Ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος: Προφήτης, Απόστολος, Ευαγγελιστής!

Το να γράψεις για τον Άγιο Γέροντα Παΐσιο δεν είναι τόσο εύκολο. Το αντίθετο μάλιστα, όσο εσύ είσαι άνθρωπος αδύναμος και ουσιαστικά ξένος από πνευματικές εμπειρίες.

 

Προσεύχομαι και επιχειρώ με δέος και απέραντο σεβασμό στην Αγιότητά του να καταγράψω λίγες μόνο στιγμές της διδασκαλίας του Οσίου γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτη...

Ο «λατρεμένος» μου γέροντας, ο «παππούλης» μου, είναι μια θεόπνευστη προσωπικότητα πλημμυρισμένη από θεία χάρη μια ευλογημένη πνευματική μορφή, που άστραφτε από υπερκόσμιο φως. Το μεγαλείο της ψυχής του συγκλονίζει. Βασική μέριμνα της ζωής μου είναι πλέον να μελετήσω τη ζωή, το έργο και τη διδασκαλία του Αγίου Γέροντος. Δεν φτάνει μια ζωή για να μελετήσει κανείς σε βάθος και ουσιαστικά τη ζωή, το έργο και τη διδασκαλία του κορυφαίου μύστη των τελευταίων αιώνων.

Είπε με λίγες κουβέντες την αλήθεια, την ουσία των πάντων, όλων των κανόνων που διέπουν το σύμπαν και τη ζωή μας. Ο Ιησούς Χριστός, ο λυτρωτής των πάντων, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων, έστειλε τον Γέροντα για να με βοηθήσει να βρω τον δρόμο της αληθινής αγάπης. Είναι ο φύλακας-άγγελός μου το ΠΡΟΤΥΠΟ μου, η ανάσα και η ζωή μου. Έκανε το θαύμα καθημερινότητα στη ζωή μου. Ζω στο κέντρο ενός διαρκούς θαύματος, που γίνεται γύρω μου. Πολλές και μεγάλες είναι οι αποκαλυπτικές εμπειρίες που αδυνατώ να περιγράψω. Πολλά σημεία και θαυμαστά γεγονότα που θεωρώ πως τα περισσότερα θα πρέπει να τα κρατήσω μέσα μου, σαν σπάνιο και πολύτιμο θησαυρό.

Το μυστήριο δεν είναι κάτι που κατακτάται, αλλά κάτι που χαρίζεται και κυρίως βιώνεται. Ο Χριστός είναι για τους περισσότερους από εμάς ένας γνωστός άγνωστος. Φοβόμαστε να Τον πλησιάσουμε, να Του μιλήσουμε, να Τον γνωρίσουμε. Η μεγαλύτερη ζημιά που μας έκαναν είναι, ότι μας ξερίζωσαν την ανάγκη του αληθινού Θεού. Μας έπεισαν πως το σπίτι μας είναι ο βούρκος και το βαθύ σκοτάδι. Καταντήσαμε ζωντανοί νεκροί. Ο Θεός όμως είναι τόσο αληθινός που είναι ευδιάκριτος παντού. Χρειάζεται να ανοίξουμε τα τυφλωμένα από τα πάθη μάτια μας και να επιτρέψουμε να μπει στη ζωή μας.

Μετά τη θαυμαστή παρέμβαση του Αγίου Παϊσίου στη ζωή μου, αργά και σταθερά ανεβαίνω τα πνευματικά σκαλοπάτια της Ορθόδοξης πίστης. Ο δρόμος δύσβατος και ανηφορικός. Οι πειρασμοί πολλοί, έντονοι, εξουθενωτικοί. Πρόκειται για μία πορεία γεμάτη με αγκάθια που πλήγωναν και πληγώνουν. Ζούσα και ζω μια διαρκή πορεία πτώσης και ανάστασης (βιβλίο «ΝΑ ΓΙΑΤΙ», Μιλτιάδης Γ. Βιτάλης, εκδόσεις «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ», σελ. 30-34).

