Οι λέξεις καθορίζουν και δίνουν νόημα στην ζωή.
Εν αρχή ην ο λόγος…
Αυτό μας ξεχώρισε από τα υπόλοιπα έμβια όντα.
Φτάσαμε σε μια συνειδητότητα, πέρα από το ένστικτο και τις φυσικές μας ανάγκες, όπου θελήσαμε να εκφραστούμε, να ορίσουμε αντικείμενα, καταστάσεις, φυσικά φαινόμενα και τελικά να εκφράσουμε και να μιλήσουμε για τα συναισθήματα μας.
Ο λόγος λοιπόν, οι λέξεις.
Όμως έχει σημασία ποιες λέξεις θα επιλέξεις. Σε κάθε φράση σου μια λέξη που χρησιμοποιείς απερίσκεπτα μπορεί να δώσει άλλο νόημα και μπορεί τελικά, εσύ ο ίδιος, να κατανοήσεις, να πράξεις και να δράσεις με βάση αυτό που είπες και όχι με βάση αυτό που ήθελες να πεις.
Εγώ επέλεξα να ασχοληθώ με τρεις λέξεις: Βόλεμα, βαριέμαι και ευθύνη.
Δεν τις επέλεξα τυχαία.
Έχω καταλήξει ότι το βόλεμα αν και δεν το λέμε συχνά, είναι μια κατάσταση την οποία αποζητάμε όλοι. Το ρήμα βαριέμαι, από την άλλη, θεωρώ ότι υπάρχει πολύ έντονα στην καθημερινότητα μας (ασυνείδητα ίσως) και είναι ένα ρήμα που οδηγεί στην παραπάνω κατάσταση και την συντηρεί – στο βόλεμα.
Τέλος η ευθύνη είναι μια λέξη που θεωρώ ότι στην πλειοψηφία μας οι άνθρωποι την αποφεύγουμε, είμαστε σε μεγάλο βαθμό ευθυνόφοβοι και προτιμάμε να στρουθοκαμηλίζουμε και να βολευόμαστε παρά να πράττουμε.
Κατανοώ βεβαίως ότι το βόλεμα είναι στη φύση του ανθρώπου. Αν το σκεφτείς τα περισσότερα τεχνολογικά επιτεύγματα και οι επιστημονικές κατακτήσεις τις ανθρωπότητας προέκυψαν από ανάγκες μας και έχουν σαν στόχο να μας διευκολύνουν / βολέψουν. (π.χ. αντί να ψάχνεις για ξύλα πατάς έναν διακόπτη και έχεις φως, αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις, δίκτυο ύδρευσης για πόσιμο νερό κτλ κτλ…)
Το βόλεμα λοιπόν είναι στη φύση μας αλλά πρέπει να εξετάσουμε κάτω από ποιες συνθήκες βολευόμαστε και τι μας οδήγησε στο να βολευτούμε.
Βολεύομαι επειδή μέσα από την πορεία της ζωής μου και την προσπάθεια που έχω καταβάλει έχω δημιουργήσει συνθήκες άνεσης ή βολεύομαι επειδή βαριέμαι;
Βαριέμαι…
Το έχω πει αμέτρητες φορές.
Είχα χάσει το μέτρο..
Ακόμα το λέω… Όμως έχω συνειδητοποιήσει – έχω κατανοήσει ότι είναι μια λέξη που δημιουργεί πολλά προβλήματα. Θεωρώ ότι το ρήμα βαριέμαι είναι η άβυσσος, η μαύρη τρύπα, που καταπίνει και κατασπαράζει την λέξη και την έννοια ευθύνη. Είναι θεμιτό πιστεύω ο καθένας να προσπαθήσει να διαγράψει τη λέξη βαριέμαι από το λεξιλόγιο του.
Αν αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του, ο Κόσμος μας θα τείνει να γίνει ξανά Κόσμημα.
Να αποκτήσει ισορροπία και αρμονία. Δε μιλάω για σπουδαία πράγματα. Τα μικρά καθημερινά που οφείλεις να κάνεις σαν υπεύθυνος πολίτης, σαν μέλος μιας κοινωνίας.
Να πάρεις την ευθύνη που σου αναλογεί ώστε να είσαι ένα υγιές κύτταρο του οργανισμού στο οποίο ανήκεις και όχι ένα καρκινογόνο κύτταρο.
Να δρας, να πράττεις και να μη βαριέσαι, να μη βολεύεσαι.
Να είσαι το λιθαράκι που μέρα με τη μέρα,από το δικό σου μετερίζι, χτίζεις αρμονικά, συμμετέχεις ουσιαστικά και με αγάπη, βελτιώνεις και αναγεννάς, την οικογένεια σου, την γειτονιά σου, την πατρίδα σου, τον πλανήτη σου, το σύμπαν ολάκερο.
Προσωπικά είμαι πλέον πεπεισμένος ότι πρέπει να αναλάβω τις ευθύνες μου.
Δε λέω ότι το καταφέρνω απόλυτα αλλά το προσπαθώ όσο μπορώ.
Να κάνω ότι καλύτερο μπορώ χωρίς να εξετάζω τι κάνει ο διπλανός ή να γκρινιάζω για αυτό. Άλλωστε μου έχει αφήσει τεράστια παρακαταθήκη ο σπουδαίος και Άξιος Έλληνας συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης και τρεις φράσεις του μονάχα αρκούν για να αποτυπώσουν όλα όσα προσπαθώ να πω σε ετούτο εδώ το κείμενο:
“Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.”
“Έχεις ευθύνη. Δεν κυβερνάς πια μονάχα τη μικρή ασήμαντη ύπαρξή σου. Είσαι μια ζαριά όπου για μια στιγμή παίζεται η μοίρα του σογιού σου.”
“Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι.”
Γιάννης Lat Λεμπέσης.
anapnoes.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου