Η «Δεξιά παρένθεση» της Νέας Δημοκρατίας

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα syntiritikoi.gr και ο συντάκτης του είναι ο Π. Καράμπελας. Και αξίζει να διαβαστεί διότι είναι μια σοβαρή ανάλυση του φαινομένου της Δεξιάς στην χώρα μας. Από τότε που έχασε τη κυβέρνηση και τις επόμενες εκλογές η Νέα Δημοκρατία και έκτοτε, ακούγαμε συχνά διάφορα στελέχη της Ν.Δ. να δηλώνουν ότι...

«η παράταξη έχει κάνει στροφή προς τα δεξιά» και να το παρουσιάζουν ως μια από τις αιτίες της ήττας τους.

Η συχνότητα με την οποία χρησιμοποιήθηκε αυτό το επιχείρημα όντας από τα αγαπημένα των κορυφαίων στελεχών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη και η διαγραφή του Φαήλου Κρανιδιώτη μας πείθουν ότι αυτή η άποψη χρίζει μιας λίγο ποιο ενδελεχούς ανάλυσης. Αρχικά είναι παντελώς λάθος να θεωρείται ότι η στροφή, που όντως είχε πάρει η Ν.Δ., ήταν «δεξιά». Η δεξιά όπως δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε στην Ελλάδα κυρίως στα χρόνια μετά τον Β’ ΠΠ, πρέσβευε αυτό που σήμερα συνηθίζεται να ονομάζεται «λαϊκή δεξιά» ή «φιλελευθερισμός», δηλαδή σε γενικές γραμμές, μια ελεύθερη οικονομία υπό τον χαλαρό εποπτικό έλεγχο του κράτους ως εγγυητή της κοινωνικής σταθερότητας και της εθνικής κυριαρχίας με παρεμβατικό ρόλο μόνο όταν είναι απαραίτητο.

Αντιθέτως αυτό που βλέπουμε να γίνεται τα τελευταία χρόνια είναι η στροφή της Ν.Δ. προς την οικονομία/κοινωνία-ζούγκλα, αλλιώς γνωστή και ως «νεοφιλελευθερισμός». Άλλο πράγμα είναι η ελεύθερη οικονομία και άλλο η ασύδοτη οικονομία όπου το κράτος τελεί ουσιαστικά υπό…αντικατάσταση. 

Επίσης, η παραδοσιακή δεξιά όπως την έχει γνωρίσει ο κόσμος της τόσα χρόνια, είναι κατεξοχήν πατριωτική. Ο νεοφιλελευθερισμός, όμως, είναι ασύμβατος με τον πυρήνα του πατριωτισμού που είναι η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας. Κι αυτό διότι ο νεοφιλελευθερισμός βασίζεται και πιστεύει απόλυτα στην παγκοσμιοποίηση των πάντων ανεξαιρέτως, την κυριαρχία της οικονομίας ως υπέρτατης προτεραιότητας, την ελαχιστοποίηση της σημασίας των κρατών και οποιουδήποτε μπορεί να σταθεί εμπόδιο, δηλαδή των εθνών.

Έτσι μεταξύ της ψήφισης ή μη ενός «νεοφιλελεύθερου» νόμου που θα είναι εις βάρος της κυριαρχίας του κράτους, για έναν νεοφιλελεύθερο («δεξιό» κατά κάποιους στη Ν.Δ….) δεν υπάρχει δίλημμα: θα προκριθεί ο εν λόγω νόμος! Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πατριωτική διάσταση της εν γένει παράταξης. Αυτή είναι η στροφή που έχει πάρει η Ν.Δ.. Όμως, για να γίνει αντιληπτή αυτή η διαφορά απαιτείται ιδεολογική παιδεία, κάτι που είναι σε έλλειψη στο δεξιό χώρο συνολικά…

Ακόμα, όμως, κι αν υποθέσουμε ότι η στροφή της Ν.Δ. ήταν –προ Μητσοτάκη…– όντως «δεξιά», ο τρόπος με τον οποίο αυτό παρουσιάζεται, σαν κάτι βδελυρό, κακό και σίγουρα ενοχλητικό δημιουργεί απόσταση μεταξύ του πολιτικού φορέα που εκφράζει αυτόν τον πολιτικό χώρο και τους απλούς ανθρώπους αυτής της ιδεολογίας που τον επανδρώνουν. Έτσι βλέπουμε να επαναλαμβάνουν το ίδιο ακριβώς λάθος που έγινε στη πρόσφατη διακυβέρνηση Καραμανλή. Η προσπάθεια να «κατακτηθεί» ο κεντρώος χώρος εις βάρος αυτού της δεξιάς, αποξένωσε τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του κόμματος. 

Ένοιωσαν ότι σε ένα πολιτικό φάσμα που είχε χώρο για οποιονδήποτε από το κέντρο και αριστερότερα, δεν υπήρχε θέση γι αυτούς και έψαξαν να βρουν στέγη σε άλλα σχήματα, με αποτέλεσμα την τότε μεγάλη ενίσχυση του ΛΑ.Ο.Σ.. Κωλοτούμπα στο θέμα των ταυτοτήτων και στο θέμα του ονόματος της ΠΓΔΜ, ουδέτερη προς θετική στάση στο Σχέδιο Ανάν, δηλώσεις ευχαριστίας του Προκόπη Παυλόπουλου (νυν Προέδρου της Δημοκρατίας…) προς τους λαθρομετανάστες που επιλέγουν τη χώρα μας για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους(!), Ρεπούσιοι συνωστισμοί επί υπουργίας Κουτσίκου κτλ. έδιωξαν κόσμο και δημιούργησαν ένα κενό το οποίο όπως ήταν αναμενόμενο καλύφθηκε σχεδόν αμέσως. Η Φύση, βλέπεται, απεχθάνεται το κενό…

Δημήτρης Παπαγεωργίου

www.elora.gr