Νομίσατε ότι τελειώσαμε; Αμ δε! – Δείτε τι άλλο ζητάνε!

Μπορεί τα κυβερνητικά στελέχη να πανηγυρίζουν που υπέγραψαν την υποθήκευση της χώρας για 99 χρόνια και όχι για 100 (είναι η ίδια mergetingίστικη πολιτική “το προϊόν πωλείται προς 99,99 ευρώ” και όχι 100 ευρώ), αλλά οι “άλλοι”, οι υποτιθέμενοι θεσμοί, αυτοί οι κακοί άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με τα συμφέροντα της ντόπιας ελίτ, παρά θέλουν η οικονομία της χώρας προκόψει, ζητούν όλο το πιάτο.


Και στις τελευταίες (μεγάλες) μπουκιές έχουν...
συμπεριλάβει κι άλλα μέτρα, καθώς αυτά του πολυνομοσχεδίου δεν αρκούν για την εκταμίευση της δόσης.

Το ξεκαθάρισε άλλωστε και ο επικεφαλής του ESM, Κλάους Ρέγκλινγκ, στις δηλώσεις του μετά το τέλος της 11ωρης συνεδρίασης του Eurogroup: για να πάρει η Ελλάδα καθεμιά από τις υποδόσεις των 10,3 δις ευρώ θα πρέπει προηγουμένως να έχει εκπληρώσει μία δέσμη 5προαπαιτούμενων.

1. Κόκκινα δάνεια

Όσον αφορά στα «κόκκινα» δάνεια, οι Θεσμοί εξακολουθούν να πιέζουν την κυβέρνηση προκειμένου να μπορούν να εκχωρηθούν όλα τα δάνεια (και τα ενήμερα) σε ξένα funds, με τις πιέσεις αυτή τη φορά να είναι πιο έντονες από ποτέ, υπό την απειλή ότι σε αντίθετη περίπτωση η Ελλάδα δεν θα λάβει την αντίστοιχη δόση.

2. Ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού

Στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων, «μήλον της έριδος» αποτελεί το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού, για το οποίο οι δανειστές επιμένουν ότι πρέπει να εκχωρηθεί άμεσα και για 99 χρόνια στο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων. Πείτε μου τώρα ότι ο Λάτσης δεν έχει βάλει εδώ το χέρι του.

3. Επιστροφή του ΕΚΑΣ

Όσο για το ασφαλιστικό, οι ενστάσεις των δανειστών επικεντρώνονται στην εξαγγελία του Αλέξη Τσίπρα ότι δεν θα επιστραφούν χρήματα από όσους δεν δικαιούνται πλέον το ΕΚΑΣ (περίπου 90.000 συνταξιούχους), καθώς η εξαγγελία αυτή «κοστίζει» περίπου 120 εκατομμύρια ευρώ στον προϋπολογισμό και οι Θεσμοί ξεκαθαρίζουν ότι, αν πράγματι η εξαγγελία γίνει πράξη, θα πρέπει να καλυφθεί αυτό το κενό με κάποιο ισοδύναμο μέτρο. Το οποίο θα πληρώσει ποιος; Μαντέψτε – όχι πάντως ο Λάτσης!

4. Ανοιγμα της αγοράς ενέργειας

Το δεύτερο αφορά στο άνοιγμα της αγοράς ενέργειας. Στο θέμα αυτό αναφέρθηκε σε δηλώσεις του ο Γάλλος επίτροπος Πιέρ Μοσκοβισί, και πρόκειται για ένα θέμα που απασχολεί ιδιαίτερα την Κομισιόν. Όχι που θα άφηναν την ενέργεια έτσι. Εδώ παίζεται το πλέον χοντρό παιγνίδι.

5. Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων

Όμως δεν είναι μόνο αυτά τα προαπαιτούμενα που θέτουν οι δανειστές, καθώς υπάρχουν και δύο ακόμα σημεία τριβής με την ελληνική πλευρά.

Το πρώτο αφορά στην ανεξάρτητη αρχή δημοσίων εσόδων, με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να ζητά διαβεβαιώσεις για την πλήρη ανεξαρτησία της – πρόκειται άλλωστε για κάτι που το ΔΝΤ ζητά εδώ και χρόνια, επικρίνοντας τις κρατικές παρεμβάσεις στη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων. Τι σημαίνει αυτό;

Η ΓΓΔΕ πέθανε. Ζήτω η ΑΑΔΕ!

Σύμφωνα με το πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε, σταδιακά μέχρι την 1η Ιανουαρίου 2017, η ΓΓΔΕ μετατρέπεται σε, μη συνταγματικά κατοχυρωμένη, Ανεξάρτητη Διοικητική Αρχή. Η ΑΑΔΕ θα διοικείται από Διοικητή, κατά το πρότυπο των ΑΑ «ενός ανδρός αρχή», συνεπικουρούμενου από 5μελές Συμβούλιο Διοίκησης. Στις συνεδριάσεις του ΔΣ θα συμμετέχει χωρίς δικαίωμα ψήφου Εμπειρογνώμονας με τα ίδια δικαιώματα πρόσβασης στα φορολογικά κ.ά. αρχεία εσόδων της χώρας με υπόδειξη και ως εκπρόσωπος της ΕΕ. Ο Εμπειρογνώμονας θα εποπτεύει, θα παρακολουθεί και θα ενημερώνει τους «θεσμούς» για τη δουλειά της ΑΑΔΕ.

Ο Υπουργός Οικονομικών θα είναι πλέον «ο τελευταίος τροχός της αμάξης», ως προς τα δημόσια έσοδα. Μόνο οι «άλλοι» θα ξέρουν την πορεία τους και θα μπορούν να παρεμβαίνουν διορθωτικά. Βέβαια, η οποιαδήποτε «διορθωτική» παρέμβαση θα είναι πλέον άχρηστη: Θα ενεργοποιείται ο αυτόματος δημοσιονομικός «κόφτης».

Αυτά, επειδή η νέα «Αρχή» δεν υπόκειται σε οποιαδήποτε εποπτεία ή ιεραρχικό έλεγχο, π.χ. από τον Υπουργό Οικονομικών. Έχει πλήρη λειτουργική, οργανική και προσωπική ανεξαρτησία, άρα δεν υπόκειται σε έλεγχο σκοπιμότητας από οποιαδήποτε κρατική αρχή. Βεβαίως, ακριβώς γι’ αυτό, ούτε ο Υπουργός μπορεί να λογοδοτήσει για πράξεις ή παραλείψεις της. Οι επιπτώσεις είναι ανυπολόγιστες, καθώς η «Αρχή» έχει το αποκλειστικό προνόμιο ερμηνείας της φορολογικής νομοθεσίας, από την έκδοση ΠΟΛ μέχρι την ερμηνεία για υποθέσεις φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων που διαχειρίζεται κάθε εφοριακός ή τελωνειακός υπάλληλος.  Αλλά και της στοχοθεσίας είσπραξης, συμπεριλαμβανομένων και όλων των μέτρων εξαναγκαστικής είσπραξης από πολίτες ― κι επιχειρήσεις ― σε κατάσταση κατάρρευσης.

Ο Υπουργός Οικονομικών μπορεί να υποβάλλει προτάσεις «στρατηγικού χαρακτήρα» για την εναρμόνιση ερμηνείας και στοχοθεσίας με την κυβερνητική πολιτική και να
δέχεται εισηγήσεις από τον Διοικητή για νέες νομοθετικές ρυθμίσεις, ενώ ο Διοικητής έχει γνώμη σε ρυθμίσεις του Υπουργού ― αυτά σε μια όλη – όλη συνάντηση το μήνα που μπορούν να έχουν.  Από κει και πέρα, υψώνεται τοίχος μεταξύ των στελεχών της «Αρχής» και οποιωνδήποτε κρατικών παραγόντων. Αντιθέτως, τα «κλιμάκια τεχνικής βοήθειας» ΔΝΤ και ΕΕ, μόνιμα εγκατεστημένα όλα αυτά τα χρόνια σε διαφόρους ορόφους στην Καραγεώργη Σερβίας, δεν έχουν λόγο μετεγκατάστασης. 
 

Όπως κι οι υπόλοιπες ΑΑ, η ΑΑΔΕ υπόκειται αποκλειστικά σε έλεγχο νομιμότητας (δικαστικό έλεγχο ενώπιον του ΣτΕ) και σε κοινοβουλευτικό έλεγχο: Ακρόαση του Διοικητή και των μελών του Συμβουλίου χωρίς συνέπειες ενώπιον της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας και συζήτηση ετήσιας έκθεσης στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων. 

Όσο για τους εργαζόμενους, εξαρτώνται για τα πάντα, από πρόσληψη κι απόλυση μέχρι αξιολόγηση, βαθμολογική εξέλιξη, αμοιβές και bonus, από τον Διοικητή – πέραν κι έξω του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα: ένα ιδιόρρυθμο σύστημα «μεταμοντέρνας φεουδαρχίας».   

