Θέματα πολιτικής αγωγής: Η παθολογία της δημοκρατίας, σύμφωνα με τον Καραγάτση

Από το βιβλίο του μεγάλου Έλληνα λογοτέχνη και πατριώτη συγγραφέα Μ. Καραγάτση ο «Κίτρινος Φάκελλος», μεταφέρουμε ένα απόσπασμα Έγραφε λοιπόν ο Καραγάτσης: «… Η δημοκρατία είναι το πιο αυταρχικό πολίτευμα, γιατί επιβάλλει στους πάντες τις ανεξέλεγκτες κι’ άτοπες παρορμήσεις του όχλου. Μ’ ένα δικτάτορα, κατά κάποιο τρόπο συζητείς λογικά, γιατί έχει πάντοτε μια δόση λογικής. Με τον όχλο, κάθε συζήτηση αποκλείεται. Μόνον να τον...
επηρεάσεις μπορείς, αν είσαι δημαγωγός, δηλαδή αν μεταχειριστείς επιχειρήματα χαμηλοτάτης ποιότητας, τα μόνα που ο όχλος μπορεί να κατανοήσει. Ένας δικτάτωρ, αν βέβαια δεν είναι κτήνος, έχει κάποια γνώση και κάποια εκτίμηση προς τις προσωπικότητες της χώρας. Ο όχλος τις αγνοεί, κι’ ούτε παραδέχεται να κυβερνηθεί από ανθρώπους που σκέπτονται. Η σκέψη για τον όχλο είναι αντιπαθής, ύποπτη κι’ επικίνδυνη. Εκείνο που τον επηρεάζει είναι τα ωραία λόγια κι’ η καταφερτζοσύνη. Η δημοκρατία κρατάει πεισματικά στο περιθώριο τις αξίες, εκτός αν αυτές καμουφλαρισθούν με τα χυδαία προσόντα που θαυμάζει ο όχλος».

«Η δημοκρατία βασίζεται στο θέλημα της πλειοψηφίας. Ποιάς πλειοψηφίας; Η πλειοψηφία του όχλου δεν δημιουργείται στη τύχη, αλλά με βάση ορισμένες κοινές ομοιότητες των ατόμων που τον αποτελούν, κι’ οι πιο κοινές, οι πιο θεμελιώδεις ομοιότητες είναι η βλακεία και η κακεντρέχεια. Συνεπώς η δημοκρατία είναι το πολίτευμα εκείνο που η πλειοψηφία των ηλιθίων και κακεντρεχών εκλέγει κυβερνήτες του συνόλου κατ’ εικόνα και ομοίωση της. Η δημοκρατία δεν αρκείται να παραμερίσει τους νοήμονες κι’ αγαθούς από τη διαχείριση των κοινών. Διαποτισμένη από αβυσσαλέο και φαρμακερό πλέγμα κατωτερότητος, κάνει το παν για να τους εξουθενώσει…».

Ίσως κάποιοι να παρατηρήσουν, ότι έχουμε εμμονές με την δημοκρατία. Θα απαντήσουμε ναι, πράγματι έχουμε εμμονές με την δημοκρατία όταν αυτή πάσχει κοινωνιολογικά και ψυχολογικά. Είναι αμφίβολο εάν η χώρα διοικείται δημοκρατικά και ενώ βρίσκεται στο στόμα όλων εν τούτοις ελάχιστοι απολαμβάνουν την πραγματική δημοκρατία. Τι δημοκρατία είναι αυτή, όταν δεν σου επιτρέπει να θέλεις να εργαστείς και να μη μπορείς; Τι δημοκρατία είναι αυτή όταν δεν σου επιτρέπει να δημιουργήσεις οικογένεια αφού πλέον το τρίτο παιδί θεωρείται τεκμήριο; Δεν σου επιτρέπει να αποκτήσεις με την εργασία σου περιουσία, να σπουδάσεις τα παιδιά σου; Τι δημοκρατία είναι αυτή όταν η αφρόκρεμα των Ελλήνων νέων επιστημόνων μεταναστεύει στο εξωτερικό; Τι δημοκρατία είναι αυτή όταν ο Έλληνας πολίτης δεν αισθάνεται ασφαλής μέσα και έξω από το σπίτι του και ολόκληρη η χώρα έχει παραδοθεί στις ορέξεις διαφόρων συμμοριών; Τι δημοκρατία είναι αυτή, που έχει μετατρέψει την πατρίδα μας σε χαβούζα των κάθε λογής λαθρομεταναστών, οι οποίοι έρχονται από τα πέρατα του κόσμου με την νέα μόδα του πολιτικού πρόσφυγα; Να παραμείνουν στην πατρίδα του να αγωνιστούν γι’ αυτήν και να πεθάνουν πολεμώντας.

