Όλες οι κρίσεις τοξίκωσης, από τον καρκίνο μέχρι το κοινό κρυολόγημα,
είναι ουσιαστικά θεραπευτικές κρίσεις. Όταν αυτές οι κρίσεις
υποστηρίζονται με καθαρμούς και φυσικές μεθόδους, ο οργανισμός αναρρώνει
ταχύτατα. Ωστόσο, όποτε επεμβαίνουμε με μέτρα που καταστέλλουν τα
συμπτώματα, μία βραχυπρόθεσμη «ανάρρωση» μπορεί να μετατραπεί σε χρόνια
πάθηση. Δυστυχώς, οι ερευνητές για τον καρκίνο δεν τολμούν ή δεν θέλουν
να βρουν φυσική θεραπεία για τον καρκίνο. Δεν έχουν εκπαιδευτεί γι’
αυτό, ούτε αμείβονται γι’ αυτό. Ακόμα και αν...
έβρισκαν μία φυσική
θεραπεία, αυτό δεν θα έβγαινε ποτέ στο φως της δημοσιότητας.
Η δρ Rose Papac, Μ.D., καθηγήτρια Ογκολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Γέιλ, έχει επισημάνει ότι στην εποχή μας δεν έχουμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε τι συμβαίνει όταν οι καρκίνοι δεν αντιμετωπίζονται με ιατρικές αγωγές. «Όλοι θεωρούν ότι υποχρεούνται να παρέμβουν αμέσως όταν γίνεται διάγνωση καρκίνου», λέει η Papac, που έχει μελετήσει περιστατικά αυτόματης υποχώρησης καρκίνων. Οι περισσότεροι άνθρωποι τρομοκρατούνται και θέλουν να καταφύγουν σε άμεση θεραπεία για την «επάρατη νόσο». Έτσι, όχι μόνο δεν δίνουν ποτέ στο σώμα τους την ευκαιρία να αυτοϊαθεί, αλλά επιλέγουν να καταστρέψουν κάτι που δεν υπάρχει λόγος να καταστραφεί. Προφανώς, αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο σήμερα ελάχιστοι ασθενείς εμφανίζουν αυτόματη υποχώρηση του καρκίνου.
Από την άλλη, πολλοί ερευνητές έχουν αναφέρει όλα αυτά τα χρόνια ότι διάφορες παθήσεις και καταστάσεις όπως ο τυφοειδής πυρετός, το κώμα, η εμμηνόπαυση, η πνευμονία, η ανεμοβλογιά, ακόμα και η αιμορραγία, μπορεί να προκαλέσουν αυτόματη υποχώρηση του καρκίνου. Εντούτοις, δεν υπάρχουν επίσημες ερμηνείες για το μηχανισμό βάσει του οποίου αυτές οι υποχωρήσεις συνδέονται με τη θεραπεία του καρκίνου. Επειδή είναι ανεξήγητα φαινόμενα και εκ πρώτης όψεως στερούνται επιστημονικής βάσης, δεν χρησιμοποιούνται στην έρευνα για τον καρκίνο. Κατά συνέπεια, η επιστημονική κοινότητα δεν ενδιαφέρεται να κατανοήσει τους αυτοθεραπευτικούς μηχανισμούς του ανθρώπινου σώματος στην περίπτωση του καρκίνου. Αυτές οι «θαυματουργές» θεραπείες φαίνεται ότι συμβαίνουν κυρίως σε κακοήθεις καρκίνους όπως ο καρκίνος των νεφρών, το μελάνωμα, το λέμφωμα, το νευροβλάστωμα (καρκίνος του περιφερικού νευρικού συστήματος, που εμφανίζεται συνήθως σε πολύ μικρή ηλικία).
