Οι συσχετισμοί που αλλάζουν στην Ευρώπη

Ένα από τα αγαπημένα επιχειρήματα του πρωθυπουργού της χώρας Αλέξη Τσίπρα, είναι αυτό των “κακών συσχετισμών” που υπάρχουν στην Ευρώπη, καθώς οι κυβερνήσεις των περισσοτέρων κρατών αποτελούνται από χριστιανοδημοκρατικά και συντηρητικά κόμματα.

Και μετά από αυτό μας εξηγεί πώς ο ΣΥΡΙΖΑ δουλεύει σε “ευρωπαϊκό επίπεδο” για να ανατραπούν αυτοί οι συσχετισμοί. Και προφανώς στο μυαλό του έχει ότι...

στην Ευρώπη θα κυριαρχήσουν είτε κεντροαριστερά κόμματα, σαν του φίλου του Ολάντ (κάποτε Ολαντρέου) είτε ακόμη καλύτερα κόμματα της ριζοσπαστικής αριστεράς, σαν και το δικό του.

Και όντως στην Ευρώπη οι συσχετισμοί αλλάζουν. Όχι όμως κατά τον τρόπο που θα ήθελε ο Αλέξης Τσίπρας. Αλλάζουν προς μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Η τρίτη πασιφανής νίκη του Εθνικού Μετώπου στην Γαλλία, που έρχεται ως κορωνίδα ακριβώς αυτών των αλλαγών είναι πλέον γεγονός. Με ποσοστά που τα ελληνικά κόμματα δεν μπορούν ούτε να φανταστούν καθώς σε συγκεκριμένες περιφέρεις το κόμμα της Μαρίν Λεπέν έπιασε το 40%.

Και όλα τα πρωτοσέλιδα του παγκόσμιου τύπου αναφέρονται σε αυτή την νίκη, η οποία βάζει ένα ακόμη λιθαράκι για μία πιθανή νίκη της Μαρίν Λεπέν στις Προεδρικές Εκλογές όπου κατά πάσα πιθανότητα θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον “κουρασμένο” πια Σαρκοζί. Ο οποίος όμως ακόμη και εάν νικήσει έχει αναγκαστεί να πάει ολοένα και περισσότερο προς την πλευρά του Εθνικού Μετώπου εγκαταλείποντας μάλιστα και την τακτική των “συμμαχιών” με τους Σοσιαλιστές που μέχρι τώρα κρατούσαν το Εθνικό Μέτωπο εκτός εξουσίας.

Μαζί με το Εθνικό Μέτωπο όμως ολοένα και περισσότερα κόμματα της ίδιας συνομοταξίας βρίσκουν διόδους προς την εξουσία στην Ευρώπη.

Στην Ολλανδία το κόμμα του Βίλντερς είναι πρώτο σε κάθε δημοσκόπηση. Στην Ουγγαρία ο νύν πρωθυπουργός είναι πιο... ριζοσπαστικός από το υποτιθέμενο εθνικιστικό Τζόμπικ. Στην Δανία το Λαϊκό Κόμμα είναι στην εξουσία, στην Σουηδία οι Σουηδοί Δημοκράτες είναι οι ρυθμιστές της πολιτικής ζωής.

Η Μαρίν Λεπέν δεν είναι μόνη της στο ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό. Έχει όμως την δική της σημασία η δική της νίκη. Και αυτό γιατί η Γαλλία, μαζί με τρείς-τέσσερεις χώρες σε παγκόσμιο επίπεδο είναι αυτές που μπορούν να στηρίξουν το βάρος μίας αλλαγής πορείας του δυτικού κόσμου. Οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Γερμανία και η Ρωσία. Αν δούμε λοιπόν τις ΗΠΑ με έναν Ντόναλντ Τράμπ, την Ρωσία με τον Πούτιν και την Γαλλία με την Λεπέν είναι βέβαιο ότι η Γερμανία θα αναγκαστεί να ακολουθήσει.

Και εάν δεν δούμε ακριβώς αυτά στα επόμενα ένα δύο χρόνια θα τα δούμε στα επόμενα τέσσερα πέντε. Γιατί είναι σαφές προς τα πού πάει η όλη υπόθεση. Οι υπερβολές της παγκοσμιοποίησης, η επιθετικότητα του Ισλάμ, η τυραννία της πολιτικής ορθότητας ξυπνούν κοιμισμένα ένστικτα στους Ευρωπαϊκούς λαούς.

Δημήτρης Παπαγεωργίου

www.elora.gr