Η Πρώτη Γραμμή

του Phillippe Vardon*

“Επειδή είμαστε αρκετά μεγάλοι για να αντιμετωπίσουμε όλες τις προκλήσεις και έχουμε μία τεράστια ευθύνη έναντι της ιστορίας, κάναμε την επιλογή να αντισταθούμε”.  - Manifeste des Jeunesses Identitaires (Μανιφέστο της Νεολαίας των Identitaires), Σεπτέμβριος 2002

“People try to put us down - Talkin’ ‘bout my generation Just because we get around -  Talkin’ ‘bout my generation” -  The Who, ‘My Generation’

Εγκαταλελειμμένους, απομονωμένους, ατομικοποιημένους, ξεριζωμένους. Χωρίς μνήμη... και ως εκ τούτου χωρίς πυξίδα για το μέλλον — έτσι μας ήθελαν. Πιο προσιτοί για τους... εμπόρους, πιο εύπιστοι για τα media, πιο υπάκουοι για τους εξουσιαστές. Αλλά κάτι πήγε λάθος με το σχέδιο τους, όπως αποδεικνύει η παρούσα εργασία (βιβλίο – κίνημα “Η Γενιά της Ταυτότητας” - “Generation Identitaire”).

Η Γενιά της Ταυτότητας είναι η πρώτη από όλες τις γενιές, την οποία δικαίως κάποιος θα φανταζόταν χωρίς ταυτότητα. Ο κάθε ένας από εμάς υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι πλήρως ηδονιστής, να υπολογίζει μόνον το κέρδος, ατομικιστής και απασχολημένος με το ερώτημα “τι θα κάνω” (με την ζωή ΜΟΥ, τα λεφτά ΜΟΥ, για την σταδιοδρομία ΜΟΥ). Αντ’ αυτού έχει συγκλονίσει όλο τον κόσμο, αποδεικνύοντας ότι είναι πολύ πιο βαθιά, με κάθε πρόσωπο πρώτα να απευθύνει το ερώτημα “Ποιος είμαι” και μετά το “Ποιοι είμαστε εμείς;” Οι ηγέτες μας, που ξόδεψαν ολόκληρη την ζωή τους στο κυνήγι της ευχαρίστησης (και που συνεχίζουν να κάνουν το ίδιο όλο και περισσότερο), δύσκολα θα περίμεναν ότι κάποιοι αντιδραστικοί θα ξεπηδούσαν μέσα από αυτή την γενιά για να επιλέξουν το ‘υπάρχειν’ έναντι του απλά ‘φαίνεσθαι’ και το ‘υπάρχειν’ έναντι του ‘έχειν’. Ίσως βρήκαμε αποδείξεις για τον περίφημο “millenium bug”, και ίσως αυτό είναι ένα πραγματικό λάθος στο λογισμικό τους.

Επέβαλλαν την ανεξέλεγκτη μαζική μετανάστευση σε ολόκληρη την Ευρώπη, προκειμένου να ενισχύσουν την πορεία τους προς τον θριαμβεύοντα πολυπολιτισμό και το “παγκόσμιο χωριό”. Τι τεράστιο λάθος. Ενώ οι οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές και σε θέματα ασφαλείας συνέπειες αυτής της μετανάστευσης είναι δίχως αμφιβολία τρομερές θα φωνάξω κι εγώ, όπως ακριβώς οι ζηλωτές Κουίσλινγκ αυτής της παλίρροιας, “η μετανάστευση είναι μια ευκαιρία”! Είμαι προβοκάτορας; Σίγουρα, αλλά βλέπω την μετανάστευση ως μια ευκαιρία, επειδή επέτρεψε την αναγέννηση του λαού μας - των λαών μας. Γιατί είναι στο πρόσωπο του Άλλου, που η αίσθηση του “εμείς” αποκτά νόημα. Είναι στο πρόσωπο των Περσών που οι Σπαρτιάτες και οι Αθηναίοι ανακάλυψαν τους εαυτούς τους ως Έλληνες. Παρομοίως, είναι μέσω της συνάντησης των νέων Γάλλων με την εξω-ευρωπαϊκή μετανάστευση, και ως εκ τούτου την νέα συνειδητοποίηση των κοινών τους διαφοροποιήσεων, που προέκυψε το όνειρο της ταυτότητας. Αυτό το (συχνά δύσκολο, μερικές φορές βίαιο) όνειρο έχει μετατραπεί σε ένα κίνημα αντίστασης, και αύριο θα μετατραπεί σε ένα κίνημα επανάκτησης.

Ατίμασαν τις σημαίες μας, έσβησαν τα σύνορά μας, διέστρεψαν τα ίδια τα ονόματα των πραγμάτων. Με αυτούς η πατρίδα δεν είναι πια η γη των πατέρων κάποιου. Μετατρέπεται σε μία νεφελώδη ιδέα, μια αφαίρεση, μία κατασκευή. Για μας αντιπροσωπεύει το πιο συμπαγές πράγμα από όλα: Τις λέξεις και τα τραγούδια μας, τα δάση και τα βουνά μας, τα καμπαναριά μας και τα κάστρα μας, τους τάφους των συγγενών μας και τις κούνιες των μωρών μας. Κουβαλάμε την σημαία μας μέσα μας και ανιχνεύουμε οι ίδιοι τα σύνορά μας: Αυτή είναι η ταυτότητά μας! Οι πράκτορες του συστήματος για να σκοτώσουν τους λαούς - για να παραθέσουμε την τρομερή φόρμουλα του Guillame Faye - θα ήθελαν να σπάσουν την αλυσίδα της κληρονομιάς μας: Είμαστε εδώ για να επισκευάσουμε τους κρίκους της.