Με δεδομένο ότι τα περισσότερα όργανα του ανθρώπινου σώματος έχουν απεκκριτική δράση, είναι λογικό να υποθέσουμε ότι οι καρκίνοι ήπατος, νεφρών, παχέος εντέρου, πνεύμονα, λεμφικού συστήματος και δέρματος μπορεί να υποχωρήσουν εύκολα, αν αποβληθούν οι τοξίνες από αυτά τα όργανα ή συστήματα. Κατά παρόμοιο τρόπο, οι κακοήθεις όγκοι δεν εμφανίζονται ποτέ σε ένα υγιές σώμα που στηρίζεται από ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα. Οι όγκοι ευδοκιμούν μόνο υπό συγκεκριμένες συνθήκες, σε περιβάλλον που ευνοεί την ανάπτυξη τους. Ο καθαρισμός αυτού του περιβάλλοντος, με οποιαδήποτε μέσα, μπορεί να κάνει τη διαφορά στη θεραπεία του καρκίνου.
Μία κρίση τοξίκωσης όπως η πνευμονία ή η ανεμοβλογιά, εφόσον δεν κατασταλεί, συμβάλλει στην αποβολή τεράστιων ποσοτήτων τοξινών και βοηθά τα κύτταρα να αναπνεύσουν ξανά. Ο πυρετός, η εφίδρωση, η απώλεια αίματος, η έκκριση βλέννας, η διάρροια και ο εμετός αποβάλλουν πολλές τοξίνες από το σώμα. Αφού οι τοξίνες αποβληθούν, το ανοσοποιητικό σύστημα ενισχύεται και ανανεώνεται με φυσικό τρόπο. Και αυτό μπορεί να αρκεί για να εξουδετερωθεί ένας κακοήθης όγκος που δεν εξυπηρετεί με κανένα τρόπο την επιβίωση του σώματος. Η ανεπιθύμητη ανεμοβλογιά ή πνευμονία μπορεί να αποτελέσουν θείο δώρο (ας χρησιμοποιήσουμε άλλη μία μη-επιστημονική έκφραση), αφού μπορούν να σώσουν τη ζωή ενός καρκινοπαθούς. Η μη-αποδοχή του δώρου μπορεί να κοστίσει τη ζωή του ασθενή. Πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν χωρίς λόγο, επειδή δεν τους δίνεται ποτέ η ευκαιρία να βιώσουν όλες τις φάσεις μίας πάθησης. Μία πάθηση δεν είναι τίποτε άλλο από την προσπάθεια του οργανισμού να δημιουργήσει διέξοδο για τις εγκλωβισμένες τοξίνες. Το φράξιμο των εξόδων με την καταστολή των συμπτωμάτων προκαλεί συμφόρηση και υπονομεύει ζωτικές λειτουργίες του οργανισμού.
Η καταστολή των παιδικών νοσημάτων με αφύσικα προγράμματα εμβολιασμού μπορεί να θέσει σε άμεσο κίνδυνο τα παιδιά, αφού αυξάνει σημαντικά την επικινδυνότητα για καρκίνο. Η ανεμοβλογιά, η ιλαρά και οι λοιπές φυσικές μέθοδοι αυτο-ανοσοποίησης (που εσφαλμένα καλούνται «παιδικά νοσήματα») δίνουν στο ανοσοποιητικό σύστημα των παιδιών τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει τους δυνητικούς νοσογόνους παράγοντες πιο αποτελεσματικά και χωρίς να περάσουν σοβαρή κρίση τοξίκωσης.
Με δεδομένο ότι μόνο στις ΗΠΑ κάθε χρόνο αποβιώνουν 550.000 άνθρωποι εξαιτίας του καρκίνου, είναι αμφισβητήσιμο κατά πόσο είναι δικαιολογημένοι οι υποχρεωτικοί εμβολιασμοί. Η καθιερωμένη προσέγγιση της ανοσοποίησης είναι αντιεπιστημονική και στερείται αποδεικτικών στοιχείων, ενώ μπορεί να υπονομεύσει τα σαφώς ανώτερα προγράμματα ανοσοποίησης του οργανισμού. Το σώμα αποκτά φυσική ανοσία αφενός με την έκθεση του σε παθογόνους οργανισμούς, αφετέρου με τις παροδικές θεραπευτικές κρίσεις που αποβάλλουν πολλές καρκινογόνες τοξίνες. Το αν τα τεχνητά εμβόλια προκαλούν καρκίνο άμεσα ή έμμεσα, είναι επουσιώδες. Ωστόσο, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι τα συμβατικά προγράμματα εμβολιασμού μπορούν να προλάβουν μία εν δυνάμει απειλητική για τη ζωή θεραπευτική κρίση.