Ο Όσιος γέροντας αρίστευσε στο κοινόβιο ως άριστος υποτακτικός. Ανδραγάθησε σαν ασκητής της θυσίας, στην έρημο του Σινά (Κελλί Αγίου Γαλακτίωνος και Αγίας Επιστήμης). Έλαμψε στο στερέωμα της Εκκλησίας ως φως Χριστού. Μας άφησε το φωτεινό του παράδειγμα ως ΠΡΟΤΥΠΟ αληθινού μοναχού, την Ορθόδοξη και εμπνευσμένη διδασκαλία του ως πολύτιμη παρακαταθήκη και την απέραντη ανιδιοτελή αγάπη του, ως την πραγματική του διαθήκη.

Στο Άγιο Όρος ασκήτεψε και πέρασε τα περισσότερα χρόνια της αγιασμένης ζωής του. Γύρω στα 30 (τριάντα) έγινε μοναχός. Τα χαρίσματα με τα οποία τον είχε στολίσει ο ίδιος ο Θεός ήταν πολλά. Είχε χάρισμα ιαμάτων (γιάτρεψε πολλούς από ποικίλες σοβαρές ή και ανίατες αρρώστιες). Είχε χάρισμα κατά των δαιμονίων. Είχε προορατικό χάρισμα (σε πολλούς είπε γεγονότα που θα τους συμβούν στο μέλλον σε προσωπικό επίπεδο). Είχε το ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΧΑΡΙΣΜΑ. Βίωσε την πληροφορία των μελλόντων και των αποκρύφων. Είχε ΟΛΑ τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης και των Αγίων της Καινής Διαθήκης. Είχε διορατικό χάρισμα (γνώριζε σε βάθος την καρδιά κάθε ανθρώπου). Συμβούλευε σωστά και με ακρίβεια. Είχε το χάρισμα της διακρίσεως των πνευμάτων (γνώριζε δηλαδή αν ένα πνευματικό γεγονός ήταν από τον Θεό ή τον αντίδικο, που προσπαθούσε με πονηριά να εξαπατήσει και να παρασύρει). Είχε διάκριση (γνώριζε σε κάθε περίπτωση ποιο ήταν το θέλημα του Θεού και αν έπρεπε να το φανερώσει η όχι). Είχε θεολογικό χάρισμα. Είχε πολλές και συγκλονιστικές εμπειρίες με τον Ιησού Χριστό, με την Παναγία, με Αγίους, με αγγέλους, αλλά και με οράσεις του ΑΚΤΙΣΤΟΥ ΦΩΤΟΣ.

Δεν φτάνει μια ζωή για να γνωρίσει κάποιος ουσιαστικά και σε βάθος άρρητα ρήματα ζωής αιωνίου. Το ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ του χάρισμα συγκλονίζει. Περιέγραψε με ακρίβεια σοβαρές και κρίσιμες μελλοντικές εξελίξεις στην ιστορία της πατρίδος μας, αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας.

Ο γέροντας ήταν Παναγιόφιλος και όλη η ζωή του ήταν ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΣ, θαυμαστή, ανυπέρβλητη. Από όλα τα χαρίσματά του, αυτό που συγκλόνιζε ήταν η ΑΓΑΠΗ του. Μια αγάπη χωρίς όριο, χωρίς δισταγμό, με απόλυτη αυτοθυσία. Μια ΑΓΑΠΗ φωτιά, γλυκιά, παντοδύναμη, θεϊκή. Μια αγάπη που ξεχυνόταν σαν θάλασσα από μέσα του, χωρίς διακρίσεις. Που αγκάλιαζε το ίδιο ζεστά τους καλούς και τους κακούς, τους φίλους και τους εχθρούς του, όλη την πλάση (κτίση). Τέτοια απέραντη αγάπη, παγκόσμια, αιώνια και διαχρονική μόνο το Άγιο Πνεύμα μπορεί να γεννήσει μέσα σε ανθρώπινη καρδιά. Η αγάπη του Γέροντα είναι που μάζευε τους ανθρώπους κοντά του, δίπλα του, στο πλευρό του. Μάζευε στοργικά και με πόνο, την αγωνία και τα άλυτα προβλήματα του κόσμου και έδινε λύση, χαρά και ειρήνη (Αθανάσιος Ρακοβαλής, «Ο πατήρ Παΐσιος μου είπε…», Θεσσαλονίκη 2012).

Ένα άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο της αγιασμένης προσωπικότητας του Αγίου Παϊσίου ήταν η εκπληκτική ευφυΐα του. Προσαρμοζόταν πλήρως με τον εκάστοτε συνομιλητή του. Παρουσίαζε έναν εκπληκτικό βαθμό προσαρμοστικότητας σε κάθε ηλικία, ποιότητα ή κατάσταση. Εξαιρετικά ειλικρινής και ολιγαρκής, αλλά πάρα πολύ συμπονετικός, υποστηρικτικός, δοτικός. Μια πύρινη φλόγα ΑΓΑΠΗΣ που έλιωνε τους πειρασμούς, τα αμαρτήματα, τους κακούς λογισμούς των ανθρώπων που τον συναντούσαν. Μια τεράστια ΑΓΚΑΛΙΑ τρυφερή ήταν ο «παππούλης». Μια πανανθρώπινη σύναξη ήταν η καρδιά του.

Ο γέροντας Παΐσιος είχε φωτεινό πρόσωπο, γλυκό λόγο, στοργή, συγκατάβαση. Μόνο τους ανθρώπους που ήθελαν να κάνουν κακό στην Εκκλησία και στην πατρίδα, μόνο εκεί ήταν αυστηρός και ελεγκτικός. Ήταν ένας άσαρκος μοναχός, πάμπτωχος, ένας ουράνιος άνθρωπος. Έλεγε με πίστη και βεβαιότητα, ότι η πνευματική ζωή είναι λεβεντιά, είναι χαρά. Δεν είναι κακομοιριά. Είναι παλαβομάρα με την καλή έννοια. Είναι θεία τρέλα, πνευματικό γλέντι, θεϊκό μεθύσι, αθανασία, πορεία στου παραδείσου τις αυλές. Συχνά έπαιρνε τα βουνά ή χανόταν στο δάσος με παρέα το κομποσχοίνι και την ακλόνητη πίστη του και προσευχόταν για τη σωτηρία όλου του κόσμου. Η αγάπη, έλεγε, «κατοικεί μέσα στον άνθρωπο σαν πυρ» (Μηνιαία Εκκλησιαστική Εφημερίδα «ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ», Δεκέμβριος 2015, άρθρο ΜΙΛΤΙΑΔΗ ΒΙΤΑΛΗ).

«Εκεί που προσεύχομαι με πόνο και δάκρυα στο κελλί μου, το Πνεύμα το Άγιο με μεταφέρει ΑΜΕΣΑ σε νοσοκομεία, σπίτια πονεμένων και πληγωμένων ανθρώπων» (π. Παΐσιος).

Τα ΘΑΥΜΑΤΑ τα οποία έγιναν με την δύναμη της πύρινης προσευχής του είναι αναρίθμητα, ακόμα και μετά την κοίμησή του. Πολλά διεσώθησαν και από τον εν Χριστώ αδελφό Νικόλαο Ζουρνατζόγλου («Μαρτυρίες προσκυνητών», Α΄ και Β΄ τόμος, εκδόσεις «Αγιοτόκος Καππαδοκία»). Τα περισσότερα όμως δυστυχώς θα χαθούν για πάντα στη λήθη του χρόνου.

Ήταν ένας ασκητής άγρυπνος, νηστευτής, ανιδιοτελής, θυσιαστικός, ελεήμων, φιλάνθρωπος. Πίστευε απόλυτα στην πρόνοια του Θεού. Όταν συνομιλούσες με τον γέροντα είχες τη βεβαιότητα ότι είσαι ασφαλής, προστατευμένος, ότι είσαι στην αγκαλιά του Χριστού. Όταν, μετά την κοίμησή του, προσεύχεσαι μπροστά στην εικόνα του, να γίνει μεσίτης στον θρόνο του Θεού, τότε το αίτημά σου μεταφέρεται με πύραυλο. Η αποδοχή του αιτήματός σου είναι η φυσική κατάληξη, εφόσον υπάρχει πίστη και καλή διάθεση ψυχής. Πίστευε πως είμαστε οι περισσότεροι χριστιανοί θεωρητικοί στην Ορθόδοξη πίστη. Χλιαροί, αβέβαιοι, φοβικοί, ανεπαρκείς. Είχε την πεποίθηση ότι οι τσέπες μας πρέπει να είναι ανοιχτές, ώστε να φεύγουν τα χρήματα για φιλανθρωπίες. Είναι σκάνδαλο, έλεγε, να υπάρχουν φουσκωμένες τσέπες γεμάτες λεφτά και να είναι ραμμένες. «Είδες ποτέ σάβανα με τσέπες; Όλα εδώ μένουν. Μόνο οι αγαθοεργίες πηγαίνουν στον ουρανό».

Ήταν υπέρμαχος της Ορθοδοξίας και πολέμιος της πλάνης των αιρέσεων. Πολέμιος του ανίερου οικουμενισμού και της παγκοσμιοποίησης. Πίστευε, σωστά, ότι ο διαχριστιανικός οικουμενισμός οδηγεί αναπόφευκτα στον διαθρησκευτικό οικουμενισμό και την Πανθρησκεία. Οι Άγιοι Πατέρες κάτι ήξεραν και απαγόρευσαν τις σχέσεις, τις αγκαλιές και τα φιλιά με αιρετικούς και πλανεμένους (Ησαΐας Κωνσταντινίδης, «ΟΣΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΝ-Σημεία των καιρών», Αθήνα 2016, εκδόσεις «M-Press», δεύτερη έκδοση).

Σήμερα λένε πολλοί [θρησκευτικοί ταγοί της ΔΥΣΗΣ, καθολικοί, προτεστάντες (Δυτικοί κληρικοί)]: «Όχι μόνο με αιρετικό, αλλά και με βουδιστή, και με πυρολάτρη και με δαιμονολάτρη να συμπροσευχηθούμε! Πρέπει γι’ αυτούς να βρίσκονται στις συμπροσευχές και στα συνέδριά τους και οι Ορθόδοξοι. Είναι μια παρουσία. Τι παρουσία; Σήμερα δυστυχώς τα λύνουν ΟΛΑ με τη λογική και δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Το ευρωπαϊκό πνεύμα νομίζει ότι τα πνευματικά θέματα μπορούν και πρέπει να μπουν στην Κοινή Αγορά (Ευρωπαϊκή Ένωση)…».

«Στην ΑΛΗΘΕΙΑ δεν γίνονται εκπτώσεις. Η αλήθεια είναι ο Χριστός. Για να συμπροσευχηθούμε με κάποιον, πρέπει να συμφωνούμε στην πίστη. Μακριά από μάγους και αιρετικούς και πάσης φύσεως συλλόγους εξωεκκλησιαστικούς, που ένα σωρό υπάρχουν σήμερα, και στην πατρίδα μας δυστυχώς. Μακριά από κάθε αιρετική και πλανεμένη διδασκαλία» (Όσιος Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης).

Πνευματικές νουθεσίες του Αγίου Παϊσίου:

- Να πιστεύεις στο Θεό, έλεγε ο γέροντας, και να ψάχνεις προσεκτικά γιατί, όπου και να κοιτάξεις, παντού υπάρχουν τα αγιασμένα ίχνη του.

- Να προσεύχεσαι γιατί η προσευχή είναι η καλύτερη ασχολία. Να προσεύχεσαι παιδί μου, σαν να ήταν μπροστά σου ο Ιησούς Χριστός και να σε ακούει. Είναι πράγματι μπροστά και σε ακούει. Θα τα πεις σαν να μιλούσες σε ένα φίλο σου. Μη στενοχωριέστε, ο Θεός αγαπά πολύ την Ελλάδα, γιατί είναι το προζύμι της Ορθοδοξίας.

- Όποιος νομίζει ότι μπορεί να γνωρίσει τα μυστήρια του Θεού με την εξωτερική επιστημονική θεωρία μοιάζει με τον ανόητο που θέλει να δει τον Παράδεισο με το τηλεσκόπιο.

- Με ένα κομμάτι παξιμάδι ανεβαίνει ο άνθρωπος μέχρι τον Παράδεισο, ενώ για να ανέβει ο πύραυλος μέχρι το φεγγάρι, θέλει τόνους καύσιμα.

« Ο Άγιος Παΐσιος είχε το χάρισμα της διακρίσεως των πνευμάτων, πράγμα που συνιστά την αληθινή θεολογία. Έκανε υπέρμετρες για τα ανθρώπινα δεδομένα θυσίες για την αγάπη του Χριστού. Βίωσε την πληροφορία των ΜΕΛΛΟΝΤΩΝ και των ΑΠΟΚΡΥΦΩΝ και έλαβε το δώρο της πίστεως. Η μεγάλη του αγάπη μεταποιήθηκε από το Άγιο Πνεύμα σε χάρισμα θαυματουργίας. Είχε ΟΛΑ τα χαρίσματα των Προφητών και των μεγάλων οσίων ανδρών. Συνδύαζε αυστηρότητα με μητρική καρδιά. Διαπνεόταν από φιλότιμο και μεγάλη παλληκαριά» (Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος, Βιβλίο Νικολάου Ζουρνατζόγλου, «Μαρτυρίες προσκυνητών», τόμος Α΄, σελ. 36-37).

Ο Όσιος γέροντας Παΐσιος είναι αναμφίβολα ο γίγαντας της Ορθοδοξίας. Στηρίζει, εμπνέει, καθοδηγεί, μεσιτεύει, διδάσκει, νουθετεί ακόμα και μετά την αγία κοίμησή του, στις 12 Ιουλίου του 1994.

Σήμερα πορεύομαι κοντά του με εμπιστοσύνη και ελπίδα. Με πίστη και χαρά. Νιώθω, κοντά στην αγάπη του Αγίου, παρηγοριά, μια πανίσχυρη δύναμη να με στηρίζει, να με συντροφεύει στις ανηφόρες της ζωής μου, να με «γλυκαίνει» με τα θεϊκά λουκουμάκια του. Να με απομακρύνει από αδιέξοδες χίμαιρες και από «δήθεν» Χριστιανούς που παριστάνουν τους σωτήρες του ποιμνίου. Από υποκριτές Χριστιανούς, που εμπορεύονται την Ορθόδοξη πίστη, ενώ είναι εντολοδόχοι μιαρών στοών και σιωνιστών. Από επιθέσεις, συκοφαντίες, δολιοφθορές, συνωμοσίες, φθόνο. Να με συντροφεύει ο Όσιος γέροντάς μου, σε αυτή τη μοναχική, αλλά ευλογημένη πορεία, από το χάος στο φως. Ένα δύσκολο ταξίδι με πολλούς πειρασμούς και πτώσεις. Με αμφισβητήσεις, πισώπλατα μαχαιρώματα, παρακμιακές καταστάσεις, κενότητα, βάσανα, απογοητεύσεις, προδοσία.

Όμως, όταν έχεις πάντα δίπλα και συνοδοιπόρο τον Άγιο Παΐσιο, όλα γεμίζουν θεϊκό φως. Γίνεσαι θεατής των απόκρυφων και προγεύεσαι παραδεισένιες καταστάσεις και εμπειρίες. Το πολύπαθο και κοπιαστικό σου ταξίδι γίνεται χαρούμενο και ευλογημένο. Γίνεται πνευματική όαση.

Πέστε μου γέροντα Παΐσιε, κάτι.
Τι να πω;
Ό,τι λέει η καρδιά σας.
Αυτό που λέει η καρδιά μου είναι να πάρω το μαχαίρι, να την κόψω κομματάκια, να την μοιράσω στον κόσμο, και ύστερα να πεθάνω.
ΔΟΞΑ ΣΟΙ ΤΩ ΔΕΙΞΑΝΤΙ ΤΟ ΦΩΣ

Μιλτιάδης Γ. Βιτάλης
Νομικός, συγγραφέας, αρθρογράφος

www.elora.gr