Ο αγώνας της ταυτότητας - που σίγουρα προωθεί ένα ιδανικό και σίγουρα γυρνά γύρω από συγκεκριμένες ιδέες - είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλά “ιδεολογικό” ζήτημα. Είναι ένας αγώνας για συνέχεια (αφού η ταυτότητα δεν ανήκει στο παρελθόν, αλλά κυρίως είναι αυτό που ποτέ δεν πεθαίνει) ή για να το πούμε πιο ξεκάθαρα: επιβίωση. Είναι ένας αγώνας από τον οποίο δεν μπορούμε να υποχωρήσουμε ή να απορρίψουμε χωρίς να χάσουμε την αξιοπρέπειά μας ως άνδρες.

Η κήρυξη πολέμου του Markus Willinger, δίχως αμφιβολία παρουσιάζει μερικές προσωπικές απόψεις - αφού το να λειτουργεί κάποιος ως εκπρόσωπος μίας ομάδας δεν σημαίνει ότι χάνει την προσωπική του φωνή - και ως εκ τούτου κάποια σημεία και ιδέες με τα οποία ο αναγνώστης (όπως ακριβώς και ο γράφων αυτό το εισαγωγικό) μπορεί να διαφωνεί. Παρ’ όλα αυτά, αυτή η εργασία συνοψίζει αρκετές από τις ιδέες και τις έννοιες του αγώνα για την ταυτότητα που ξεκίνησε (με αυτή την μορφή) στην Γαλλία το 2002 και ο οποίος τώρα ηχεί σε αρκετές αδελφές χώρες. Αυτό το κείμενο, ως εκ τούτου, πέφτει ακριβώς μέσα στην σφαίρα του αγώνα που ξεκίνησε από τους νεότερους ακτιβιστές της ταυτότητας (μέσω του κινήματος Generation Identitaire, που ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 2012 και που έγινε ευρέως γνωστό μέσω της — συμβολικής — κατάληψης του τζαμιού στο Πουατιέ) κατά της γενιάς του ‘68 που έχει καταλάβει κυρίαρχες θέσεις ευθύνης σχεδόν σε όλους τους τομείς της κοινωνίας και που ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για το χάος το οποίο πρέπει τώρα να αντιμετωπίσουμε.

Θα έλθω σε αυτή την εισαγωγή σε ένα συμπέρασμα, προσκαλώντας όλους τους αναγνώστες να υποστηρίξουν μία ιδέα που πάντα προσπαθούσαμε να κρατήσουμε ζωντανή με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τον πολιτικό-πολιτιστικό αγώνα που διεξάγουμε και η οποία — πιστεύω — καθορίζει έναν αριθμό αντιδράσεων και συμπεριφορών. Μερικοί άνθρωποι, διαποτισμένοι από έναν τύπο μακάβριου ρομαντισμού (που ίσως έχει την γοητεία του στην μουσική ή λογοτεχνική σφαίρα, αλλά που αποδεικνύεται καταστροφικός στην σφαίρα του πολιτικού ακτιβισμού), με χαρά αναλαμβάνουν τον ρόλο που δίνουν στους εαυτούς τους ως “τους τελευταίους ανθρώπους”. Αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως την οπισθοφυλακή ενός κόσμου που πεθαίνει και αντιμετωπίζουν τον αγώνα τους ως πολύ πιο όμορφο, επειδή ξεκάθαρα είναι χαμένος. Αυτή η συμπεριφορά είναι τόσο καθησυχαστική (γιατί εάν ο αγώνας έχει ήδη χαθεί, δεν υπάρχει νόημα στο να κάνουμε κάποιες μοιραία μάταιες προσπάθειες), όσο και εντελώς αυτοκτονική.

Σε αντίθεση, οι identitarians είναι η πρωτοπορία, ή ακόμη καλύτερα η πρώτη γραμμή! Μακράν του να είναι η τελευταία έκφραση ενός κόσμου στην επιθανάτια αγωνία του, είναι οι πρώτοι πόνοι μίας νέας γέννησης. Για να χρησιμοποιήσουμε μία διαφορετική εικόνα, οι identitarians δεν είναι αυτοί που φυλάνε μία φλόγα που σβήνει, αλλά περισσότερο είναι χιλιάδες δαυλοί που φωτίζουν την νύχτα.

Άπλωσε το χέρι σου φίλε μου, άρπαξε τον δαυλό και βάλτου φωτιά! 

* Ο Philippe Vardon (γεννημένος το 1980) είναι πτυχιούχος των πολιτικών επιστημών. Το 2002, ήταν ένας από τους ιδρυτές τον κινήματος των identitaires στην Γαλλία, ξεκινώντας με το κίνημα νεολαίας, τους Jeunesses Identitaires και επίσης βοήθησε στην δημιουργία τον Bloc Identitaire, την κύρια οργάνωση των identitaires στην Γαλλία σήμερα. Ήταν ο κύριος εκπρόσωπος των Jeunesses Identitaires για πέντε χρόνια. Το 2007 ίδρυσε ένα τοπικό παράρτημα του κινήματος των identitaires στην πόλη του τη Νίκαια, που ονομάζεται Nissa Rebela το οποίο συμμετέχει στις τοπικές εκλογές. Έβαλε υποψηφιότητα για δήμαρχος της Νίκαιας το 2008 και σε επόμενες εκλογές έχει συμμετάσχει για άλλες θέσεις. Επιπρόσθετα τώρα ηγείται του Les Identitaires, του think-tank του γαλλικού κινήματος.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Από την ελληνική έκδοση του βιβλίου «ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ – Μια Διακήρυξη Πολέμου Κατά της Γενιάς του ‘68» του Markus Willinger, εκδόσεις «Arktos», 2014. 

 

 redskywarning.blogspot.gr