Ποιος Θεραπεύει τον Καρκίνο;
Οσοι έχουν βιώσει την πλήρη υποχώρηση του καρκίνου και παρέμειναν υγιείς, είναι τα ζωντανά παραδείγματα των μηχανισμών που προκαλούν και θεραπεύουν τον καρκίνο.
Η Αννα ήταν 43 ετών όταν διαγνώστηκε με μία ανίατη μορφή λεμφώματος. Οι γιατροί της είπαν ότι δεν θα ζούσε
για πολύ ακόμα και της σύστησαν να κάνει χημειοθεραπεία και ακτινοθεραπεία. Η Άννα ήξερε ότι αυτές οι αγωγές όχι μόνο θα αύξαναν την επικινδυνότητα για δευτεροπαθή καρκίνο, αλλά θα είχαν και σοβαρές παρενέργειες. Αρνήθηκε να υποβληθεί σε θεραπεία, θεωρώντας ότι αν ο καρκίνος ήταν ούτως ή άλλως ανίατος, δεν υπήρχε λόγος να ακολουθήσει την αγωγή και να υποστεί τις φρικτές παρενέργειες.
Έχοντας αποδεχτεί ότι έπασχε από μία ανίατη πάθηση, που σήμαινε ότι έπρεπε να συμφιλιωθεί με το θάνατο, η Άννα αναζήτησε εναλλακτικούς τρόπους να κάνει τη «μετάβαση» ευκολότερα. Αντί να αποδεχτεί παθητικά τη μοίρα της, αποφάσισε να επικεντρωθεί στο να νιώθει καλά και προσπάθησε να βελτιώσει την ευεξία της ενεργά. Δοκίμασε τα πάντα – βελονισμό, καθαρμούς οργάνων, φυτοθεραπεία, διαλογισμό και οραματισμό. Έτσι, τα κύτταρα της έλαβαν το σήμα ότι φρόντιζε τον εαυτό της. Ο καρκίνος της Άννας υποχώρησε μετά από λίγους μήνες. Μέσα σε ένα χρόνο, δεν υπήρχε ίχνος καρκίνου. Ο ογκολόγος της έμεινε εμβρόντητος. Τώρα, μετά από δύο δεκαετίες, όχι μόνο δεν υπάρχει ίχνος καρκίνου στο σώμα της, αλλά νιώθει πιο υγιής και ακμαία από ποτέ.
Η Λίντα διαγνώστηκε με κακόηθες μελάνωμα (η πιο επιθετική μορφή καρκίνου του δέρματος) μόλις στα 38 της. Μετά από αρκετές ανεπιτυχείς επεμβάσεις, της είπαν ότι ο καρκίνος είχε προχωρήσει, ότι πλέον ήταν «καταλη-, κτικός» και ότι της απέμενε μόνο ένας χρόνος ζωής. Και η Λίντα αρνήθηκε να κάνει χημειοθεραπεία και ακτινοθεραπεία. Κατέφυγε σε πιο θετικές θεραπευτικές προσεγγίσεις, όπως η γιόγκα, η προσευχή, η χορτοφαγία, οι καθαρμοί οργάνων, ο διαλογισμός και ο καθημερινός οραματισμός. Σήμερα, 22 χρόνια μετά την καταδικαστική εκείνη γνωμάτευση, εξακολουθεί να είναι υγιέστατη, δεν έχει ίχνος καρκίνου, και το δέρμα της δεν φέρει την παραμικρή ένδειξη ερεθισμού.
Η Άννα και η Λίντα άλλαξαν τη στάση τους απέναντι στη ζωή. Από παθητικά θύματα μίας ανεξέλεγκτης, «επιθετικής» νόσου, αποφάσισαν να προαγάγουν ενεργά την υγεία του σώματος και του νου τους. Η αποδοχή της αυτοευθύνης ήταν το πρώτο βήμα για τη μετακίνηση της εστίασης από τον καρκίνο στη συνειδητή καλλιέργεια της υγείας.
Δεν αρμόζει να αποκαλούμε αυτές τις υποχωρήσεις «θαύματα». Υπάρχουν πολλά καταγεγραμμένα περιστατικά ατόμων που ανάρρωσαν απ’ όλους τους τύπους καρκίνων και σχεδόν όλες τις παθήσεις, από το διαβήτη και τους ακροχορδόνες μέχρι το AIDS. Το γεγονός ότι η αυτόματη υποχώρηση του καρκίνου επισυμβαίνει μέχρι και στο τελικό στάδιο της νόσου, δείχνει ότι το ανοσοποιητικό σύστημα όχι μόνο μπορεί να εξουδετερώνει ταχύτατα τους όγκους, αλλά και ότι προλαμβάνει το σχηματισμό νέων όγκων, εφόσον τα αίτια αντιμετωπιστούν σωστά. Όταν αλλάζουμε νοοτροπία και, αντί να θεωρούμε ότι οφείλουμε να επιτεθούμε στα καρκινικά κύτταρα, κατανοούμε ότι πρέπει να τα αφήσουμε στην ησυχία τους και να αντιμετωπίσουμε τις επιβλαβείς επιρροές, το ανοσοποιητικό σύστημα ενισχύεται και εξαλείφει το σύμπτωμα (δηλαδή τον όγκο). Όταν εξαλείφονται τα αίτια που δημιούργησαν τον όγκο, ο καρκίνος καθίσταται τόσο αβλαβής όσο και το κοινό κρυολόγημα.
Οι περιπτώσεις της Άννας και της Λίντας δεν θα έπρεπε να είναι εξαιρέσεις. Όταν ο Μιχάλης, ένας Κύπριος επιχειρηματίας που έπασχε από καρκίνο των νεφρών, ήρθε να με επισκεφθεί, μου είπε ότι οι γιατροί του έδιναν ένα μήνα ζωής. Είχαν αφαιρέσει τον ένα του νεφρό και θεωρούσαν ότι ο δεύτερος «δεν είχε πολλή ζωή, ούτως ή άλλως». Ωστόσο, ένας μήνας ήταν αρκετός για να αποβληθούν από τον οργανισμό του Μιχάλη οι τοξίνες που πυροδοτούσαν την ανάπτυξη του καρκίνου.Οι αποτοξινώσεις, που περιγράφονται στο 3ο Κεφάλαιο του 2ου τόμου και στο 4ο Κεφάλαιο του 1ου τόμου, αποδείχτηκαν πολύ αποτελεσματικές για εκείνον. Ο Μιχάλης κατανάλωνε μεγάλες ποσότητες αλκοόλ, ήταν κρεατοφάγος και «νυχτόβιος», αλλά αποφάσισε ότι θα σταματούσε μια για πάντα να εξαντλεί τα ενεργειακά του αποθέματα. Όταν μετά από τρεις μήνες επισκέφθηκε την αντικαρκινική κλινική στη Γερμανία (προς μεγάλη έκπληξη των γιατρών που μάλλον δεν περίμεναν να τον δουν ζωντανό), διαπιστώθηκε ότι δεν υπήρχε ίχνος καρκίνου στο νεφρό του και ότι ήταν υγιέστατος. Από τότε έχουν περάσει 14 χρόνια και είναι πιο υγιής και δραστήριος από ποτέ.
Η αυτόματη υποχώρηση σπάνια λαμβάνει χώρα αιφνιδιαστικά ή χωρίς φανερό λόγο. Ο οργανισμός θεωρεί ότι ο καρκίνος αποτελεί ένα συναισθηματικό αλλά και σωματικό κώλυμα, το οποίο θα υποχωρήσει μετά από μία θεραπευτική κρίση και μία αποτοξίνωση σε σωματικό, διανοητικό και πνευματικό επίπεδο. Η ενεργή συμμετοχή στη θεραπεία και η ανάληψη των ευθυνών μας (η οποία αποτελεί έκφραση αγάπης για τον εαυτό μας) αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις για τη θεραπεία οποιασδήποτε διαταραχής, συμπεριλαμβανομένου του καρκίνου.
pentapostagma.gr
Η δρ Rose Papac, Μ.D., καθηγήτρια Ογκολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Γέιλ, έχει επισημάνει ότι στην εποχή μας δεν έχουμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε τι συμβαίνει όταν οι καρκίνοι δεν αντιμετωπίζονται με ιατρικές αγωγές. «Όλοι θεωρούν ότι υποχρεούνται να παρέμβουν αμέσως όταν γίνεται διάγνωση καρκίνου», λέει η Papac, που έχει μελετήσει περιστατικά αυτόματης υποχώρησης καρκίνων. Οι περισσότεροι άνθρωποι τρομοκρατούνται και θέλουν να καταφύγουν σε άμεση θεραπεία για την «επάρατη νόσο». Έτσι, όχι μόνο δεν δίνουν ποτέ στο σώμα τους την ευκαιρία να αυτοϊαθεί, αλλά επιλέγουν να καταστρέψουν κάτι που δεν υπάρχει λόγος να καταστραφεί. Προφανώς, αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο σήμερα ελάχιστοι ασθενείς εμφανίζουν αυτόματη υποχώρηση του καρκίνου.
Από την άλλη, πολλοί ερευνητές έχουν αναφέρει όλα αυτά τα χρόνια ότι διάφορες παθήσεις και καταστάσεις όπως ο τυφοειδής πυρετός, το κώμα, η εμμηνόπαυση, η πνευμονία, η ανεμοβλογιά, ακόμα και η αιμορραγία, μπορεί να προκαλέσουν αυτόματη υποχώρηση του καρκίνου. Εντούτοις, δεν υπάρχουν επίσημες ερμηνείες για το μηχανισμό βάσει του οποίου αυτές οι υποχωρήσεις συνδέονται με τη θεραπεία του καρκίνου. Επειδή είναι ανεξήγητα φαινόμενα και εκ πρώτης όψεως στερούνται επιστημονικής βάσης, δεν χρησιμοποιούνται στην έρευνα για τον καρκίνο. Κατά συνέπεια, η επιστημονική κοινότητα δεν ενδιαφέρεται να κατανοήσει τους αυτοθεραπευτικούς μηχανισμούς του ανθρώπινου σώματος στην περίπτωση του καρκίνου. Αυτές οι «θαυματουργές» θεραπείες φαίνεται ότι συμβαίνουν κυρίως σε κακοήθεις καρκίνους όπως ο καρκίνος των νεφρών, το μελάνωμα, το λέμφωμα, το νευροβλάστωμα (καρκίνος του περιφερικού νευρικού συστήματος, που εμφανίζεται συνήθως σε πολύ μικρή ηλικία).
Με δεδομένο ότι τα περισσότερα όργανα του ανθρώπινου σώματος έχουν απεκκριτική δράση, είναι λογικό να υποθέσουμε ότι οι καρκίνοι ήπατος, νεφρών, παχέος εντέρου, πνεύμονα, λεμφικού συστήματος και δέρματος μπορεί να υποχωρήσουν εύκολα, αν αποβληθούν οι τοξίνες από αυτά τα όργανα ή συστήματα. Κατά παρόμοιο τρόπο, οι κακοήθεις όγκοι δεν εμφανίζονται ποτέ σε ένα υγιές σώμα που στηρίζεται από ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα. Οι όγκοι ευδοκιμούν μόνο υπό συγκεκριμένες συνθήκες, σε περιβάλλον που ευνοεί την ανάπτυξη τους. Ο καθαρισμός αυτού του περιβάλλοντος, με οποιαδήποτε μέσα, μπορεί να κάνει τη διαφορά στη θεραπεία του καρκίνου.
