Οι τρεις ταφές της γαλλικής χίμαιρας

Το μακελειό της 7ης Ιανουαρίου στα γραφεία της γαλλικής ''ελευθεριακής'' εφημερίδας Charlie-Hebdo ενάντια σε σκιτσογράφους που είχαν τολμήσει να απεικονίσουν κι ακόμα χειρότερα να σατυρίσουν, από αριστερή σκοπιά βεβαίως, τον προφήτη Μωάμεθ θα μείνει ίσως στην ιστορία ως...
ένα συμβολικό τέλος εποχής, μια απ τις στιγμές εκείνες όπου η αμείλικτη όσο και απρόσμενη διαλεκτική της ιστορίας εκδικείται και διαλύει τις ιδεολογικές αυταπάτες.
Πίσω από τις επικλήσεις στις αιώνιες και απαράγραπτες αξίες της ελευθερίας του λόγου και της ανοχής διαφαίνεται η ταραχή μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση: δυο προερχόμενοι από την μετανάστευση νέοι μουσουλμάνοι βορειοαφρικανικής καταγωγής, γεννημένοι και αναθρεμμένοι στο γαλλικό έδαφος, έχοντας μετάσχει της (όποιας ακόμα εναπομένουσας) γαλλικής παιδείας και τύποις κατέχοντες την γαλλική ιθαγένεια εκτέλεσαν δημόσια και επιδεικτικά μελή της συντακτικής ομάδας μιας εφημερίδας διακεκριμένης στην προώθηση της ανοιχτής άμορφης κοινωνίας των πλήρως κατηργημένων διαφόρων και στην σφοδρή και χυδαία καθύβριση των θρησκειών κυρίως του χριστιανισμού, του ισλαμισμού ακόμα και του παραδοσιακού ''ορθόδοξου'' ιουδαϊσμού.
Η στυγερή αυτή δολοφονία είναι πρωτόγνωρη για τα ευρωπαϊκά δεδομένα καθώς δεν μπορεί να συνταυτιστεί ούτε με τα προηγούμενα της πολίτικης τρομοκρατίας όπου υπήρχε ένα πολίτικο κίνητρο ούτε με αυτά της καταστολής όπου μια συντεταγμένη εξουσία επέβαλε σκληρά ενίοτε όρια γνώμης. Τα θύματα απ' την μεριά τους ήταν χαρακτηριστικά δείγματα αυτής της κοσμοπολιτικής ιντελιγκέντσιας; η όποια επιδοκίμαζε και ενεθαρρυνε την αθρόα αλλογενή μετανάστευση χωρίς να είναι διατεθειμένη ωστόσο να αποδεχτεί και το πολιτισμικό και αξιακό φορτίο που αυτή εισήγαγε στην Ευρώπη. Το τελευταίο ίσως μάθημα που έλαβαν στη ζωή τους: ότι ο άνθρωπος δεν είναι μια αφηρημένη έννοια και δεν μπορεί να διαχωρισθεί από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του γνωρίσματα. Η διαδικασία πολιτισμικής αλλοίωσης που προορίζονταν να εξαλείψει στην Ευρώπη κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής, απομακρύνοντας έτσι μια για πάντα τους κινδύνους επανεμφάνισης αντιδημοκρατικών και εθνικών κινημάτων δημιούργησε, χάριν μιας αμείλικτης διαλεκτικής αντιστροφής των ιστορικών όρων, τα φαινόμενα του αντισημιτισμού, της αμφισβήτησης της ελευθέριας του λόγου και του διαχωρισμού μεταξύ της θρησκείας και της δημόσιας πολίτικης και πολιτισμικής ζωής όχι από λευκούς νεο-εθνικιστές αλλά από τεκνά μουσουλμάνων μεταναστών που γεννηθήκαν και μεγάλωσαν στην Ευρώπη των ''ανθρωπίνων δικαιωμάτων''.
Η άρνηση της ένταξης στο πολυπολιτισμικό χωνευτήρι
