22 Μάη: Ο συμβολικός θάνατος της Αριστεράς και η ταφόπλακα της Μεταπολίτευσης

Το γεγονός ότι την Κυριακή 22 Μάη ήταν μια κυβέρνηση της Αριστεράς αυτή που αποφάσισε να βάλει και με τυπικούς όρους τέλος σε κάθε έννοια κοινωνικού κράτους, στην ίδια τη δημόσια περιουσία ως τέτοια, και τελικά την ίδια την τυπική κοινοβουλευτική διαδικασία, συμβολίζει το πραγματικό τέλος αυτής της Μεταπολίτευσης.

Οι απόπειρες των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπιστούν...
αυτή την πρακτική μηρυκάζοντας φράσεις από βιαστικά γραμμένα non-paper απλώς συγκεφαλαιώνει το πώς το πλήρες «πέρασμα στην αντίπερα όχθη» εξατομικεύεται και σωματοποιείται σε ένα φάσμα από στάσεις από την έκπτωση κάθε έννοιας περίσκεψης σε φιγούρες όπως η Θεοπεφτάτου, στον προσβλητικά δύσαρθρο λόγο του Τσακαλώτου, στη τζάμπα μαγκιά του Φάμελου ή της Βάκη, στις ενδυματολογικές επιλογές του Καραγιαννίδη.

Φωτογραφία: Αλέξανδρος Μιχαηλίδης / SOOC

Μα αυτό δεν είναι «Αριστερά», είναι νεοφιλελευθερισμός, θα αντιτείνουν αρκετές κι αρκετοί που με ειλικρινή αγωνία θέλουν να υπερασπιστούν ότι μπορούν και πρέπει να είναι να είναι αριστεροί ενάντια στην «Αριστερά». Από πολλές πλευρές έχουν δίκιο. Όμως, ταυτόχρονα, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι κάθε λέξη αυτού που ορίστηκε ως Αριστερά στον τόπο μας.

Γιατί, ας μη γελιόμαστε, δεν ζούμε σκηνές από ταινίες επιστημονικής φαντασίας όπου εξωγήινοι καταλαμβάνουν το σώμα ανθρώπων ώστε να μοιάζουν με άνθρωποι ενώ δεν είναι. Ο Τσίπρας και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ είναι γέννημα της Αριστεράς. Της Αριστεράς που μιλούσε για κινήματα αλλά νοιαζόταν για ψήφους στις εκλογές και για συσχετισμούς στα σωματεία. Της Αριστεράς που μιλούσε για ανατροπή αλλά δεν μπορούσε να επεξεργαστεί τον οδικό χάρτη της παραμικρής πραγματικής κοινωνικής αλλαγής. Της Αριστεράς που μπορούσε να φανταστεί τον πλανήτη χωρίς καπιταλισμό αλλά όχι την τσέπη της χωρίς ευρώ. Της Αριστεράς που πόθησε το κοινοβούλιο και την είσοδο στα υπουργεία πολύ περισσότερο ακόμη και από τους πιο παραδοσιακούς πολιτευτές των αστικών κομμάτων. Της Αριστεράς που βρέθηκε να εκπροσωπεί την αγωνία ενός λαού, ενώ αυτό που την ένοιαζε κατά βάθος ήταν απλώς να βολευτεί.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να καταλάβουμε ότι τόσο τα κροκοδείλια δάκρυα για το τι αναγκάζονται να κάνουν αυτοί που είναι μέσα στη Βουλή, όσο και οι διαρκείς καταδίκες της προδοσίας από όσες/ους θεωρούν ότι είναι οι αυθεντικοί κληρονόμοι αυτής της Αριστεράς, στην πραγματικότητα είναι μέρος του προβλήματος.

Το τέλος της Μεταπολίτευσης και ο συμβολικός θάνατος της Αριστεράς της Μεταπολίτευσης (μια που ο πραγματικός έχει εδώ και καιρό επέλθει) σημαίνει ότι η πρόκληση είναι όχι η ανασύνταξη δυνάμεων, αλλά η μοριακή ανασύνθεση του ίδιου του αιτήματος της αντίστασης και της χειραφέτησης, με νέους όρους και νέες πρακτικές, έξω και πέρα από τον μηρυκασμό του πένθους και της ανημπόριας.

 unfollow.com.gr