Μία κρίση τοξίκωσης όπως η πνευμονία ή η ανεμοβλογιά, εφόσον δεν κατασταλεί, συμβάλλει στην αποβολή τεράστιων ποσοτήτων τοξινών και βοηθά τα κύτταρα να αναπνεύσουν ξανά. Ο πυρετός, η εφίδρωση, η απώλεια αίματος, η έκκριση βλέννας, η διάρροια και ο εμετός αποβάλλουν πολλές τοξίνες από το σώμα. Αφού οι τοξίνες αποβληθούν, το ανοσοποιητικό σύστημα ενισχύεται και ανανεώνεται με φυσικό τρόπο. Και αυτό μπορεί να αρκεί για να εξουδετερωθεί ένας κακοήθης όγκος που δεν εξυπηρετεί με κανένα τρόπο την επιβίωση του σώματος. Η ανεπιθύμητη ανεμοβλογιά ή πνευμονία μπορεί να αποτελέσουν θείο δώρο (ας χρησιμοποιήσουμε άλλη μία μη-επιστημονική έκφραση), αφού μπορούν να σώσουν τη ζωή ενός καρκινοπαθούς. Η μη-αποδοχή του δώρου μπορεί να κοστίσει τη ζωή του ασθενή. Πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν χωρίς λόγο, επειδή δεν τους δίνεται ποτέ η ευκαιρία να βιώσουν όλες τις φάσεις μίας πάθησης. Μία πάθηση δεν είναι τίποτε άλλο από την προσπάθεια του οργανισμού να δημιουργήσει διέξοδο για τις εγκλωβισμένες τοξίνες. Το φράξιμο των εξόδων με την καταστολή των συμπτωμάτων προκαλεί συμφόρηση και υπονομεύει ζωτικές λειτουργίες του οργανισμού.
Η καταστολή των παιδικών νοσημάτων με αφύσικα προγράμματα εμβολιασμού μπορεί να θέσει σε άμεσο κίνδυνο τα παιδιά, αφού αυξάνει σημαντικά την επικινδυνότητα για καρκίνο. Η ανεμοβλογιά, η ιλαρά και οι λοιπές φυσικές μέθοδοι αυτο-ανοσοποίησης (που εσφαλμένα καλούνται «παιδικά νοσήματα») δίνουν στο ανοσοποιητικό σύστημα των παιδιών τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει τους δυνητικούς νοσογόνους παράγοντες πιο αποτελεσματικά και χωρίς να περάσουν σοβαρή κρίση τοξίκωσης.
Με δεδομένο ότι μόνο στις ΗΠΑ κάθε χρόνο αποβιώνουν 550.000 άνθρωποι εξαιτίας του καρκίνου, είναι αμφισβητήσιμο κατά πόσο είναι δικαιολογημένοι οι υποχρεωτικοί εμβολιασμοί. Η καθιερωμένη προσέγγιση της ανοσοποίησης είναι αντιεπιστημονική και στερείται αποδεικτικών στοιχείων, ενώ μπορεί να υπονομεύσει τα σαφώς ανώτερα προγράμματα ανοσοποίησης του οργανισμού. Το σώμα αποκτά φυσική ανοσία αφενός με την έκθεση του σε παθογόνους οργανισμούς, αφετέρου με τις παροδικές θεραπευτικές κρίσεις που αποβάλλουν πολλές καρκινογόνες τοξίνες. Το αν τα τεχνητά εμβόλια προκαλούν καρκίνο άμεσα ή έμμεσα, είναι επουσιώδες. Ωστόσο, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι τα συμβατικά προγράμματα εμβολιασμού μπορούν να προλάβουν μία εν δυνάμει απειλητική για τη ζωή θεραπευτική κρίση.