Ανεξάρτητες αρχές και τρόικα: Η υφαρπαγή των δημοσίων εσόδων  

Ψηφίζεις υπουργό – παίρνεις τεχνοκράτες

Ο Γενικός Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων Γιώργος Πιτσιλής – Σε «υπερ-διοικητή», που με πλήρη αυτοτέλεια -οικονομική και διοικητική- θα «λύνει και θα δένει» καλύτερα ακόμη και από υπουργός Οικονομικών, προάγεται από την 1η Ιανουαρίου του 2017 ο σημερινός γενικός γραμματέας Δημοσίων Εσόδων (ΓΓΔΕ)

Αποτελεί καίριο ερώτημα αν οι μη συνταγματικά κατοχυρωμένες αρχές μπορούν να απολαμβάνουν ανεξαρτησία µέχρι του σηµείου απαγόρευσης κατασταλτικού ελέγχου σκοπιμότητας από οποιοδήποτε όργανο της εκτελεστικής εξουσίας ― ούτε κατόπιν ένστασης εµπλεκόµενων πολιτών.

Κατά τη διαφαινόμενη βούληση του συνταγματικού νομοθέτη, οι Ανεξάρτητες Αρχές αναλαµβάνουν την ειδική διεκπεραίωση στοχευμένων νευραλγικών τομέων πολιτικής, όχι υποκαθιστώντας, αλλά συμπληρώνοντας  την κλασική διοίκηση. Η «ΓΓΔΕ που μετατρέπεται σε ΑΑΔΕ» ολοφάνερα δεν πληροί αυτήν τη συνθήκη: Πρόκειται για ολοσχερή έξοδο των δημοσίων εσόδων από την κλασική διοίκηση. Ακόμα χειρότερα, εδώ δεν πρόκειται για ένα ακόμα δημόσιο τομέα νευραλγικού χαρακτήρα: Οι φόροι και γενικά τα δημόσια έσοδα είναι ο «πυρήνας» της εξουσίας του κράτους.

Το Ελληνικό Σύνταγμα στηρίζεται στην αρχή της λαϊκής κυριαρχίας: Από το λαό πηγάζουν οι τρεις εξουσίες, νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική. Ούτε η μορφή έμμεσης νομιμοποίησης των πέντε συνταγματικά κατοχυρωμένων ΑΑ ισχύει για την ΑΑΔΕ. Όπως και οι άλλες μη συνταγματικά κατοχυρωμένες  ΑΑ, παραμένει σε ένα γκρίζο χώρο μεταξύ εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας εξυπηρετώντας την κρατούσα  νεοφιλελεύθερη επιλογή για μεταβίβαση της πολιτικής και κρατικής εξουσίας σε μη πολιτικά ελεγχόμενα παράκεντρα.  Πόσο μάλλον, όταν στο πολυνομοσχέδιο ορίζεται ότι αρμοδιότητες που περιέρχονται στην Αρχή, ανάμεσα τους και νέες, όπως το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και το ΕΣΠΑ (!), δεν μπορούν να επιστρέψουν ποτέ στον Υπουργό Οικονομικών ή άλλα κυβερνητικά όργανα με μεταγενέστερη κανονιστική διάταξη: Παραβιάζοντας τη βασική αρχή του διοικητικού δικαίου πως ό,τι έχει θεσπιστεί με κοινό νόμο, ανατρέπεται επίσης με κοινό νόμο.

Ταυτόχρονα η μεταφορά στη νέα αρχή του συνόλου των επιτελικών διοικητικών μονάδων του Υπουργείου Οικονομικών που διαθέτουν σωρευμένη νομοπαρασκευαστική εμπειρία, αποστερούν από τον εκάστοτε Υπουργό την φυσική δεξαμενή «νομοτεχνικής τεχνογνωσίας» για την παραγωγή νομοθετικού έργου και αποψιλώνουν σημαντικά από έμπειρο κι αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό το οποιοδήποτε διοικητικό μόρφωμα προκύψει στη θέση του σημερινού Υπουργείου Οικονομικών. Γιατί, μετά την απαγωγή των δημοσίων εσόδων, τι νόημα έχει η συνέχισή του ως έχει;

 Από το 2017 ο διορισμένος Διοικητής θα είναι εκτός ελέγχου «υπερυπουργός», σημαντικότερος από τον Υπουργό Οικονομικών μιας εκλεγμένης κυβέρνησης.

Η ουσία της «μεταρρύθμισης» έγκειται σε μια, νεοφιλελεύθερης «έμπνευσης», αναδιανομή της πολιτικής εξουσίας προς εξωθεσμικά, μη νομιμοποιημένα όργανα. Όπως είναι φανερό, σε μια Ελλάδα-αποικία χρέους σε καθεστώς μνημόνιου, μια μελλοντική κυβέρνηση αποφασισμένη να πετύχει απεμπλοκή από τα μνημόνια θα χρειαστεί ν’  αγωνιστεί για να επανακτήσει ακόμα και τον τυπικό έλεγχο των δημοσίων εσόδων και της διοίκησης τους. 

Ούτε στην Κατοχή τόση στέρηση ελευθεριών!

nea.allnewz.gr