Το χειρότερο είναι όταν το "αυτονόητο" παύει να υπάρχει και αντικαθίσταται από την κατάσταση ανάγκης...

Γράφει ο Ζαχαρίας ο Μυτιληνιός 

Άφησα να περάσουν μερικές μέρες, ακολουθώντας τη συμβουλή ακροατών των Ραδιογραφημάτων που στα τελευταία με είδαν κάπως "αρπαγμένο" με τον τρόπο αντίδρασης ένατι αυτών που έτρεχαν μέσα στη νύχτα να αγοράσουν ρύζι και μακαρόνια από τα ....περίπτερα.

Ειλικρινά δεν έχω καμία πρόθεση ούτε να...
λοιδορήσω, ούτε καν να εκφραστώ αρνητικά για οποιαδήποτε κίνηση κάνει κάποιος μέσα στην απελπισία του.

Έτσι αποφάσισα να σκεφθώ λίγο πιο βαθιά και να αναζητήσω το λόγους ή τους λόγους, που οδηγούν ανθρώπους μετά από και το παραμικρό ζόρισμα στην πράξεις που εμένα μου προκαλούν από τη μια τα γέλια και από την άλλη την αγανάκτηση για την κατάντια του λαού μας.

Μπορεί να κοντεύω τα 40 και θεωρητικά να έχω μια Χ πείρα στην πλάτη, αλλά σε αυτό το ζήτημα έπρεπε να πάρω και την άποψη - συμβουλή ενός μεγαλυτέρου και σαφώς σοφότερου από εμένα. Επέλεξα την 58χρόνη μητέρα μου, γιατί τα 58 της χρόνια είναι γεμάτα με εμπειρίες (πραξικοπήματα, θερμά επεισόδια κλπ).  

Εκείνη αντί για συμβουλή μου θύμησε ένα περιστατικό που είχε γίνει όταν ήμουν 9,5 χρονών και δεν είναι άλλο από το θερμό επεισόδιο με το σεισμογραφικό ερευνητικό σκάφος Σισμίκ το 1987. 

Επιτρέψτε μου να σας διηγηθώ τι έγινε τότε και είμαι σίγουρος ότι θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε αρκετά.

Τότε λοιπόν όλοι οι άνδρες της οικογένειες (πατέρας και θείος) είχαν φορέσει το χακί και βρισκόταν ο μεν πατέρας σε ένα πολυβολείο 37 χλμ βόρεια της πόλης, ο δε θείος σε ένα πολυβολείο 13 χλμ νότια, λίγο μετά το αεροδρόμιο της Μυτιλήνης σε μια περιοχή που ονομάζεται Κράτηγος.

Ο πατέρας ως πιο προνοητικός φεύγοντας πήρε μαζί του μερικά πακέτα τροφών και κάποιες κονσέρβες. Έστω υπόψη ότι η οικογένεια αν και ζούσε σε πολύ φτωχική κατάσταση, από τροφές - αποθέματα ήταν πάντα πλήρης, ακριβώς γιατί τότε τα θερμά επεισόδια ήταν σχεδόν κατ΄ έτος. 

Αντίθετα ο θείος μου, ως κλασσικός χωροφύλακας (και Έλληνας του τύπου έχει ο Θεός) έφυγε για το φυλάκιο εντελώς χύμα...

Την επόμενη μέρα το πρωί τα σχολεία δεν άνοιξαν και με τη μητέρα και τη θεία μου πήγαμε στο ένα από τα δύο τότε σούπερ μάρκετ να ψωνίσουμε. Στο σούπερ γινόταν της κακομοίρας. Εμείς οι τρεις ήμασταν στην είσοδο και είχαμε πεθάνει στα γέλια, μπροστά στην εικόνα μιας κυρίας (γνωστής συζύγου μεγαλογιατρού) που είχε απλώσει το χέρια και έβαζε στο καροτσάκι αγκαλιές από καλλυντικά... Όχι ότι τα χρειαζόταν αλλά εκείνη την ώρα έβλεπες τον πανικό στα μάτια της και μπροστά στα άδεια ράφια, ίσως γι΄αυτήν τα καλλυντικά να ήταν η σωτηρία της. Επίσης χαμός γινόταν και στα τυριά... Την ώρα που όλη την προηγούμενη νύχτα ήταν κλειστός ο δημοτικός φωτισμός και υπήρχε οδηγίες αν είχαμε φώτα ανοιχτά τα παντζούρια να είναι κλειστά και η αυστηρή σύσταση ότι αν δεν τηρηθεί η εντολή θα έκλειναν το ρεύμα...

Την δεύτερη μέρα με έστειλαν με το ποδήλατο να πάω στο θείο τροφή... με το ποδήλατο... Ευτυχώς που είναι δεινός ψαράς γιατί θα είχε πεθάνει και ευτυχώς γιατί κατά λάθος τον βρήκα (το φυλάκιο το είχαν επιμελώς καλύψει με κλαδιά και δεν το ξεχώρισα αν και πέρασα από 10μ. απόσταση) αλλα και γιατί μπόρεσα να ειδοποιήσω στην επιστροφή την μονάδα να τους πάνε νερό (ακόμα απορώ πως πίστεψαν έναν παιδί 10 χρονών).

Δεν θα συνεχίσω την ιστορία γιατί το άρθρο δεν θα τελειώσει ποτέ. Θέλω με την ιστορία αυτή να πω ότι σαν λαός δεν αλλάξαμε καθόλου. Παρότι έχουμε ζήσει ένα σωρό καταστάσεις που θα μπορούσαν πολύ εύκολα να οδηγήσουν σε πόλεμο εν τούτοις δεν έχουμε βάλει καθόλου μυαλό. 

Θεωρούμε αυτονόητο ότι "ο τουρισμός εμποδίζει τον πόλεμο" και ότι οι "πόλεμοι πλέον είναι οικονομικοί" παραβλέποντας ότι πάνω από 20 κράτη βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση και καθημερινά πάνω από 200 άτομα χάνουν τη ζωή τους από τις εχθροπραξίες.

Θεωρούμε αυτονόητο ότι θα "ενημερωθούμε έγκαιρα" ενώ η έναρξη του πολέμου στη Συρία στις 23/9/15 έγινε το ξημέρωμα, ακόμα και το πρόσφατο πραξικόπημα στην Τουρκία μας επιβεβαίωσε (για άλλη μια φορά) ότι αυτά τα πράγματα γίνονται νύχτα και καραδοκεί ο κίνδυνος όταν ξυπνήσουμε έξω να επικρατεί χάος.

Όταν λοιπόν παύουν τα αυτονόητα (τροφή, νερό, εργασία, εισόδημα, ασφάλεια, ειρήνη, δημοκρατία) τότε τι κάνεις; 

Γιατί να μην είσαι ψυχικά προετοιμασμένος; Γιατί να μην έχεις μια απλή αυτάρκεια τροφίμων για 6-7 ημέρες (που δεν κοστίζει πάνω από 10€). Γιατί να μην έχεις στο μυαλό σου ένα απλό σχέδιο αντίδρασης;

Ο παππούς μου, την αρχαία εποχή που είχαμε βιβλιάρια του ΙΚΑ, όταν γινόταν μια μεγάλη κρίση, όπως ένα θερμό επεισόδιο, το πρώτο που έκανε ήταν να βγάλει τα βιβλιάρια υγείας. Κουλό θα πεις. Αλλά σε μια οικογένεια με 15 μέλη, το πρόβλημα είναι ότι πάνω στον πανικό κινδυνεύεις να ξεχάσεις κάποιον πίσω...

Όταν έγινα 6 χρονών ήξερα πως να διανύσω 17 χλμ μέχρι το καταφύγιο του παππού στην κορυφή του βουνού. Και το έμαθα μέσα από "περιηγητικές εκδρομές", βόλτες, πικ νικ, χωρίς καν να το καταλάβω... 

www.e-koutsobola.gr