του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
Η 19η Μαΐου, για τα εκατομμύρια των Ποντίων ανά την Γη, είναι Ημέρα Μνήμης για τη γενοκτονία των προγόνων τους. Τιμούν τους νεκρούς τους και θυμούνται, πως τη μέρα αυτή το 1919, ένας άλλος Χίτλερ, προχώρησε με τους Νεότουρκους, στη μαζική εξόντωση των Ελληνοποντίων, που άρχισε το 1914.
Και σήμερα τα εκατομμύρια των Ποντίων ανά την υφήλιο, ζητούν...
μία συγγνώμη, για ν' αναπαυθούν οι ψυχές τους.
Μέσα σε μία οκταετία (1914-22) με ωμό τρόπο, ξεκληρίστηκαν οι Έλληνες της Ανατολής. Το σύνθημα έδωσε ο ίδιος ο Κεμάλ στην Αμισό (Σαμψούντα): «Εξοντώστε τους γκιαούρηδες. Σκοτώστε κάθε μη μουσουλμάνο! Να έχετε κατά νου τον πλούτο που έχουν στις πόλεις σας! Αν τους βγάλετε από τη μέση, θα γίνει δικός σας».
Στο παρόν σημείωμα, θα αναφερθούμε σε επίσημα στοιχεία από τα αρχεία του Αυστριακού υπουργείου εξωτερικών, με βάση τα τηλεγραφήματα που έστελνε ο πρέσβης Παλαβιτσίνι και πρωτοδημοσίευσε το 1962 ο Πόντιος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Βιέννης Πολυχρόνης Ενεπεκίδης, αλλά και σε στοιχεία από τα αρχεία του Φόρεϊν Όφις.
Το Σεπτέμβριο του 1915 οι Νεότουρκοι πιστεύουν ότι έφτασε η μεγάλη στιγμή! Ακολουθούν αδίστακτα κι εκτελούν τις ντιρεκτίβες του γερμανού συμβούλου του Κεμάλ, στρατάρχη Λίμαν φον Σάντερς: «Στρατολόγηση του χριστιανικού πληθυσμού, ένταξη στα περιβόητα Αμελέ Ταμπουρού (Τάγματα Εργασίας) των ανδρών και εκτόπιση των λοιπών από τις παραλιακές πόλεις προς την ενδοχώρα...».
Νοέμβριος του 1916, δήλωση του Ραφέτ Μπέη στον αυστριακό πρόξενο Κβιατκόβσκι: «Πρέπει να τελειώνουμε με τους Έλληνες. Έστειλα στα περίχωρα της Αμισού τάγματα, δια να τους εξοντώσουν». Το μακελειό άρχισε, ο θάνατος περιοδεύει στις πανάρχαιες πολιτείες του Πόντου. Οι Έλληνες εξοντώνονται, οι περιουσίες τους λεηλατούνται, οι γυναίκες και τα κορίτσια αρπάζονται και βιάζονται, οι πρόκριτοι οδηγούνται στην κρεμάλα και πολλοί σε βασανιστικές πορείες στην εξορία, όπου, όσοι πεθαίνουν καθ’ οδόν, τα άταφα πτώματα τους γίνονται βορά σαρκοβόρων ζώων και γυπαετών...
Οι εκθέσεις πρεσβευτών και προξένων λες και αντιγράφτηκαν από φανταστικά μυθιστορήματα συγγραφέων...
Περιοχή Σαμψούντας: «11-12-1916: Λεηλατήθηκαν 5 ελληνικά χωριά και κατόπιν εκάησαν. Οι κάτοικοι εξετοπίσθησαν. 17-12-16: Λεηλάτησαν κι έκαψαν 11 χωριά, μαζί με σχολεία και εκκλησίες, οι χωρικοί κακοποιήθηκαν κι εκτοπίστηκαν. 31-12-16: 18 ελληνικά χωριά κι εκκλησιές λεηλατήθηκαν, πυρπολήθηκαν και περίπου 60 γυναίκες βιάστηκαν. Οι διωγμοί πήραν διαστάσεις των Αρμενικών! 31-1-17: Ο αιμοσταγής πασάς Ταλαάτ μπέης λέει σε αυστριακό πρόξενο: «Ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσουμε με τους έλληνες, όπως κάναμε το 1915 με τους Αρμενίους».