Ποιος Θεραπεύει τον Καρκίνο;
Οσοι έχουν βιώσει την πλήρη υποχώρηση του καρκίνου και παρέμειναν υγιείς, είναι τα ζωντανά παραδείγματα των μηχανισμών που προκαλούν και θεραπεύουν τον καρκίνο.
Η Αννα ήταν 43 ετών όταν διαγνώστηκε με μία ανίατη μορφή λεμφώματος. Οι γιατροί της είπαν ότι δεν θα ζούσε
για πολύ ακόμα και της σύστησαν να κάνει χημειοθεραπεία και ακτινοθεραπεία. Η Άννα ήξερε ότι αυτές οι αγωγές όχι μόνο θα αύξαναν την επικινδυνότητα για δευτεροπαθή καρκίνο, αλλά θα είχαν και σοβαρές παρενέργειες. Αρνήθηκε να υποβληθεί σε θεραπεία, θεωρώντας ότι αν ο καρκίνος ήταν ούτως ή άλλως ανίατος, δεν υπήρχε λόγος να ακολουθήσει την αγωγή και να υποστεί τις φρικτές παρενέργειες.
Έχοντας αποδεχτεί ότι έπασχε από μία ανίατη πάθηση, που σήμαινε ότι έπρεπε να συμφιλιωθεί με το θάνατο, η Άννα αναζήτησε εναλλακτικούς τρόπους να κάνει τη «μετάβαση» ευκολότερα. Αντί να αποδεχτεί παθητικά τη μοίρα της, αποφάσισε να επικεντρωθεί στο να νιώθει καλά και προσπάθησε να βελτιώσει την ευεξία της ενεργά. Δοκίμασε τα πάντα – βελονισμό, καθαρμούς οργάνων, φυτοθεραπεία, διαλογισμό και οραματισμό. Έτσι, τα κύτταρα της έλαβαν το σήμα ότι φρόντιζε τον εαυτό της. Ο καρκίνος της Άννας υποχώρησε μετά από λίγους μήνες. Μέσα σε ένα χρόνο, δεν υπήρχε ίχνος καρκίνου. Ο ογκολόγος της έμεινε εμβρόντητος. Τώρα, μετά από δύο δεκαετίες, όχι μόνο δεν υπάρχει ίχνος καρκίνου στο σώμα της, αλλά νιώθει πιο υγιής και ακμαία από ποτέ.
Η Λίντα διαγνώστηκε με κακόηθες μελάνωμα (η πιο επιθετική μορφή καρκίνου του δέρματος) μόλις στα 38 της. Μετά από αρκετές ανεπιτυχείς επεμβάσεις, της είπαν ότι ο καρκίνος είχε προχωρήσει, ότι πλέον ήταν «καταλη-, κτικός» και ότι της απέμενε μόνο ένας χρόνος ζωής. Και η Λίντα αρνήθηκε να κάνει χημειοθεραπεία και ακτινοθεραπεία. Κατέφυγε σε πιο θετικές θεραπευτικές προσεγγίσεις, όπως η γιόγκα, η προσευχή, η χορτοφαγία, οι καθαρμοί οργάνων, ο διαλογισμός και ο καθημερινός οραματισμός. Σήμερα, 22 χρόνια μετά την καταδικαστική εκείνη γνωμάτευση, εξακολουθεί να είναι υγιέστατη, δεν έχει ίχνος καρκίνου, και το δέρμα της δεν φέρει την παραμικρή ένδειξη ερεθισμού.
Η Άννα και η Λίντα άλλαξαν τη στάση τους απέναντι στη ζωή. Από παθητικά θύματα μίας ανεξέλεγκτης, «επιθετικής» νόσου, αποφάσισαν να προαγάγουν ενεργά την υγεία του σώματος και του νου τους. Η αποδοχή της αυτοευθύνης ήταν το πρώτο βήμα για τη μετακίνηση της εστίασης από τον καρκίνο στη συνειδητή καλλιέργεια της υγείας.
Δεν αρμόζει να αποκαλούμε αυτές τις υποχωρήσεις «θαύματα». Υπάρχουν πολλά καταγεγραμμένα περιστατικά ατόμων που ανάρρωσαν απ’ όλους τους τύπους καρκίνων και σχεδόν όλες τις παθήσεις, από το διαβήτη και τους ακροχορδόνες μέχρι το AIDS. Το γεγονός ότι η αυτόματη υποχώρηση του καρκίνου επισυμβαίνει μέχρι και στο τελικό στάδιο της νόσου, δείχνει ότι το ανοσοποιητικό σύστημα όχι μόνο μπορεί να εξουδετερώνει ταχύτατα τους όγκους, αλλά και ότι προλαμβάνει το σχηματισμό νέων όγκων, εφόσον τα αίτια αντιμετωπιστούν σωστά. Όταν αλλάζουμε νοοτροπία και, αντί να θεωρούμε ότι οφείλουμε να επιτεθούμε στα καρκινικά κύτταρα, κατανοούμε ότι πρέπει να τα αφήσουμε στην ησυχία τους και να αντιμετωπίσουμε τις επιβλαβείς επιρροές, το ανοσοποιητικό σύστημα ενισχύεται και εξαλείφει το σύμπτωμα (δηλαδή τον όγκο). Όταν εξαλείφονται τα αίτια που δημιούργησαν τον όγκο, ο καρκίνος καθίσταται τόσο αβλαβής όσο και το κοινό κρυολόγημα.
Οι περιπτώσεις της Άννας και της Λίντας δεν θα έπρεπε να είναι εξαιρέσεις. Όταν ο Μιχάλης, ένας Κύπριος επιχειρηματίας που έπασχε από καρκίνο των νεφρών, ήρθε να με επισκεφθεί, μου είπε ότι οι γιατροί του έδιναν ένα μήνα ζωής. Είχαν αφαιρέσει τον ένα του νεφρό και θεωρούσαν ότι ο δεύτερος «δεν είχε πολλή ζωή, ούτως ή άλλως». Ωστόσο, ένας μήνας ήταν αρκετός για να αποβληθούν από τον οργανισμό του Μιχάλη οι τοξίνες που πυροδοτούσαν την ανάπτυξη του καρκίνου.Οι αποτοξινώσεις, που περιγράφονται στο 3ο Κεφάλαιο του 2ου τόμου και στο 4ο Κεφάλαιο του 1ου τόμου, αποδείχτηκαν πολύ αποτελεσματικές για εκείνον. Ο Μιχάλης κατανάλωνε μεγάλες ποσότητες αλκοόλ, ήταν κρεατοφάγος και «νυχτόβιος», αλλά αποφάσισε ότι θα σταματούσε μια για πάντα να εξαντλεί τα ενεργειακά του αποθέματα. Όταν μετά από τρεις μήνες επισκέφθηκε την αντικαρκινική κλινική στη Γερμανία (προς μεγάλη έκπληξη των γιατρών που μάλλον δεν περίμεναν να τον δουν ζωντανό), διαπιστώθηκε ότι δεν υπήρχε ίχνος καρκίνου στο νεφρό του και ότι ήταν υγιέστατος. Από τότε έχουν περάσει 14 χρόνια και είναι πιο υγιής και δραστήριος από ποτέ.
Η αυτόματη υποχώρηση σπάνια λαμβάνει χώρα αιφνιδιαστικά ή χωρίς φανερό λόγο. Ο οργανισμός θεωρεί ότι ο καρκίνος αποτελεί ένα συναισθηματικό αλλά και σωματικό κώλυμα, το οποίο θα υποχωρήσει μετά από μία θεραπευτική κρίση και μία αποτοξίνωση σε σωματικό, διανοητικό και πνευματικό επίπεδο. Η ενεργή συμμετοχή στη θεραπεία και η ανάληψη των ευθυνών μας (η οποία αποτελεί έκφραση αγάπης για τον εαυτό μας) αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις για τη θεραπεία οποιασδήποτε διαταραχής, συμπεριλαμβανομένου του καρκίνου.
pentapostagma.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου