Οι παλιάτσοι του θεού

Το είδαμε κι αυτό, μήνα Απρίλη του 2016, τώρα π’ ανθίζουν τα κλαδιά και βόσκουν οι γαϊδάροι.

Ο Πάπας μπροστά, και πίσω του, προσκυνημένοι, οι εν Χριστώ αδελφοί του, ο επώνυμος πατριάρχης των ρωμιών και ο διεθνώς ιερ(αν)ώνυμος ημέτερος αρχιεπίσκοπος, και παραδίπλα ο τσιπραλέξης της...

πρώτη φορά θεοσεβούμενης αριστεράς, στα λεσβιακά εγκαίνια, υποθέτω, του Φεστιβάλ Αθηνών, under new management, μετά την έξωση του Γιαν Φαμπρ με τα παλλόμενα πέη του. Από παλμό πάντως η θεατρική πρώτη δεν πήγε πίσω.

Παιδάκια, πολλά παιδάκια προσφύγων, να χαιρετούνε τον Πάπα λέγοντάς του «Σαλάμ» («ειρηνική» παρήχηση του «Ισλάμ»), συνέθεταν το ανθρώπινο φόντο μιας τραγωδίας, επάνω στην οποία έχτισαν την παράστασή τους οι θεατρίνοι της καθολικής, της ορθόδοξης, και της αριστερής εκκλησίας των λαών. Το λαϊκό Circo Medrano σε ιερή σύμ-πνοια με την Banco di Santo Spirito (Τράπεζα του Αγίου Πνεύματος) ανεδύθη από τα νερά της Άσπρης Θάλασσας, γραικο-οθωμανιστί «Άκντενιζ» (έτσι λένε το Αρχιπέλαγος του Αιγαίου οι επικυρίαρχοι νέο-οθωμανοί, σε αντιδιαστολή με την Μαύρη Θάλασσα, γραικο-οθωμανιστί «Καραντενίζ») ως άμωμος περιστερά φτερουγίζουσα υπό την αιγίδα της υπεριπτάμενης τουρκικής αεροπορίας, ελληνιστί «Τουρκ Χαβά Κουβετλερί».

Ως γνωστόν το εν τοις πράγμασι πρόταγμα της παράστασης: «Άφετε τα παιδία και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με, των γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. ιθ' 14), τυγχάνει μιας πολύ διεστ(ρ)αλμένης ερμηνείας από πολλούς καρδιναλίους διαπνεόμενους από το χριστιανικό ένστικτο ή αίσθημα της παιδοφιλίας, το οποίο, καθώς αυτά ενηλικιώνονται, καθίσταται νομότυπο μέσα από τα «ευρω-πέϊκης» συλλήψεως «σύμφωνα (ομοφυλικής) συμβίωσης». Είναι κι αυτό μέρος ενός ευρύπρωκτου MoU (Memorandum of Understanding), ως είθισται να λέγεται στα φράγκικα το Μνημόνιο, η εφαρμογή του οποίου ενδεχομένως να περιλαμβάνει και την υποταγή των ορθόδοξων ραγιάδων στο βιλαέτι του Πάπα (Πούτιν μ’ ακούς; Μάλτα - τουτέστιν Μεσόγειος - γιοκ).

Επί του παρόντος πάντως ένας λεσβιακός ιταλικής οπερετικής εμπνεύσεως «χορός των μεταμφιεσμένων» (un ballo in maschera όπως θα έλεγε και ο Βέρντι) στήθηκε ως κακόγουστη τελετουργική ιεροπραξία, χοροστατούντων (ή χοροπηδούντων;) επισκόπων, αρχιεπισκόπων, πατριαρχών και καρδιναλίων ποικίλου ύψους και  διαμετρήματος, για να υπηρετήσουν όχι τον Μεγαλοδύναμο, αλλά τα πολύμορφα διεθνή γεωπολιτικά και νομισματικά παιχνίδια, εν παραλλήλω με τα ημέτερα και ημεδαπά χθαμαλά μικροπολιτικά συμφέροντα, μέσα από μία επίπλαστη εικονική πραγματικότητα.

Αχ Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, έγκαιρα τα ψυχανεμίστηκες όλα αυτά, στο ποίημά σου ο «Χορός του Θανάτου» (Danza de la muerte):

Το μέρος αυτό δεν είν’ παράξενο για το χορό. Πρέπει ξανά να το πω.

Η μάσκα θα χορέψει ανάμεσα σε στήλες αίματος και αριθμών,
ανάμεσα σε θύελλες χρυσού και οιμωγές ανέργων εργατών
που θα ουρλιάζουν, νύχτα σκοτεινή, για τη δίχως φώτα δική σου εποχή.

Όμως δεν είναι οι νεκροί εκείνοι που χορεύουν.

Είναι οι άλλοι που χορεύουν με τη μάσκα και τη βιόλα της.

Είναι οι άλλοι, οι μέθυσοι του χρήματος, οι άνθρωποι οι ψυχροί,
αυτοί που στην τράπεζα πίνουνε δάκρυα πεθαμένου κοριτσιού.

Να μη χορέψει ο Πάπας!
Όχι, να μη χορέψει ο Πάπας!
Ούτε ο Βασιλιάς,
Ούτε ο μεγιστάνας με τα μπλε τα δόντια,
Ούτε οι εργολάβοι ή οι τρελοί, σμαράγδια ή σοδομίτες.

Κι οι κόμπρες να συρίζουνε στους έσχατους ορόφους
Και οι τσουκνίδες να κουνάν ταράτσες και αυλές.
Και το Χρηματιστήριο μια μουχλιασμένη πυραμίδα να γενεί.
Και νά ’ρθει άγρια βλάστηση μετά τις καραμπίνες
Και τώρα σύντομα και ξαφνικά, αμέσως τώρα.

Άχ, Γουώλ Στρήτ!

Η μάσκα. Δείτε τη μάσκα!
Πώς φτύνει δηλητήριο του δάσους
μέσα στην ατελή αγωνία της Νέας Υόρκης!

Χρίστος Γούδης
Δημοτικός Σύμβουλος
Δήμου Αθηναίων

www.elora.gr