Ποια είναι τα τρία πράγματα που δεν γνωρίζουν σύνορα

Μπορεί οι άνθρωποι να χαράζουν σύνορα, να ορθώνουν ψηλούς τοίχους και συρματοπλέγματα, να τα υπερασπίζονται με αίμα, αλλά είναι τρία πράγματα που δεν γνωρίζουν σύνορα, η γη είναι όλη δική τους!

Το ένα είναι ο αέρας. Τα πυρηνικά ‘ατυχήματα’ του Τσέρνομπιλ και της Φουκουσίμα, η σκόνη από την Αφρική που μας ‘έρχεται’ κάθε τόσο, δείχνουν ότι ο αέρας δεν καταλαβαίνει από χαραγμένα σύνορα.

Το άλλο είναι η αγάπη, που πράγματι, όπως λέει και το τραγούδι, “Σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει…”

Το τρίτο είναι η...
μουσική. Μια καλή μουσική, οποιουδήποτε είδους -από έντεχνη έως παραδοσιακή- θα περάσει τα σύνορα της χώρας που γεννήθηκε και θα κερδίσει τις καρδιές όλων.
Μια τέτοια μελωδία είναι και το γνωστό τραγούδι «Duniya mein hum aaye», «Ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο», από την ταινία «Μάνα Ινδία», που τραγουδούν οι Lata Mangeshkar, Meena Mangeshkar και η Usha Mangeshkar που καλύπτει τη φωνή της Nargis.

Το τραγούδι μεταφράστηκε Ελληνικά «Καρδιά μου καημένη», με στίχους που πλησίαζαν κάπως το νόημα των ινδικών. Τραγουδήθηκε από πολύ μεγάλους Έλληνες καλλιτέχνες Βούλλα Πάλλα, Στράτο Διονυσίου, Ελένη Βιτάλη, Πασχάλη Τερζή, Ελευθερία Αρβανιτάκη και πολλούς άλλους, σε διαφορετικό ύφος ο καθένας, βάζοντας το προσωπικό του άγγιγμα.

Η σκηνή όπου ακούγεται αυτό το τραγούδι στον ινδικό κινηματογράφο, είναι εκπληκτική. Η ηρωίδα σηκώνει το άροτρο σαν σταυρό – κάτι που σημειολογικά δεν πιστεύω ότι έγινε τυχαία, παρότι η ταινία ινδική.

Τα λόγια πικρά, καθώς αναφέρονται στο ‘κάρμα’ των φτωχών που ήρθαν σ’ αυτόν τον κόσμο να πιουν το πικρό ποτήρι της φτώχειας τους, αλλά η άκρως πνευματική κληρονομιά των Ινδών, επικαλούνται τον Θεό, που λέει να μην έχεις θλίψη στην καρδιά. «Ο άνθρωπος που είναι ζωντανός με αξιοπρέπεια, πεθαίνει και με αξιοπρέπεια. Κι αυτός που μας έδωσε αυτές τις πίκρες, μια μέρα θα φύγει, 

ΑΝ ΕΜΕΊΣ ΚΡΑΤΉΣΟΥΜΕ ΣΩΣΤΉ ΣΤΆΣΗ!»

Duniya Mein Hum Aaye Hain song - Mother India

 https://www.youtube.com/watch?v=RjYhUk6M0iM

Αυτό το λατρεμένο και μελωδικά άριστο τραγούδι, μου θυμίζει φυσικά και τον Γκάντι, που όμως δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το έργο του, γι’ αυτό εξάλλου και τον έβγαλαν πρόωρα από τη ζωή.

Ο Γκάντι ήθελε δικαιοσύνη και όχι εκδίκηση. Στην τεράστια αυτή χώρα της Ινδίας, με τα τόσα εκατομμύρια πληθυσμού που μάχονταν μεταξύ τους λόγω θρησκευτικού φανατισμού και ήταν υπό την κατοχή της Αγγλικής Αυτοκρατορίας, είχε κι έναν άλλο εχθρό να αντιμετωπίσει: Τις τρεις κάστες που ήταν κοινά αποδεκτές λόγω της πίστης στο “κάρμα”.

Μια πίστη αιώνων και μια αποδοχή όσο υπάρχουν οι Ινδοί. Ο Γκάντι θα τις έσπαγε, με τον δικό του τρόπο, με τον ίδιο τρόπο που κατάφερε να διώξει τους Άγγλους και να σταματήσει σε όλη την επικράτεια της χώρας ο εμφύλιος: Την δύναμη της Αγάπης προς το Θεό και προς τον Άνθρωπο.

Το έργο του δεν ολοκληρώθηκε. Η κληρονομιά του όμως μένει κι ΑΥΤΉ η κληρονομιά Αγάπης, Θείας Αγάπης για τον Άνθρωπο, είναι δική μας. Ταξιδεύει στο χρόνο και στο χώρο, γιατί είπαμε… Σύνορα η Αγάπη Δεν Γνωρίζει – Πόσο μάλλον όταν είναι Θεϊκή!!!

nea.allnewz.gr