Ποιο ήταν το αποκορύφωμα της αναλγησίας στις προγραμματικές
δηλώσεις της κυβέρνησης; Η γνωστοποίηση από τον υπουργό Εργασίας κ.
Κατρούγκαλο της κατάργησης διατάξεων του Νόμου Στρατούλη (ν. 4331/2015),
που θα στερήσουν από 20.000 ανασφάλιστους υπερήλικες το δικαίωμα στη
κατώτατη σύνταξη του ΟΓΑ, την οποία ελάμβαναν κατά το παρελθόν,
περικόπηκε ουσιαστικά από την Κυβέρνηση Σαμαρά με το Νόμο 4093/2012 με
την επιβολή δυσμενέστατων όρων χορήγησης και επανήλθε από 1/10/2015 με
το νόμο Στρατούλη (άρθρο 31). Πρόσθετα καταργούνται...τα άρθρα 38 και 39 του ν. 4331/2015 και αδυνατούν έτσι περίπου 5000 οφειλέτες του ΟΑΕΕ να λάβουν σύνταξη με συμψηφισμό της οφειλής ενώ ακυρώνεται η δυνατότητα των νέων Μηχανικών, οι οποίοι πένονται στην κυριολεξία, να επιλέξουν κατώτερη ασφαλιστική κατηγορία πληρώνοντας χαμηλότερη εισφορά προς το ΕΤΑΑ. Τα παραπάνω επιβεβαιώθηκαν στο σχέδιο νόμου που τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση, κατατέθηκε στη Βουλή και ψηφίστηκε μαζί με όλα τα προαπαιτούμενα την περασμένη Παρασκευή. Ο κ. Κατρούγκαλος αναδείχθηκε πολιτικά μέσα από το κίνημα των Αγανακτισμένων. Αν λοιπόν ο ίδιος εμφανίζονταν το 2011 «αγανακτισμένος», όταν οι συνέπειες των μνημονίων απείχαν πολύ από τις σημερινές διαστάσεις τους, πώς μπορεί να δικαιολογήσει σήμερα τη μετάλλαξή του σε νεοφιλελεύθερο και τον εμπαιγμό των ψηφοφόρων του προεκλογικά; Γιατί λοιπόν ΣΥΡΙΖΑ και όχι ΝΔ, που είναι εξειδικευμένη στο νεοφιλελευθερισμό και τον εφαρμόζει με χειρουργική ακρίβεια ενώ οι απαίδευτοι του ΣΥΡΙΖΑ τον εφαρμόζουν χωρίς να τον έχουν διδαχθεί και ως εκ τούτου οι απώλειες στην κοινωνία εξ αιτίας των μέτρων θα μεγιστοποιηθούν;. Ας μην απορούμε, αλλά εδώ έφτασε η πολιτική ζωή του τόπου. Να μας παρέχει μόνον τη δυνατότητα να επιλέξουμε τον πιο ανώδυνο εκτελεστή μας. Διότι δεν είναι μόνον η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τα μικρότερα κόμματα των «προθύμων» της εξουσίας (πλην ΚΚΕ) που περιμένουν το νεύμα να συγκυβερνήσουν, και δεν μας επιτρέπουν άλλη επιλογή
Γιατί όμως επωμίζονται οι επονομαζόμενες αριστερές ή σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις τα αντιλαϊκά μέτρα; Διότι έτσι διασφαλίζεται ευρύτατη κοινοβουλευτική συναίνεση, με αποτέλεσμα να επιβάλλονται επώδυνα μέτρα με ανύπαρκτες ή περιορισμένες αντιδράσεις. Αυτό συνέβη και στη Γαλλία με πρωθυπουργό τον σοσιαλιστή Λιονέλ Ζοσπέν, αυτό συνέβη και με τον Γερμανό σοσιαλδημοκράτη Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο οποίος ως καγκελάριος επέβαλε την «Ατζέντα 2010» των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων με πρόσχημα την υπέρβαση των προβλημάτων της επανένωσης των δύο Γερμανιών και εξυμνήθηκε ως θεμελιωτής του οικονομικού θαύματος της χώρας. Όμως, η αλήθεια είναι ότι με την «Ατζέντα 2010» μετέφερε το κοινωνικό κόστος της επανένωσης στους εργαζόμενους ενώ τον πλούτο της Ανατολικής Γερμανίας τον οικειοποιήθηκε με την ιδιωτικοποίηση το γερμανικό κεφάλαιο.
Γιατί συμβαίνει αυτή η πολιτική μετάλλαξη; Ιστορικά, ο ρεφορμισμός, που ευαγγελίζονταν την μετάβαση στον σοσιαλισμό με την βαθμιαία εφαρμογή μεταρρυθμίσεων, υπήρξε εξ αρχής το αντίδοτο της Δύσης στην ανάπτυξη και αργότερα στην επικράτηση του σοσιαλισμού σ’ ένα μεγάλο τμήμα του πλανήτη αλλά και στην ύπαρξη ισχυρών κομμουνιστικών κομμάτων στις ίδιες τiς χώρες της μητρόπολης του καπιταλισμού (Ιταλία, Γαλλία, κ.α.). Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα αξιοποιήθηκαν από τη Δύση αντιπαραθετικά προς τον σοσιαλισμό του προλεταριάτου με την ενδυνάμωσή τους ως φορείς της κοινωνικής πολιτικής. Σήμερα, μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ και την αποδυνάμωση των κομμουνιστικών κομμάτων παγκόσμια, δεν υπάρχει λόγος να ανέχεται το κεφάλαιο την άσκηση κοινωνικής πολιτικής αντί να οικειοποιείται αυτό οφέλη με την ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών δράσεων του κράτους. Γιατί; Διότι όπως μας λέει ο Ούλριχ Μπεκ «το κοινωνικό κράτος είναι και νόθο παιδί του κομμουνισμού, γεννημένο από το φόβο απέναντί του». Τώρα που εξέλιπε ο φόβος, προς τί οι κοινωνικές παροχές; Ως εκ τούτου και οι φορείς της κοινωνικής πολιτικής στη Δύση, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, έπαψαν να είναι αναγκαίοι. Γιαυτό, για να περισώσουν την ύπαρξή τους στα νέα δεδομένα, αυτοαναιρούνται ταυτιζόμενα με τον νεοφιλελευθερισμό που εξυπηρετεί τις σημερινές επιδιώξεις του συστήματος, διατηρώντας τις παραδοσιακές τους ονομασίες. Απλά, διανθίζουν το πολιτικό σκηνικό δημιουργώντας στους πολίτες ψευδαισθήσεις και αμβλύνοντας τις αντιστάσεις τους αφού στο τέλος υλοποιούνται οι νεοφιλελεύθερες επιλογές του Βερολίνου και της Ουάσινγκτον μέσω της ΕΕ, του ΔΝΤ, του ΠΟΕ.
Βέβαια, αν ανατρέξουμε στο ιστορικό παρελθόν της χώρας θα διαπιστώσουμε ότι πρόκειται για παλιά ιστορία: Τα ιδιώνυμα που έστειλαν τους δημοκράτες στα ξερονήσια τα ψήφισαν δημοκρατικές κυβερνήσεις (Σοφούλη, Πλαστήρα) για να ακολουθεί κάθε φορά η δεξιά που τα αξιοποιούσε συνθλίβοντας τους δημοκράτες. Γιατί; Διότι τα αστικά κόμματα υπηρετούν το πολιτικό σύστημα. Γιαυτό, μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ και την απροκάλυπτη στράτευση της σοσιαλδημοκρατίας στα συμφέροντα του νεοφιλελευθερισμού ένα είναι βέβαιο: Όσα κόμματα και αν διαμορφώνουν το πολιτικό σκηνικό μια χώρας, δύο είναι μόνον οι ιδεολογικές επιλογές: Ο καπιταλισμός με φορέα τον νεοφιλελευθερισμό και ο σοσιαλισμός με φορέα τα κομμουνιστικά κόμματα. Όλες οι ενδιάμεσες εκφάνσεις υπηρετούν τα συμφέροντα του καπιταλισμού, αποπροσανατολίζουν από τις επιδιώξεις του κεφαλαίου και αποτελούν ανάχωμα προς τον σοσιαλισμό.
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
radiomax.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου