«Έτσι είδα να σκοτώνουν τον Μίκη»

 
Μία αποκαλυπτική μαρτυρία για την δολοφονία του Μάντακα
Στις 28 Φεβρουαρίου του 1975 ακτιβιστές της αριστεράς δολοφονούν στην Ρώμη, τον Έλληνα φοιτητή Μιχάλη  Μάντακα. Στην Ιταλία της εποχής εκείνης η πολιτική πλέον γίνεται με σιδερολοστούς και πυροβόλα όπλα. Όποιος δεν ανήκει στην αριστερά, δεν έχει θέση στα Πανεπιστήμια:...
δεν μπορεί να είναι μέλος των φοιτητικών συλλόγων, δεν μπορεί να δώσει εξετάσεις, δεν μπορεί να φάει στις φοιτητικές λέσχες. Για όσους δεν ανήκουν στην ευρύτερη αριστερά η μόνη καταφυγή είναι τα γραφεία του νεοφασιστικού κόμματος MSI. Ο Μιχάλης Μάντακας, φοιτητής της ιατρικής, δεν ήταν μαρξιστής. Εκείνη την αποφράδα ημέρα βρέθηκε στα γραφεία της τοπικής του MSI στην περιοχή Prati, την ώρα που αυτά δέχτηκαν την επίθεση εκατοντάδων αριστεριστών αποφασισμένων να σκοτώσουν. Το κείμενο που ακολουθεί είναι  μία συγκλονιστική μαρτυρία ενός ανθρώπου, ο οποίος βρέθηκε εκείνη την ημέρα στα γραφεία του MSI, έζησε τα γεγονότα και είδε τον Μάντακα να δολοφονείται μπροστά του. Το πρόσωπο αυτό είναι ο Paolo Signorelli, ιστορικό στέλεχος της ιταλικής ακροδεξιάς, ο οποίος έφυγε από την ζωή μόλις τον περασμένο Δεκέμβριο. Αυτή είναι η αφήγησή του, όπως αποτυπώθηκε σε συνέντευξη που έδωσε στον Ιταλό δημοσιογράφο Nicola Rao.
«Εκείνη την εποχή ήμουν δημοτικός σύμβουλος του κόμματος. Αλλά περισσότερο αισθανόμουν και ήμουν ένα στέλεχος του Ordine Nuovo παρότι εκείνη την εποχή αυτό βρίσκονταν εκτός νόμου, μετά την απόφαση του υπουργού Εσωτερικών Taviani στις 22 Νοεμβρίου 1973, μετά την απόφαση των δικαστηρίων για καταδίκη του κινήματος με το αιτιολογικό της «ανασύστασης του φασιστικού κόμματος». Παρόλα αυτά, ασκούσα τα καθηκοντά μου ως δημοτικός σύμβουλος γι’ αυτό και εκείνο το πρωί ήμουν στο Δημαρχείο.
Αργότερα πήρα το αυτοκινητό μου, μια καινούρια Renault 16 και πετάχτηκα μέχρι την Piazza Resorgimento για να πάρω μια ιδέα για το τι συνέβαινε προς τα μέρη των δικαστηρίων. Παρκάρω και βρίσκομαι μπροστά στην τοπική της Via Ottaviano. Εκεί βρίσκω πολύ κίνηση. Βρίσκονται πολλά παιδιά που μόλις έχουν βγει από τα σχολεία, τα οποία και πείθω να απομακρυνθούν, αλλά υπάρχουν και αρκετοί ακτιβιστές με μεγαλύτερη πείρα όπως εκείνοι του γυμναστηρίου του Angelino Rossi.  Ένας συναγωνιστής μου λέει: «ήδη στην πλατεία Claudio πυροβολούν. Υπάρχει ένα γκρούπ εκατοντάδων «συντρόφων» το οποίο μετακινείται και κατευθύνεται προς αυτά τα μέρη. Αυτή την στιγμή είναι ακινητοποιημένοι από την αστυνομία στην αγορά». Βρίσκονταν αυτοί όχι περισσότερο από 500-600 μέτρα από την Via Ottaviano. Εγώ είχα ένα περίστροφο των 6,45 χιλιοστών δηλωμένο, το οποίο κουβαλούσα πάντα μαζί μου. Εκείνη την περίοδο ζούσα σε μία περιοχή στην οποία ήδη είχα αρκετά προβλήματα με αυτούς της κατάληψης της Valmeleina. Αλλά εκείνο το πρωί το άφησα στο αμάξι. Οι «σύντροφοι» φτάνουν και είναι πολλοί.  Στα ξαφνικά. Υπήρξε μία δική μας προσπάθεια αντεπίθεσης. Βρισκόμουν στην πρώτη γραμμή με ένα ξύλο στο χέρι, το οποίο βρήκα μέσα στα γραφεία. Θυμάμαι αρκετούς συναγωνιστές. Όπως τον Franco Medici, τον Mauricio Dragalia και άλλους. Ακολουθώ κάποιους από τους συντρόφους κατά μήκος της Via Ottaviano την ίδια ώρα που στα πλαϊνά μου ακούγονται πυροβολισμοί. Γυρνάω πίσω στην γωνία με την piazza risorgimento  και μπροστά στο ρολόι, που εκείνη την εποχή βρίσκοταν ακριβώς στην γωνία, βλέπω εκείνο τον νεαρό που κανένας από εμάς δεν γνώριζε να βρίσκεται στο έδαφος. Είχε χάσει πολύ αίμα και εγκεφαλικά υγρά. Τον μεταφέρουμε με δυσκολία προς την κεντρική είσοδο και τον αφήνουμε στον εσωτερικό διάδρομο του κτηρίου, κάτω από τις γραμματοθυρίδες.  Μετά κλείνουμε και την βοηθητική είσοδο και ετοιμαζόμαστε να αμυνθούμε. Εκείνη την στιγμή αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε μόνο τέσσερεις, μαζί με αυτό τον νεαρό  νεκρό πια. Γιατί όλοι οι άλλοι έχουν μείνει κλειδωμένοι στο εσωτερικό της τοπικής μετά την πτώση του ρεύματος το οποίο έκλεισε την ηλεκτρική είσοδο. Οι κόκκινοι χτυπούν με τα ρόπαλα την κεντρική είσοδο. Αλλά όταν καταλαβαίνουν ότι υπάρχει και βοηθητική επικεντρώνονται σε αυτή και προσπαθούν να την ανοίξουν. Εμείς είχαμε μαζί μας ένα ζευγάρι από μολότωφ, τις οποίες είχαμε ανακαλύψει προηγούμενως στο εσωτερικό της τοπικής. Λίγα λεπτά μετά η πόρτα παραβιάζεται: Το πρώτο χέρι που βλέπω να εμφανίζεται το χτυπώ βίαια με το ξύλο που κρατούσα. Μετά γυρνάω προς τα πίσω όπου βρίσκονταν οι υπόλοιποι. Μόλις η πόρτα ανοίγει τελείως βλέπω τις λάμψεις από αρκετούς πυροβολισμούς.  Ένας από αυτούς βρίσκει στο πλευρό τον Fabio Rolli. Ο Sabatini είχε μαζί του ένα στιλό φωτοβολίδων, με το οποίο έριξε την ώρα που παραβιαζόταν η πόρτα. Πρόθεσή μας ήταν να τους φοβίσουμε κάνοντάς τους να πιστέψουν  ότι είμαστε οπλισμένοι. Τέλος πάντων αυτοί μπαίνουν στην είσοδο ρίχνοντας αληθινούς πυροβολισμούς και πετώντας μολότωφ, αλλά από τύχη όπως εμείς οπισθοχωρούσαμε κάνουν πίσω και αυτοί. Ίσως πίστευαν ότι είμαστε πολύ περισσότεροι. Όταν βρισκόμουν στον διάδρομο και οι «σύντροφοι» προσπαθούσαν να σπάσουν την πόρτα ήμουν μέσα στα νεύρα. Και είχα δύο σκέψεις κολλημένες στο μυαλό μου: η πρώτη ότι είχα ξεχάσει το όπλο στο αμάξι. Η δεύτερη ότι κινδύνευα να σκοτωθώ και να γίνω ένας «μάρτυρας» του MSI πράγμα το οποίο με ενοχλούσε πάρα πολύ. Τι στο καλό, εγώ ήμουν του Οrdine Nuovo και δεν μου πήγαινε να γίνω ένας νεκρός πάνω στον οποίο ο Almirante θα έκανε σπέκουλα και θα κέρδιζε ψήφους όπως συνήθως. Όταν έφτασε η αστυνομία μπροστά στην βοηθητική είσοδο πιάνω τον επικεφαλής τους.  Του λέω: «είστε μπάσταρδοι. Φτάνετε μόνο τώρα που υπάρχει νεκρός. Ποιός νεκρός; Πήγαινε να δεις εκεί μέσα. Με παίρνει και με πηγαίνει στο περιπολικό.  Εσείς πρέπει να δώσετε μία κατάθεση μου λέει. Και με πηγαίνουν στην ασφάλεια της Piazza Cavour. Καθώς με πήγαιναν εκεί, πετυχαίνω στον δρόμο τον Buontempo και άλλους συναγωνιστές, οι οποίοι μόλις είχαν φτάσει από τα δικαστήρια. Και αυτοί τα είχαν με την αστυνομία ...

δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Ελεύθερος Κόσμος",
α.τ. 451 Φεβρουάριος 2015

elkosmos.gr