Προσπάθεια ερμηνείας του φαινομένου της βλακοκρατίας

Τηλευαγγελίστρια εν ώρα κατήχησης του ποιμνίου σε στιγμή έξαρσης ανθρωπισμού

«Η βλακεία είναι ανίκητη» - αγνώστου

Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει στον λαό μας. Μοιάζει να βρίσκεται σε βαρύ κώμα εξαιτίας απανωτών επεισοδίων βλακείας. Υπάρχουν απειροελάχιστες ελπίδες να ανακάμψει. Η επιστήμη έχει σηκώσει τα χέρια. Πρόκειται δε περί άκρως μεταδοτικής ασθένειας. «Ενός βλακός προκειμένου μύριοι έπονται», έλεγε ο Ε. Λεμπέσης στο επίκαιρο πόνημά του «Η τεραστία κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» (1941). Εκεί γίνεται λόγος περί «αυτομάτου συρροής βλακών».. οι οποίοι «περιέρχονται συν τω χρόνω εις πλήρη βλακοκρατίαν». Για την συρροή αυτή των βλακών σήμερα και για να είναι αποτελεσματική η δράση της «βλακικής αγέλης», που περιγράφει ο συγγραφέας, δεν απαιτείται κάποια «πάσης φύσεως» οργάνωση ή φορέας, όπως στην εποχή του. Υπάρχει η τηλεόραση, αυτός ο κοινός τόπος συνάντησης εκατομμυρίων αγελοποιημένων τηλε-θεατών, απείρως χρησιμότερη από κάθε ορατή κλειστή οργάνωση. Τρεις από τις μεθόδους της κοινωνικής μηχανικής, της προσπάθειας δηλαδή χειραγώγησης της σκέψης και της στάσης των πολιτών, είναι :... 1) η τεχνική της συναισθηματικής χειραγώγησης (συναίσθημα και όχι λογική), 2) η τεχνική της δημιουργίας «προβλημάτων» και «κρίσεων» (που απαιτούν «έκτακτα μέτρα» - βλ. «οικονομική κρίση») και 3) η τεχνική της ενοχοποίησης, (όπου πάντα «φταίμε» εμείς). Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι άλλος καλύτερος φορέας άσκησης αυτών των μεθόδων παρεκτός της τηλεόρασης, δεν υπάρχει.

   

Σε λίγο θα εορτάσουμε την 25^η Μαρτίου, την επέτειο της Εθνεγερσίας. Ειλικρινά δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα μας επιτρέπουν να εορτάζουμε τέτοιες εορτές. Εχθές κοιτούσα ένα μνημείο προς τιμήν του Νικηταρά του Τουρκοφάγου σε μια μικρή πλατεία, με τον κόσμο να πηγαινοέρχεται. Δεν ξέρω πόσο θα επιζήσει ακόμα. Το λέω σοβαρά. Υπάρχει ανάγλυφη η μορφή του ήρωα του ‘21 που σφάζει έναν έντρομο έφιππο Τούρκο, μπήγοντάς του το μαχαίρι στα πλευρά. Όταν σε λίγα χρόνια, αυτοί που πηγαινοέρχονται σε αυτή την πλατεία θα είναι μουσουλμάνοι στην πλειοψηφία, όταν θα υπάρχει ένα δημοτικό συμβούλιο που θα είναι τίγκα στην «διαφορετικότητα», δηλαδή θα αποτελείται κατά το ήμισυ από αλλοδαπούς κυρίως μουσουλμάνους, όταν ο δήμαρχος ίσως είναι μουσουλμάνος ή τέλος πάντων αλλοδαπός, όταν στην πόλη θα υπάρχει τζαμί ή τζαμιά, πιστεύετε ότι ένα τέτοιο σύμβολο «μίσους» θα έχει τύχη; Ο Τσίπρας πήγε στην μάνα Σμύρνη και είπε μπροστά στους τουρκαλάδες ότι αποτελεί σύμβολο «αδελφοσύνης» και δώστου αγάπες και λουλούδια. Έχει σκεφθεί ποτέ κανένας Εβραίος να πάει στο Νταχάου και να πει ότι αυτός ο χώρος αποτελεί σύμβολο αδελφοσύνης των δύο λαών; Και προσέξτε, η Γερμανία σήμερα είναι όντως φιλο-ισραηλινή χώρα!