Σε τηλεγράφημα για τη νότιο περιφέρεια της Σαμψούντας, διαβάζουμε: Οι Έλληνες έφυγαν, οι αγροί ερήμωσαν, το εμπόριο σταμάτησε, ο ελληνισμός εξοντώθηκε! Μέχρι σήμερα λεηλατήθηκαν και κάηκαν από τον τουρκικό στρατό, 890 σπίτια, 17 εκκλησιές και 16 σχολεία. Τα ίδια στρατεύματα έκαψαν και λεηλάτησαν δυτικά και ανατολικά, 341 σπίτια κι εκκλησίες, δολοφονήθηκαν 75 χωρικοί, ανάμεσα τους τρεις ιερείς, ενώ βιάστηκαν 69 γυναίκες! (Αν αγαπητοί αναγνώστες, καιγόταν ένα μόνο χωριό στην Ευρώπη, φαντάζεστε την αναστάτωση που θα προκαλούσαν και πως θα το αξιοποιούσαν οι ευρωπαίοι;).
Τις θηριωδίες στην περιοχή Κερασούντος διέπραξε ο μέγας εγκληματίας Τοπάλ (κουτσός) Οσμάν με τους Τσέτες (ατάκτους) όπως στην περιοχή Σουρμένων και στο Πουλαντζάκι, το θέρος του 1920. Περί αυτών ομιλούν τα αρχεία του Φόρειν Όφις. Παραλήπτης ο λόρδος Κόρζον, και αναφέρουν διώξεις και δολοφονίες των χριστιανών και βιασμούς παρθένων, «επαίσχυντοι πράξεις, ύβρις δια την ανθρωπότητα».
Πάτλαμα, το Αρκάδι του Πόντου!
Θα σταθούμε στα εγκλήματα του Τοπάλ Οσμάν στο χωριό Πάτλαμα Κερασούντος κατά αφήγηση της τότε 16χρονης Σοφίας Κυνηγοπούλου (Κομνηνά Ξάνθης):
«Μας μάζεψαν οι Τσέτες και μας έβαλαν μέσα στην εκκλησία. Την έκλεισαν και γύρω, γύρω έβαλαν καλαμποκόφυλλα και τα έδωσαν φωτιά. Μόλις γέμισαν μέσα οι καπνοί, η μάνα μου έσπασε κι άνοιξε το παράθυρο στο Ιερό και άρχισαν να βγαίνουν γυναίκες με μωρά και φεύγαμε κρυφά μέσα στα καφούλια (φυλλωσιές)… Σωθήκαμε αρκετοί, αλλά πολλοί έμειναν μέσα στους καπνούς πνίγηκαν ή κάηκαν ζωντανοί... Μετά φεύγοντας οι Τσέτες τραγουδούσαν το «γιασά Κεμάλ γιασά…».
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News
"Την Πατρίδα μ' έχασα…"
Ένα τραγούδι γραμμένο για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου
Ένα τραγούδι γραμμένο για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου
Την Πατρίδα μ' έχασα,
έκλαψα και κ' επόνεσα
λύουμαι κι αρόθυμώ
ν' ανασπάλλω κ' επορώ.
Μίαν κι' άλλο 'ς ση ζωή μ'
σο πεγάδ-ι-μ΄ 'ς σην αυλή μ'
νέροπον ας έπινα
και τ' ομμάτα μ' έπλυνα.
Τά ταφία μ' έχασα
ντ' έθαψα κ' ενέσπαλλα.
τ' εμετέρτς αναστορώ
και ΄ς σο ψόπο μ' κοβαλώ.
Μίαν κι' άλλο 'ς ση ζωή μ'
σο πεγάδ-ι-μ΄ 'ς σην αυλή μ'
νέροπον ας έπινα
και τ' ομμάτα μ' έπλυνα.
Εκκλησίας έρημα,
μαναστήρα ακάντηλα,
πόρτας και παράθυρα
επέμ' ακρόνυχτα.
Μίαν κι' άλλο 'ς ση ζωή μ'
σο πεγάδ-ι-μ΄ 'ς σην αυλή μ'
νέροπον ας έπινα
και τ' ομμάτα μ' έπλυνα.
Στίχοι: Χρήστος Αντωνιάδης
Μουσική: Μελωδία Αν. Πόντου Chamur Ali - Διασκευή: Κ. Σιαμίδης
Λύρα: Κώστας Σιαμίδης
Τραγούδι: Γιάννης Κουρτίδης - Αχιλλέας Βασιλειάδης (συνοδεία στο ρεφρέν)
e-Pontos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου