Στο «σφυρί» οι ιχθυοκαλλιέργειες

Του Γιώργου Μανέττα
gmanettas@pegasus.gr

Μετά τις καταιγιστικές αλλαγές που έλαβαν χώρα το 2015 και άλλαξαν για πάντα τον χάρτη του κλάδου, σημαντικές εξελίξεις αναμένονται στις ελληνικές

ιχθυοκαλλιέργειες και τη νέα χρονιά. Στο επίκεντρο θα βρεθεί η διαδικασία πώλησης των ποσοστών που κατέχουν οι τράπεζες στις μεγάλες εταιρείες του κλάδου και ειδικότερα στη «Σελόντα» και τον «Νηρέα»...

Πληροφορίες της αγοράς αναφέρουν πως έχει προκηρυχθεί ήδη διαγωνισμός για την πρόσληψη ανεξάρτητης ελεγκτικής εταιρείας, με αντικείμενο τη διενέργεια οικονομικού ελέγχου (due dilligence) στις επιχειρήσεις που είναι προς πώληση και τονίζουν ότι αφού ολοκληρωθούν οι αξιολογήσεις και αποτιμηθούν τα περιουσιακά στοιχεία αναμένεται να προκηρυχθούν οι σχετικοί διαγωνισμοί πώλησης.

Μεγάλα funds του εξωτερικού φέρονται να έχουν εκφράσει ήδη έντονο ενδιαφέρον για να επενδύσουν στον κλάδο και περιμένουν την έναρξη της σχετικής διαδικασίας αλλά και τους όρους που θα τεθούν. Παρά τα προβλήματα και την ασφυκτική κατάσταση που δημιουργούν τα capital controls οι ελληνικές εταιρείες ιχθυοκαλλιέργειας παραμένουν ελκυστικοί στόχοι για επενδύσεις χάρη στην έντονη εξωστρέφειά τους και τον μικρό βαθμό εξάρτησης από την ελληνική αγορά.

Ανταγωνισμός
Επιπλέον, μετά την κεφαλαιοποίηση των χρεών και την είσοδο των τραπεζών στο μετοχικό τους κεφάλαιο έχουν αρχίσει να ανακτούν τα μερίδια που έχασαν τα προηγούμενα χρόνια από τους Τούρκους ανταγωνιστές τους και επιστρέφουν δυναμικά στο προσκήνιο.

Η ανάκαμψη, σύμφωνα με στελέχη που ανήκουν στον χώρο, πιστοποιείται και από τα αποτελέσματα που παρουσίασαν οι εταιρείες στο εννεάμηνο, με τη Σελόντα να ξεχωρίζει, καθώς ένα χρόνο αφότου πέρασε στον έλεγχο των τραπεζών επέστρεψε στα κέρδη.

Ανάμεσα στους διεθνείς επενδυτές που έχουν κατά καιρούς εκδηλώσει ενδιαφέρον για να τοποθετηθούν στον κλάδο περιλαμβάνονται το Oaktree, το York Capital και το Rhone Capital.

Τράπεζες
Παράγοντες της αγοράς υπογραμμίζουν ότι η μετάβαση στο νέο ιδιοκτησιακό καθεστώς ενδέχεται να καθυστερήσει καθώς οι τελευταίες φαίνεται πως έχουν «δεύτερες σκέψεις» για τον τρόπο που θα γίνει.

Σύμφωνα με τους ίδιους, οι τράπεζες φαίνεται να αμφιταλαντεύονται για το εάν θα πρέπει θα πουλήσουν τα ποσοστά τους υπό μορφή «πακέτου» ή τμηματικά, με το δεύτερο σενάριο να κερδίζει περισσότερες πιθανότητες, παρότι ο υποψήφιος επενδυτής θα θέλει να αγοράσει ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο και πιο εύρωστο σχήμα που θα συγκεντρώνει τον περισσότερο δυνατό αριθμό εταιρειών.

Η ιδανική εξέλιξη για την αγορά, «θα ήταν να βρεθεί ένας σοβαρός στρατηγικός επενδυτής που θα αποκτήσει ένα ενιαίο σχήμα αποτελούμενο και από τις τρεις εταιρείες, ο οποίος θα έχει σχέση με τον χώρο της ιχθυοκαλλιέργειας, θα γνωρίζει τι εστί ζωική παραγωγή και θα έχει μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Να μην είναι ευκαιριακός. Αυτό πρέπει να αποτραπεί, καθώς έχουμε ζήσει στο παρελθόν τέτοια θλιβερά φαινόμενα, με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση του Linnaeus».

Ο υποψήφιος επενδυτής, συνεχίζουν, θα πρέπει να επιλεγεί με ποιοτικά κριτήρια, ώστε να συνεχισθεί το success story που ξεκίνησε και να παραμείνει εθνικός πρωταθλητής.

Παγκόσμια πρωτιά
Οι ελληνικές ιχθυοκαλλιέργειες, όπως έδειξε και πρόσφατη έρευνα του Συνδέσμου Ελληνικών Ιχθυοκαλλιεργειών (ΣΕΘ) έχουν τις δυνατότητες να διατηρήσουν την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία τους. Αναγκαία, ωστόσο προϋπόθεση είναι να διπλασιάσουν την παραγωγή τους μέχρι το 2030, στους 235.000 τόνους και να ενισχύσουν περισσότερο την εξωστρέφειά τους (στο 85% - 90%), ανεβάζοντας τις εξαγωγές στους 200.000 τόνους με αξία άνω του 1 δισ. ευρώ. Στο πλαίσιο αυτό, σύμφωνα με τον ΣΕΘ θα πρέπει να συντρέχουν οι εξής δύο συνθήκες:

• Πρώτον, να δημιουργηθεί μια εθνική στρατηγική προώθησης με έμφαση τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του ελληνικού προϊόντος και

• Δεύτερον, να δοθεί έμφαση στην έρευνα και καινοτομία, με στόχο αφενός τη μείωση του κόστους παραγωγής των υφιστάμενων ειδών ώστε να γίνουν πιο ανταγωνιστικά σε σχέση με τα εισαγόμενα και αφετέρου στη βελτίωση της τεχνογνωσίας στην παραγωγή νέων ειδών.

Από εκεί και πέρα, αναγκαία θεωρείται η απλοποίηση των διοικητικών διαδικασιών καθώς το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο που διέπει το καθεστώς ίδρυσης και λειτουργίας των μονάδων είναι πολύπλοκο και γραφειοκρατικό, με αποτέλεσμα να δημιουργεί ασάφειες και αλληλοεπικαλύψεις αρμοδιοτήτων μεταξύ των εμπλεκομένων Υπηρεσιών.

Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία από τη Γενική Διεύθυνση Αλιείας, ο μέσος χρόνος ολοκλήρωσης των διαδικασιών χορήγησης άδειας κυμαίνεται στους είκοσι πέντε (25) μήνες, ενώ το κόστος των διαδικασιών χορήγησης νέας άδειας υδατοκαλλιέργειας κυμαίνεται έως 25.000 ευρώ.