"Ξενοφοβικά" σύμβολα μια άλλης εποχής

Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει με τους Έλληνες σήμερα. Έχουν σχέση με εκείνους που μας κοιτούν ως αγάλματα αγέρωχοι και συνάμα λυπημένοι; Έχουμε σχέση με εκείνους τους Έλληνες; Μας αξίζουν αυτά τα μνημεία; Λαός που ξεχνά την ιστορία του είναι αναγκασμένος να την ξαναζήσει. Μας λένε συνεχώς για τους ναζί και την χούντα «για να μην ξεχάσουμε». Για τους οθωμανούς γιατί δεν μας λένε; Εκείνα συμφέρει να τα ξεχάσουμε; Γιατί τελικά, αυτό που τους νοιάζει δεν είναι να μην «ξεχάσουμε», αλλά να είμαστε βλάκες και να μας κάνουν ό, τι θέλουν. Και είμαστε βλάκες. Δεν εξηγείται διαφορετικά.

 Ακούς τους σημερινούς Έλληνες να λένε ότι δεν εμπιστεύονται λέει τα κόμματα. Κι όμως στα ίδια κόμματα ή στους κλώνους τους θα καταλήξουν. Τους ακούς να λένε ότι δεν εμπιστεύονται την τηλεόραση και τους δημοσιογράφους. Και όμως από αυτούς παίρνουν γραμμή. Εδώ είναι η αποθέωση της βλακείας. Μία φάμπρικα δημιουργίας «συναισθημάτων ανθρωπισμού», μία απίστευτη μηχανή προπαγάνδας που όμοιά της θα ζήλευε ένα σταλινικό καθεστώς, ένα καλοδουλεμένο mind control, τα λεγόμενα «δελτία ειδήσεων», αλλά και κάθε εκπομπή και διαφήμιση έχουν καταστήσει τους Έλληνες (για μια ακόμη φορά) τα τέλεια πειραματόζωα, πραγματικά σκυλιά του Παβλόφ. «Δράματα» σε high definition, τεχνητά ερεθίσματα που οδηγούν σε ενστικτώδη ξεσπάσματα «ανθρωπισμού», τα οποία γνωρίζουν την επιβράβευση από κολοσσούς στον τομέα του «ανθρωπισμού», όπως σταρ του Χόλυγουντ, μεγαλοεπενδυτές, μεγιστάνες του καπιταλισμού και κομισάριους των Βρυξελλών.

Προσπαθώ να καταλάβω τι φταίει. Δεν τα έχω καταφέρει. Υπάρχει διάχυτη μια διάθεση αυτοκτονική. Να φταίει η προπαγάνδα της τιβί μόνο; Μα, οι ίδιοι Έλληνες ήταν αυτοί που πρόσφατα έδειξαν ότι δεν ενέδωσαν στην αισχρή προπαγάνδα του «ΝΑΙ» των καναλιών, προς έκπληξη όλων. Δεν ήταν τα ίδια κανάλια; Δεν ήταν οι ίδιες φάτσες; Που λειτουργούσαν ως φερέφωνα κάποιων; Δεν ήταν η ίδια συναισθηματικά φορτισμένη συνθηματολογία; Τότε θυμάμαι, ξύπνησαν και κάποιοι αριστεροί και νεο-αριστεροί που «απηύδησαν» με τα δελτία των 8 και μιλούσαν για προπαγάνδα (ξέρω πολλές περιπτώσεις). Παρουσίαζαν μάλιστα την Τρέμη ως …Γκαίμπελς! Τώρα τι έγινε; Οι ίδιοι δεν είναι; Έγιναν «καλοί» τώρα; Έγιναν «έγκυροι»; «Αντικειμενικοί»; Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε μήτε την κεφαλή του, έλεγε ο λαός μας. Αλλά ο σημερινός λαός φαίνεται έχει πάρει κάποιο χαπάκι. Θέλει να ζει στο Matrix του. Γιατί όμως;

Εικαστική δημιουργία φιλο-συριζαίικου σάιτ τον καιρό του δημοψηφίσματος. Τώρα ο "Γκαίμπελς" έγινε "Μητέρα Τερέζα"

Στην Αμερική το έχουν βρει το χάπι. Λέγεται “White Guilt”. Και το δίνουν σε κάθε Λευκό άμα τη γεννήσει του. Του λένε ότι πρέπει να ντρέπεται που είναι Λευκός. Ότι όλοι μπορούν να είναι περήφανοι για την φυλή τους, εκτός από αυτόν. Ότι έχει μονίμως το ‘white privilege’ και δεν δικαιούται να μιλάει. Δεν ξέρει τι πάει να πει φτώχεια και δεν ξέρει τι πάει να πει ρατσισμός, οπότε το μόνο που δικαιούται να κάνει είναι να βγάζει τον σκασμό. Και να τρώει καρπαζιές. Ακόμα και αν τον βρίζουν και τον μισούν για το χρώμα του δέρματός του, δεν είναι επειδή οι άλλοι είναι ρατσιστές, αλλά φταίει αυτός επειδή είναι Λευκός (εδώ πράγματι ισχύει το γνωστό ανέκδοτο). Εάν οι μαύροι εγκληματούν και τον σκοτώνουν δεν φταίνε αυτοί, αλλά η δουλεία, πριν από 200 χρόνια. Κάτι παρόμοιο λένε στους δυτικοευρωπαίους. Φταίει η αποικιοκρατία. Φταίνε οι κακοί πρόγονοι και οι πρόγονοι των προγόνων και ακόμα και χίλιες γενιές να περάσουν δεν θα δικαιούνται να μιλάνε. Πρέπει να κάθονται και να τους ληστεύουν και να τους βιάζουν τις γυναίκες και τις κόρες. Τίποτα δεν είναι πιο επίβουλο από την ιδέα ενός συλλογικού σφάλματος που θα περνάει από γενιά σε γενιά κηλιδώνοντας για πάντα έναν λαό, γράφει ο Πασκάλ Μπρύκνερ. Στους Γερμανούς έχουν κάπως πιο κοντινούς κακούς προγόνους και για αυτό η δόση της ενοχής είναι ισχυρότερη. Φυσικά, η «ενοχή» ως μέθοδος ραφής χειλέων συναντάται μόνο σε ανήκοντες στην Λευκή φυλή. Ουδείς άραβας ή εβραίος θα νιώσει ενοχή για το δουλεμπόριο, κανείς δεν θα αποδώσει ιμπεριαλιστικές πρακτικές στους ιάπωνες ή σε φυλές ινδιάνων και κανείς δεν θα μιλήσει για τους προερχόμενους εξ Ασίας νέους οικονομικούς αποικιοκράτες «επενδυτές».  

Αυτή θέση ανήκει σε σένα Λευκέ, στα παιδιά σου και στα παιδιά των παιδιών σου

Αλλά εμείς; Δεν είχαμε τέτοιο ιστορικό παρελθόν. Κι όμως ελάχιστα διαχωριζόμαστε από το βαρύ ενοχικό / ψυχαναγκαστικό κομμάτι αυτής της επιχείρησης που διεξάγεται σε όλη την Ευρώπη. Εδώ θα πιπιλίσουν το μυαλό με το «ήμασταν κι εμείς πρόσφυγες», «να θυμηθούμε τους παππούδες μας» κλπ, ενώ κάποιοι βλέποντας ένα γόνιμο έδαφος συναισθηματικού παροξυσμού θα πετάξουν και το πιο πιασάρικο «εμείς φταίμε για τους πρόσφυγες». Δεν φταίνε οι μεγάλοι του κόσμου τούτου, «οι-φονιάδες-των-λαών-αμερικάνοι», οι υπερασπιστές των «δικαιωμάτων» που κάποτε ισοπέδωσαν την Σερβία και τώρα κοιτάνε απαθείς τους μακελάρηδες του αλλάχ να ζωντανεύουν σκηνές από τα πιο αποκρουστικά θρίλερ ή και τους βοηθάνε ακόμα, ή η ληστρική Ε.Ε. «της αλληλεγγύης». Όχι δεν φταίνε αυτοί, εμείς φταίμε. Δεν φταίνε οι Τούρκοι που έχουν βγάλει τρελά λεφτά από την επιχείρηση «πρόσφυγες», και έχουν καταφέρει (με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια), να έχουν διασπείρει παντού στρατεύσιμους έτοιμους να πολεμήσουν υπό την ημισέληνο μόλις δοθεί το σινιάλο, όχι εμείς φταίμε. Δεν φταίνε οι διπλανές (πλούσιες!) μουσουλμανικές χώρες που δεν θέλουν πρόσφυγες, εμείς φταίμε. Δεν φταίνε και οι ίδιοι στο κάτω-κάτω, που θα μπορούσαν (έστω κάποιοι από αυτούς, οι πιο νέοι να πάρει!) να κάτσουν να αγωνιστούν για μια καλύτερη πατρίδα. Όχι εμείς φταίμε. Πάντα εμείς θα φταίμε. Το είπε και ο Ιερώνυμος: «Εμείς φταίμε», είπε. «Εμείς οι ίδιοι, τους εξαναγκάσαμε να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους». Εγώ πάντως ομολογώ ότι δεν εξανάγκασα κανέναν. Πως με φορτώνεις με τέτοια ευθύνη σεβασμιότατε; Εκτός εάν διαγράφουμε την «συλλογική ευθύνη» για κάποιους (περιούσιους) και την ρίχνουμε στις πλάτες κάποιων άλλων (μη περιούσιων).

Με έχει απασχολήσει το θέμα. Τελικά, μήπως φταίει ο Χριστιανισμός, όπως ισχυρίζονται μερικοί (που ευκαιρία ψάχνουν);  Γιατί οι Εβραίοι που πέρασαν και τόσα πολλά δεινά και ήταν οι πρόγονοί τους μετανάστες (γνωστός ο όρος ‘περιπλανώμενοι Ιουδαίοι’), δεν συγκινούνται από το «δράμα των προσφύγων», δεν κυκλοφορούν με πλακάτ “Refugees welcome”, αλλά ορθώνουν τείχη και δεν συνωστίζονται στα κανάλια για το ποιος θα γίνει πρωταθλητής «ανθρωπισμού» και διάσημος για δεκαπέντε, όχι λεπτά, αλλά δευτερόλεπτα; Οι Εβραίοι έχουν θρησκεία τον Ιουδαϊσμό, και αν και πολλοί δηλώνουν άθεοι ή κοσμικοί, δεν έχουν μεγαλώσει με τις διδαχές του «Καλού Σαμαρείτη» και του «ο Χριστός ήταν πρόσφυγας» και «ξένος ήμην και με εφιλοξενήσατε» κλπ. Να φταίει αυτό; Μήπως για τον ίδιο λόγο και οι μουσουλμανικές χώρες, όπου οι κάτοικοι έχουν μεγαλώσει με το κοράνι, δεν δείχνουν την ίδια ψύχωση με τον «ανθρωπισμό»; Αλλά και οι δικοί μας εδώ μουσουλμάνοι δεν είδα να συναγωνίζονται στην «αλληλεγγύη» και να σπρώχνονται οι μουφτήδες τους και οι ιμάμηδές τους ποιος θα αγκαλιάσει ένα προσφυγόπουλο on camera. Αλλά μήπως για τον ίδιο λόγο ακόμα και οι δυτικοποιημένοι Γιαπωνέζοι (που δεν είναι χριστιανοί) και αυτοί δεν θέλουν πρόσφυγες; Τελικά  αυτό φταίει;

Όμως σκέφτομαι ότι σήμερα οι περισσότεροι στην δυτική Ευρώπη έχουν εγκαταλείψει τις εκκλησίες τους. Ο χριστιανισμός δεν έχει απήχηση στον δυτικό άνθρωπο. Μάλιστα έχει τεθεί και επισήμως εκτός «Ενωμένης Ευρώπης». Πως είναι δυνατόν να επηρεάζει τους δυτικούς εκκοσμικευμένους μαζανθρώπους; Εξάλλου και άλλοι στην Ευρώπη είναι χριστιανοί, αλλά αλλιώς συμπεριφέρονται. Και μιλάω για τους ανθρώπους που ζουν στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Πολωνία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Ρουμανία, Βουλγαρία, ακόμα και Αλβανία δεν φαίνεται να λαμβάνουν το συγκεκριμένο θαυματουργικό χαπάκι «ανθρωπισμού». Ζούνε σε έναν άλλον κόσμο, εντελώς διαφορετικό από τον δικό μας. Οπότε δεν μπορεί στους αθεϊστές και εκκοσμικευμένους χριστιανούς της Δύσης να έχουν απήχηση οι χριστιανικές διδαχές περί «ευθύνης», «ενοχής» και «ανθρωπισμού» και στους (πιο πιστούς) χριστιανούς της Ανατολής να μην έχουν.

Είναι και κάτι άλλο. Ολόκληρη η ιστορία της Ευρώπης τα τελευταία 2000 χρόνια είναι συνώνυμη με τον χριστιανισμό. Αυτό δεν έκανε τους ευρωπαίους παθητικούς στην εισβολή αλλοφύλων, ούτε λέγανε βλακείες για κατάργηση συνόρων, ούτε έβλεπαν την θρησκεία τους ως συνώνυμο της απάθειας, της «συναδέλφωσης των λαών» και της ηλιθιότητας. Διεξήγαγαν αιματηρούς πολέμους με αλλόθρησκους και αλλόφυλους κάτω από την σημαία του Σταυρού. Έβγαλαν ήρωες και παλικάρια που δεν ένιωθαν ότι η πίστη τους στον Χριστό αποτελεί «κώλυμα» στο να σηκώσουν την σπάθα κατά των εισβολέων. Η δική μας ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιες μορφές. (Αλλά ακόμα και αν δεν τους θεωρείς «εισβολείς» με την συνήθη έννοια, δεν μπορεί να το ρίχνεις στις ατέρμονες αγαπολογίες και να μην κρούεις τον κώδωνα του κινδύνου για την αλλοίωση ή ακόμη και εξαφάνιση του γηγενούς χριστιανικού πληθυσμού και τον κίνδυνο εκτεταμένων εγχώριων συρράξεων, όπως έκανε επισήμως η Ορθόδοξη Εκκλησία της Βουλγαρίας – που τους είπε και «εισβολείς»!).

Δεν πιστεύω λοιπόν ότι αυτό που φταίει είναι ο Χριστιανισμός. Κάτι άλλο φταίει.

Το πρόβλημα είναι πιστεύω, βαθύτερο. Είναι ψυχολογικό. Κάποιος έχει εισχωρήσει στην ψυχή του δυτικού ανθρώπου και την έχει αλλοιώσει ή την έχει διαμορφώσει κατά το δοκούν. Έχει επέλθει εσωτερική διάβρωση. Και αυτό το έργο δεν έχει γίνει τα τελευταία χρόνια, ούτε βέβαια προέκυψε εξ αιτίας του «προσφυγικού». Ούτε αποτελεί έργο αποκλειστικά της τηλεόρασης. Το έργο της ανομίας ενεργείται εδώ και χρόνια. Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Βερμόντ, Robert S. Griffin, έγραψε ότι ο σύγχρονος δυτικός κόσμος έχει κατασκευαστεί έτσι ώστε οι γηγενείς που συμμετέχουν στην αυτοκαταστροφή τους να ανταμείβονται και όσοι δεν συμφωνούν να τιμωρούνται. Το ότι οι ανατολικοευρωπαίοι ακόμη δείχνουν να αντιστέκονται και να «χαλάνε την σούπα» κάτι δείχνει. Το ότι έχουν ισχυρά αντανακλαστικά και επιθυμία να υπερασπιστούν την παράδοσή τους, την ιστορία τους, την θρησκεία τους και την κουλτούρα τους κάτι δείχνει. Δείχνει ότι αποκλειστικά υπεύθυνη δεν είναι η χριστιανική διδασκαλία. Αλλά η μαρξιστική. Την οποία οι ανατολικοί την βίωσαν στο πετσί τους. Οι δυτικοί όμως, έδωσαν χώρο στον μαρξισμό να εισχωρήσει παντού. Στην πολιτική, στην εκπαίδευση, στην τέχνη, στην ειδησεογραφία, στην εκκλησία, στην δημόσια κουβέντα, παντού. Εισερχόμενος ο μαρξισμός βρήκε πρόσφορο έδαφος. Μια Ευρώπη που είχε αρχίσει να ντρέπεται για τον εαυτό της και που είχε αρχίσει να ξεθεμελιώνει τα πάντα. Που αφέθηκε σε μια αυτομαστίγωση και μία καταστροφική αγαλλίαση. Και εκείνος (ο μαρξισμός) άλλο που δεν ήθελε. «Θα καταστρέψουμε αυτόν τον πολιτισμό που τόσο αγαπάτε.. Δυτικέ κόσμε είσαι καταδικασμένος σε θάνατο… Εβραίοι βγείτε από τα γκέτο. Κουνήσου Ινδία κι εσύ μεγάλε Βράχμα... Κι εσύ χώρα της Αιγύπτου. Και οι έμποροι των ναρκωτικών ας πέσουν πάνω στις τρομοκρατημένες χώρες μας. Είμαστε αυτοί που θα βοηθάνε πάντα τον εχθρό», παραληρούσε ο Γάλλος κομουνιστής ποιητής Λουί Αραγκόν.    

Όποιος έχει ασχοληθεί με την Σχολή της Φραγκφούρτης και τον ‘πολιτιστικό μαρξισμό’ θα καταλάβει. Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν να μιλάνε για «αριστερά» και «δεξιά» κόμματα, και θα ζητούν γκρινιάζοντας "λύσεις" από το κράτος και τους "ισχυρούς".

Και κάτι τελευταίο.

Αυτή η Ευρώπη δεν έγινε ξαφνικά «καλή» και «ανθρωπιστική». Δεν έγινε ο καθένας που δεν μιλάει με τον διπλανό του, που σκοτώνεται για μια θέση στο πάρκινγκ, που έκανε θρησκεία τον ευδαιμονισμό και πουλάει την ψυχή του στον διάβολο για έναν high tech παράδεισο, ξαφνικά «καλός», επειδή συγκινείται με το «δράμα των προσφύγων». Η Ευρώπη που έδιωξε τον Χριστό, διέλυσε την οικογένεια, σκότωσε το αγέννητο, χλεύασε τον άγιο, έθαψε τον ήρωα, απαγόρευσε την τιμή στους προγόνους, σώριασε κάθε πυλώνα της κοινωνίας, έλιωσε κάθε αξία στο βωμό της θρησκείας των «δικαιωμάτων», δεν έγινε ξαφνικά ηθική και καλή. Βρήκε όμως ένα υποκατάστατο. Βρήκε ένα παραισθησιογόνο, ένα χαπάκι να πείθει τον εαυτό της ότι «είμαι καλά». Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να πείσει τον εαυτό του ότι είναι «καλό άτομο». Και αφού αυτή η Ευρώπη για καιρό εθιζόταν στο τριπάκι του «προοδευτισμού», τώρα βρήκε μια νέα «ουσία» που την «ανεβάζει» ακόμα πιο πολύ. Σε αυτή την παραπαίουσα Ευρώπη έχει βρεθεί και ο Έλληνας. Κακά τα ψέματα. Εάν δεν ανήκαμε εις την Δύσιν θα είχαμε άλλα αντανακλαστικά. Τα οποία δεν έχουμε.

Συμπέρασμα: Έχω καταλήξει ότι τρία τινά συμβαίνουν:  

1) Είτε είμαστε σε ένα σπιράλ αυτοκαταστροφής λόγω ‘παραισθησιογόνων ουσιών’,  

2) είτε έχουμε προ πολλού αλωθεί από τον μαρξισμό,  

3) είτε βαδίζουμε προς το κενό λόγω βλακείας.

Το ποιο από τα τρία προηγήθηκε και το ποιο πυροδότησε το άλλο δεν έχει μεγάλη σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι είμαστε στο τελικό στάδιο. Αυτό της βλακείας. Η οποία όπως είπαμε είναι ανίκητη. 

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

redskywarning.blogspot.gr