Η αποτυχία της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας στην Ελλάδα είναι παταγώδης. Δεκαετίες τώρα υφιστάμεθα την εφαρμογή ενός αποτυχημένου πολιτικού και κοινωνικού συστήματος. Εν τούτοις οι υπέρμαχοι της δημοκρατίας πιστεύουν ότι τα πράγματα μπορούν να διορθωθούν. Τα ελαττώματα της, λέγουν οι δημοκράτες, παρουσιάζονται μόνον εδώ και όχι στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, όπου οι λαοί έχουν διαπαιδαγωγηθεί πολιτικά. Θα απαντήσουμε, ότι παντού η δημοκρατία τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει την ίδια παθολογία. Χρηματισμοί πολιτικών, διαφθορά, χρεωκοπημένα πολιτικά κόμματα, είναι καθημερινά φαινόμενα σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Θα μεταφέρουμε μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο του πρώην Γάλλου πρωθυπουργού Andre Tardieux « La profession parlementair», για να διαπιστώσουμε, ότι η δημοκρατία είναι παντού η ίδια. Γράφει: « … ο κοινοβουλευτικός βίος θυσιάζει τον άνθρωπο που σκέπτεται, που μελετά, που ενεργεί, που έχει την ικανότητα των πραγματοποιήσεων, εις τον άνθρωπο που ρητορεύει εις τον κενολόγο δημαγωγό… Τα κόμματα ψεύδονται όπως αναπνέουν. Ψεύδονται δια τα μικρά όπως και για τα μεγάλα, ψεύδονται προς τα αριστερά όπως και προς τα δεξιά. Τα μεγαλοπρεπή βουλευτήρια είναι τα ανάκτορα του ψεύδους. Η ζωή των πολιτικών κομμάτων είναι βασικώς ανήθικη, διότι ο καθένας βουλευτής επαγγελματίας σκέπτεται περί του επαγγελματικού του βουλευτικού συμφέροντος… Τα πολιτικά κόμματα προδίδουν τους αρχηγούς τους και οι αρχηγοί προδίδουν τα προγράμματα των. Και εις τας δύο περιπτώσεις ο καυγάς είναι για το πάπλωμα. Πρυτανεύει το συμφέρον του επαγγελματία βουλευτού… Οι βουλευταί είναι αδιαλείπτως απασχολημένοι. Δεν έχουν καιρό να παρίστανται εις τας συνεδριάσεις, να βουλεύονται. Είναι απορροφημένοι από την αλληλογραφίαν με τους εκλογείς τους, από τις επισκέψεις, από τα ταξίδια… Το μεγαλύτερο ελάττωμα του κοινοβουλευτισμού είναι η χελωνοβασία. Τα κοινοβουλευτικά σώματα σπεύδουν μόνον όταν πρόκειται περί εκλογικών νόμων, όταν πρόκειται δια την αύξηση της αποζημιώσεως ή δια την δημαγωγικήν αρτοκλασίαν…». Αυτά και άλλα πολλά γράφει περί δημοκρατίας και κοινοβουλευτισμού ο Andre Tardieux.

Θα τελειώσουμε με αυτά που έγραφε ο Γιώργος Σεφέρης στο «Ημερολόγιο 1945», για την πολιτική ηγεσία της εποχής που εξακολουθούν να είναι και σήμερα επίκαιρα: « Η βλακεία, η εγωπάθεια, η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στην Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να   ξεράσεις. Είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν την Ελλάδα». Το δημοκρατικό πολίτευμα όπου και εάν έχει εφαρμοστεί, παντού παρουσίασε τα ίδια παθολογικά φαινόμενα. Το πολίτευμα της δημοκρατίας όπως εφαρμόζεται στην Ελλάδα δεν εκπροσωπεί την μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Πρέπει λοιπόν οι Έλληνες όλοι μαζί να φροντίσουν να την αναμορφώσουν για το συμφέρον όλων μας.

 Νίκος Παπαγεωργίου

 *Το πραγματικό του όνομα ήταν Δημήτριος Ροδόπουλος. Το ψευδώνυμο Καραγάτσης προήλθε από το δέντρο πτελέα ή καραγάτσι στο εξοχικό της οικογένειάς του στη Ραψάνη της Θεσσαλίας, όπου περνούσε τα περισσότερα εφηβικά καλοκαίρια του. Εκεί συνήθιζε να διαβάζει καθισμένος κάτω από ένα καραγάτσι που βρισκόταν στον περίβολο της εκκλησίας του χωριού. Το «Μ.» του ψευδωνύμου του προήλθε πιθανότατα από το ρώσικο όνομα «Μίτια» (ρωσική εκδοχή του Δημήτρης), με το οποίο τον αποκαλούσαν φίλοι και συμφοιτητές του, λόγω της μεγάλης του αγάπης για τον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και ιδιαίτερα για το έργο Αδερφοί Καραμάζοφ.

elkosmos.gr