το ποίημα "Little Orphan Annie" από τον διάσημο Αγγλο-Ιρλανδό Αμερικανό ποιητή James Whitcomb Riley (1849 – 1916), που εμπνεύστηκε το ποίημα του από ένα υπαρκτό πρόσωπο, τη 12χρονη ορφανή Marie Alice (Allie - φώτο) που έμενε στη γειτονιά του, η Annie έκανε την εμφάνισή της στην ποπ κουλτούρα μόνο όταν ο εβραϊκής καταγωγής Αμερικάνος σκιτσογράφος, Harold Gray (το γένος Rosencrans - φώτο κάτω), αντέγραψε το χαρακτήρα για το κόμικ της εφημερίδας. Η Άννυ είχε λευκό πρόσωπο, κόκκινα μαλλιά και φακίδες.

Η υπόθεση: Στην Νέα Υόρκη του 1930, αμέσως μετά το οικονομικό κραχ που άφησε άνεργους εκατοντάδες χιλιάδες αμερικανούς, ο δισεκατομυριούχος Oliver "Daddy" Warbucks, επιλέγει ένα ορφανό κοριτσάκι, τη μικρή Άννυ να φιλοξενηθεί στην έπαυλή του.

Δύο ταινίες με την Annie κυκλοφόρησαν τον καιρό της μεγάλης δημοτικότητάς της στα μέσα του 1930. Η πρώτη, “Little Orphan Annie”, από τον David O. Selznick το 1932 με την Mitzi Green ως Annie και μία άλλη το 1938 με την Ann Gillis.

Το 1977, η Little Orphan Annie ανέβηκε στη σκηνή του Broadway, ως “Annie”. Με μουσική του Charles Strouse, στίχους του Martin Charnin και από το βιβλίο του Thomas Meehan, η αρχική παραγωγή κράτησε από τις 21 Απριλίου 1977 έως τις 2 Ιανουαρίου 1983. Οι Broadway Annies ήταν οι Andrea McArdle, Shelly Bruce, Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, Allison Smith και Alyson Kirk.

Το έργο ταξίδεψε και στο εξωτερικό και έγινε ταινία δύο φορές, το 1982 και το 1999, με πιο γνωστή εκείνη του 1982, σε σκηνοθεσία Τζον Χιούστον και με πρωταγωνίστρια την Aileen Quinn ως Annie και τον Albert Finney ως Warbucks. Μια άλλη για την τηλεόραση γυρίστηκε το 1999, με τους Kathy Bates, Victor Garber, Alan Cumming, Audra McDonald, Kristin Chenoweth. Στον ρόλο της Annie ήταν η Alicia Morton.

Τώρα ένα ακόμα ριμέικ της ταινίας σχεδιάζεται να κάνει την εμφάνισή του τα Χριστούγεννα, με πρωταγωνιστές τους Quvenzhané Wallis (Κουβενζανέ Γουόλις) και τον Jamie Foxx. Και οι δυο είναι Αφροαμερικάνοι.

Αυτή η νέα έκδοση της κλασικής ταινίας του 1982, είναι σε σκηνοθεσία του εβραϊκής καταγωγής Will Gluck και παραγωγό τον “Jay-Z” και τον Will Smith. Ο Jamie Foxx θα είναι στο ρόλο του Will Stacks, μια ενημερωμένη έκδοση του χαρακτήρα του Daddy Warbucks. Όλοι οι παραπάνω είναι γνωστοί και πολυδιαφημιζόμενοι Αφροαμερικάνοι της show biz. Αξίζει να πούμε ότι αρχικώς, ως Άννυ είχε επιλεγεί η Willow Smith (κάτω), κόρη του Will Smith.

Η πλειοψηφία των προβάτων θα πει «και τι σημασία έχει που είναι μαύροι;» και ότι «είναι ρατσιστικό» να επισημαίνουμε αυτό που είναι φανερό, ότι δηλαδή οι τύποι δεν εμπνέονται κάποια δική τους ηρωίδα ή ήρωα, αλλά αρέσκονται να κακοποιούν κλασσικές ιστορίες, όπως αυτή και (ακολουθώντας τα δημογραφικά της εποχής), να αντικαθιστούν τους λευκούς και έτσι να μετατρέπουν την γνωστή κοκκινομάλλα με τις φακίδες Annie, σε... «κορίτσι του γκέτο» (και με την ανάλογη προφορά).

Ο “Jay-Z” (κανονικό όνομα: Shawn Carter) εθεάθη σε εκδήλωση πρόσφατα φορώντας ένα μενταγιόν με το σύμβολο μιας ακραίας μαύρης αντι-λευκής ρατσιστικής ισλαμικής ομάδας που είναι γνωστή ως ‘Five Percent Nation’. Ένα από τα βασικά «δόγματα» της ομάδας, που δεν είναι παρά μια παραφυάδα του «Έθνους του Ισλάμ», είναι ότι οι λευκοί άνθρωποι είναι «πονηροί και κατώτεροι» από τους μαύρους. Όταν ρωτήθηκε από έναν δημοσιογράφο αν το μενταγιόν έχει νόημα για αυτόν, ο Jay-Z σήκωσε τους ώμους και είπε: «Λίγο». (Διάβασε εδώ). Εάν υπήρχε ανάλογο περιστατικό με λευκό ηθοποιό ή τραγουδιστή, θα είχε ξεσπάσει «τσουνάμι» καταγγελιών και αντιδράσεων ο "απαίσιος ρατσιστής" θα είχε ριχθεί στο πυρ το εξώτερον και κάθε πρόβατο θα ήταν ενημερωμένο. Τώρα, όμως σιγή. Τα πρόβατα πρέπει να συνεχίσουν να βόσκουν ήσυχα. Όταν τα media, οι καλοπληρωμένοι «διαμορφωτές γνώμης» και το καλό μας το Χόλυγουντ ανακαλύψουν «ρατσιστές», θα ενημερώσουν τα πρόβατα.

Ο ίδιος αυτός τύπος που ήταν και ιδιοκτήτης των Brooklyn Nets, μιας ομάδας του ΝΒΑ, (από το 2003 έως τα μέσα του Απριλίου του 2013), τον Φεβρουάριο του 2010, διοργάνωσε ένα χλιδάτο πάρτυ στο club Merah στο κεντρικό Λονδίνο, στο οποίο απαγόρευσε στους λευκούς να παραβρεθούν. Μάλιστα. Το πάρτυ ήταν «μόνο για μαύρους». Οι πορτιέρηδες είχαν εντολή να αρνηθούν την είσοδο σε οποιονδήποτε λευκό. Αλλά είπαμε. Όταν εμφανιστούν στο Αμέρικα κακοί «ρατσιστές» θα σας το πούνε. Έτσι δεν είναι;

Φυσικά, δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ένα λευκό ηθοποιό να του επιτρεπόταν να παράγει μια ταινία στην οποία θα αντικαθιστούσε έναν ιστορικό μαύρο χαρακτήρα με ένα λευκό χαρακτήρα. (Και για όσους έχασαν επεισόδια από το σήριαλ της πολιτικής ορθότητας, ο Κότζακ δεν είναι πια ο "Theo", ο Έλληνας. Είναι (φυσικά) μαύρος.

Να πούμε και αυτό. Ο γιος του Will Smith, Jayden Smith, εμφανίστηκε το 2010 στο ριμέικ του «Κarate Kid» (1984), στην θέση του (λευκού ιταλικής καταγωγής) Ralph Macchio, του οποίου ο πατέρας ήταν Ελληνο-ιταλός. Ο ίδιος ο Will Smith πρωταγωνίστησε το 1999, στο ριμέικ της κλασσικής τηλεοπτικής καουμπόικης σειράς της δεκαετίας του ‘60, “Wild Wild West” (1965–1969) με τους (λευκούς, τι άλλο;) Robert Conrad και Ross Martin, ως James West στην θέση του Robert Conrad.

Τι να πούμε για τον Jamie Foxx, τον ηθοποιό που γέλασε όταν του είπαν ότι «σκοτώνει όλους τους λευκούς ανθρώπους» σε μία από τις τελευταίες ταινίες του, το «Django Unchained», μια ταινία μίσους για τους λευκούς.

Στο «Saturday Night Live», δήλωσε : «Είμαι ντυμένος μέσα στα μαύρα, γιατί είναι καλό να είσαι μαύρος. Το μαύρο είναι το νέο λευκό!»

Στη συνέχεια είπε : «Στο Django Unchained, παίζω έναν σκλάβο. Πόσο μαύρο είναι αυτό; Στην ταινία φοράω αλυσίδες. Πόσο παλαβό είναι αυτό; Αλλά δεν πρέπει να ανησυχούν γι’ αυτό, επειδή βγάζω τις αλυσίδες, σώζω τη γυναίκα μου, και σκοτώνω όλους τους λευκούς στην ταινία. Πόσο μεγάλο είναι αυτό; Και πόσο μαύρο είναι αυτό;» (Διάβασε άρθρο εδώ).

Τα πρόβατα αδυνατούν να κάνουν σκέψεις για το τι θα συνέβαινε εάν ένας διάσημος λευκός ηθοποιός προσκεκλημένος σε ένα σημαντικό τηλεοπτικό πρόγραμμα, έλεγε για μια ταινία στην οποία σκοτώνει μαύρους: «Σκοτώνω όλους τους μαύρους στην ταινία, πόσο μεγάλο είναι αυτό;». Θα συλλαμβάνονταν αμέσως, άραγε;

Τα πρόβατα για μια ακόμη φορά θα κάνουν ουρές για να αγοράσουν εισιτήρια για αυτά τα "πολτικώς ορθά" εκτρώματα, θα αγοράσουν στα λευκά παιδιά τους το dvd και θα νιώσουν μέσα τους την ικανοποίηση ότι είναι «προοδευτικοί» και σίγουρα όχι «ρατσιστές». Όταν εμφανιστούν «ρατσιστές» θα το μάθουν από το δελτίο ειδήσεων.

Υ.Γ. Στο μεταξύ δεν ξέρω αν το μάθατε, αλλά και ο Ιούλιος Καίσαρας υπήρξε μαύρος. Καιρός να ξεστραβωθείτε.