 Με άλλα λόγια οι μετανάστες που άλλοτε συμβόλιζαν τον ''καταπιεσμένο'' και τον ''διωκόμενο δίκαιο'' έναντι των φύσει και θέσει εκμεταλλευτών ευρωπαίων, απεδείχθησαν κάκιστοι μαθητές της αριστερής διανόησης, όπως άλλοτε οι μάζες του τρίτου κόσμου που επέλεξαν τον δικό τους εθνικισμό η τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό έναντι της σοσιαλιστικής επανάστασης όπως θα την ήθελαν οι Ευρωπαίοι μαρξιστές, αλλά στάθηκαν και άκρως ανικανοποίητοι από το ενταξιακό και ουδέτερο σε πνευματικό επίπεδο, κοινωνικό μοντέλο της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας.
Οι μεγάλες πορείες σε ολόκληρη τη Γαλλία, ο συγκλονισμός της κοινής γνώμης αλλά κυρίως οι θρήνοι των δημοκρατών ιεροκηρύκων, αριστερών η δεξιών, μπροστά στα εγκλήματα των τζιχαντιστών αλλά και την στάση των μουσουλμάνων που αρνούνται να υποστούν αδιαμαρτύρητα αυτό που ο φιλελεύθερος και ελευθεροτεκτονικός αντικληρικαλισμός επέβαλε και επιβάλει στους χριστιανούς εδώ και τουλάχιστον δυο αιώνες μας θυμίζει τα λόγια του μεγάλου Γάλλου επισκόπου και θεολόγου Ζακ Μπενίν Μποσσυέ (Jacques-Bénigne Bossuet): ''Ο Θεός γελά με αυτούς οι οποίοι λυπούνται για τα πεπραγμένα των όποιων λατρεύουν τις αιτίες.''
Μεγάλη σημασία είχε και το γεγονός ότι μεταξύ των μελών των δυνάμεων της τάξης που έπεσαν από τις σφαίρας των ισλαμιστών τρομοκρατών ήταν και ο βορειο-αφρικανικής καταγωγής αστυνομικός που εκτελέστηκε δημόσια με μια ριπή από καλάζνικωφ ενώ εκλιπαρούσε για τη ζωή του. Η τραγικοί αυτή εικόνα που θυμίζει την τύχη των Χαρκί, δηλαδή των μουσουλμάνων που είχαν κάνει την επιλογή να πολεμήσουν στο πλευρό των Γάλλων κατά τον πόλεμο της Αλγερίας για να σφαγιαστούν από τους συμπατριώτες τους μετά την ανεξαρτητοποίηση και αποτελούσε την συμβολική εκτέλεση του ενταξιακού και αφομοιωτικού μοντέλου.
Αποθέωση των πρώην «εχθρών»
Τέλος κατά τη ''μεγαλειώδη'' πορεία της 11ης Ιανουαρίου παρουσία ολοκλήρου σχεδόν του γαλλικού πολίτικου κόσμου και ηγετών από άλλες χώρες, το πλήθος, αποτελούμενο στην πλειοψηφία του από μεσήλικες και ηλικιωμένους ανήκοντες στις γενιές που διαμορφωθήκαν από την ιδεολογική κληρονομιά του Μάη του 68', άνοιξαν μια δίοδο και αποθέωσαν με παρατεταμένα και θριαμβευτικά χειροκροτήματα τις δυνάμεις τις γαλλικής αστυνομίας.
47 χρόνια μετά τα οδοφράγματα του Καρτιέ Λατέν και το αλήστου μνήμης SS-CRS (το αντίστοιχο των ΜΑΤ στη Γαλλία) μπροστά στη διάψευση των αυταπατών τους και τον κίνδυνο της διάρρηξης της σαθρής τάξης στη δημιουργία της οποίας συνέβαλαν τα μέγιστα, οι ασπρομάλληδες πλέον πρώην ''επαναστάτες'' της γενιάς του 68' στρέφονται προς τον τελευταίο υπερασπιστή της ''ανοιχτής κοινωνίας'' που δεν είναι άλλος από την αστυνομία! Τελικά η διαλεκτική της ιστορίας άλλαξε στρατόπεδο...

Bασίλειος Π. Φράγκος

elkosmos.gr