Moscow Times: Μετά τη Μόσχα, που άλλου θα πάει ο Τσίπρας;

Ένα άρθρο της Judy Dempsey με τίτλο After Moscow, Where Next for Tsipras? έτυχε της γνωστής μεταχείρισης των ελληνικών ΜΜΕ, που δεν μπαίνουν στον κόπο να μεταφράσουν το άρθρο, παρά να δημοσιεύσουν τη γελοιογραφία και να γράψουν μια λεζάντα ή όσα σημεία θεωρούν εκείνα σημαντικά -ανάλογα με το κόμμα στο οποίο πρόσκυνται

Έτσι, για μια φορά ακόμα, κάναμε μετάφραση. Γιατί το άρθρο τονίζει ξεκάθαρα ότι, εκτός του ότι δεν θα πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες για την ανεύρεση νέου λιμανιού της Ελλάδας στο ρωσικό μπλογκ, ακόμα και ποιοι είναι οι υπαίτιοι που η ελληνική οικονομία έφτασε μέχρις εδώ – γι’ αυτό η τόση σιωπή από τα απανταχού ΜΜΕ;

Ίσως η κα Ζωή Κωνσταντοπούλου θα έπρεπε να φωνάξει την αρθρογράφο στην επιτροπή της, γιατί πολύ σοφά κι αληθινά, εντοπίζει την...
απαρχή του προβλήματος στο παλιό ΠΑΣΟΚ, την εποχή Αντρέα Παπανδρέου και τις επόμενες κυβερνήσεις των δυναστειών Παπανδρέου – Καραμανλή.

Η Ελλάδα εκτός του ότι δεν ήταν έτοιμη για την ευρωζώνη, ΤΌΤΕ, ήταν ανταγωνιστική, αλλά δεν αξιοποίησε τα πακέτα στήριξης της ΕΕ λόγω της διεφθαρμένης ολιγαρχίας που έλεγχε το πολιτικό σύστημα. Και που δυστυχώς, ως φαίνεται συνεχίζει να ελέγχει και τώρα, γιατί πάταξη ολιγαρχίας ακούμε, αλλά φοροβομβαρδισμό των φτωχών συνεχίζουμε να βλέπουμε.

Διαβάστε, λοιπόν, ολόκληρο το άρθρο και όχι μόνο τις λεζάντες

Μετά τη Μόσχα, που άλλου θα πάει ο Τσίπρας;

Όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας επισκέφθηκε τη Μόσχα την περασμένη εβδομάδα, υπήρχαν κάποιες ελπίδες στην Αθήνα ότι ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν θα δώσει στον Τσίπρα κάτι για να φέρει πίσω στη χώρα.

Στο τέλος, ο Τσίπρας επέστρεψε με άδεια χέρια, με εξαίρεση κάποιες αόριστες υποσχέσεις για συμμετοχή σε ένα νέο ρωσο-τουρκικό αγωγό φυσικού αερίου και τη Ρωσία να αγοράζει ορισμένες ελληνικές εταιρίες που πρόκειται να ιδιωτικοποιηθούν.

Το Κρεμλίνο δεν σήκωσε καν το εμπάργκο τροφίμων που επιβάλλονται σε αντίδραση στις κυρώσεις της ΕΕ για τη Ρωσία μετά την προσάρτηση της Κριμαίας πριν από ένα χρόνο. Αλλά και πάλι, ο Τσίπρας ήταν σε απελπιστική ανάγκη από κάποιες χειρονομίες από τη Ρωσία.

Η επίσκεψή του στη Μόσχα έδειξε δύο πράγματα.

Το πρώτο ήταν ότι δεν μπορούσε να επικαλεστεί τον Πούτιν για να τον βοηθήσει παρά τους παραδοσιακά στενούς δεσμούς ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Ρωσία.

Δεύτερον, ο Τσίπρας και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να συνεργαστούν για να δώσουν τέλος στην χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Αν δεν γίνει αυτό, δεν αποκλείεται η Ελλάδα να αναγκαστεί να βγει από τη ζώνη του ευρώ.

Αρκετές χώρες της ζώνης του ευρώ είναι κάπως αισιόδοξες σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ακόμη και με το επιχείρημα ότι το ευρώ θα μπορούσε να επιβιώσει ενός Grexit. Είναι λάθος.

Ένα Grexit θα κάνει ανυπολόγιστη ζημιά στην αξιοπιστία του ευρώ και μάλιστα της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επιπλέον, θα έχει σοβαρές γεωστρατηγικές επιπτώσεις. Μια σπασμένη και αποδυναμωμένη Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι προς το συμφέρον της Ευρώπης.

Η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ κατανοεί πολύ καλά τις επιπτώσεις ενός Grexit, ακόμα και αν η γερμανική κοινή γνώμη είναι ολοένα και πιο ανυπόμονη και κριτική απέναντι της στρατηγικής του Τσίπρα.

Με την πρώτη ματιά, η στρατηγική του έχει ως σχέδιο να φθείρει τα όργανα που βρίσκονται σε διαπραγματεύσεις για να σώσει την ελληνική οικονομία και ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα. Θέλει λιγότερο αυστηρές προϋποθέσεις για τη λήψη ουσιαστικών εγγυήσεων δανείων, ενώ η ΕΕ θέλει να καταλάβει τι είδους σημαντικές μεταρρυθμίσεις προτίθεται να θεσπίσει προκειμένου να καταστεί ανταγωνιστική η ελληνική οικονομία του Τσίπρα.

Ο Τσίπρας και η ριζοσπαστική αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ εκσφενδονίστηκαν σε ισχύ τον περασμένο Ιανουάριο, μετά την υπόσχεση του εκλογικού σώματος ότι θα τερματίσει τα μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Από τότε, ο Τσίπρας και ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης έχουν ακόμη μπροστά τους να ανταμείψουν τους ψηφοφόρους κυρίως επειδή δεν έχουν φτάσει σε συμφωνία με την ΕΕ και τα άλλα θεσμικά όργανα.

Ήταν η προηγούμενη συντηρητική ελληνική κυβέρνηση υπό την ηγεσία του Αντώνη Σαμαρά, που είχε καταρτίσει το πακέτο λιτότητας με την υποστήριξη των ιδρυμάτων αυτών. Ωστόσο, αυτές οι μεταρρυθμίσεις ήταν ατελείς από την αρχή.

Επιπλέον, ένα δίκτυο πλούσιων ολιγαρχών που κυβερνούσε την Ελλάδα από το τέλος του στρατιωτικού καθεστώτος το 1974, δεν επηρεάζεται από τα μέτρα λιτότητας.

Το φορολογικό καθεστώς δεν αναθεωρήθηκε, ώστε να υπάρξει διαφάνεια, να βελτιώσει το φθαρμένο σύστημα είσπραξης εσόδων και να θέσει τέλος στη διαφθορά. Επιπλέον, ένα δίκτυο πλούσιων ολιγαρχών που κυβερνούσε την Ελλάδα από το τέλος του στρατιωτικού καθεστώτος το 1974, δεν επηρεάζεται από τα μέτρα λιτότητας.

Οι ολιγαρχικοί είχαν αυξηθεί από δύο ελληνικές οικογένειες, των Καραμανλή και Παπανδρέου που κυβερνούσαν χρόνια την Ελλάδα, συχνά κατά μήκος των γραμμών των δικών τους φέουδων. Πράγματι, μετά το τέλος της στρατιωτικής χούντας, η ελληνική πολιτική έχει βάση την κηδεμονία και τις πελατειακές σχέσεις, όχι τη διαφάνεια ή λογοδοσία.

Αυτό ήταν σχεδόν πλήγμα κατά τα τελευταία πέντε χρόνια, όταν η Ελλάδα έπρεπε να εισαγάγει θεμελιώδεις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις προκειμένου να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κέρδισε τις εκλογές ο Τσίπρας τον περασμένο Ιανουάριο. Υποσχέθηκε να διαλύσει τις παλιές δομές και να θέσει σε εφαρμογή τα μέτρα κοινωνικής πρόνοιας για τα άτομα που πλήττονται περισσότερο από την λιτότητα.

Στο τέλος, η μεσαία τάξη και οι λιγότερο εύποροι κατέβαλαν ένα πολύ υψηλό τίμημα για τα μέτρα λιτότητας, ενώ οι παλαιές δομές παρέμειναν στη θέση τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κέρδισε τις εκλογές ο Τσίπρας τον περασμένο Ιανουάριο

Υποσχέθηκε να διαλύσει τις παλιές δομές και να θέσει σε εφαρμογή τα μέτρα κοινωνικής πρόνοιας για τα άτομα που πλήττονται περισσότερο από την λιτότητα.

Ωστόσο, κοιτώντας πίσω, γιατί δεν το ΕΕ, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ δεν αμφισβητούν τις μεταρρυθμίσεις της προηγούμενης κυβέρνησης;

Σίγουρα θα πρέπει να είχαν δει πώς οι δομές δεν είχαν αναθεωρηθεί και πως ακόμη και η βασική διαφάνεια που απαιτείται για την ιδιωτικοποίηση των κρατικών περιουσιακών στοιχείων δεν ήταν στη θέση της.

Είναι λες και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ έκαναν τα στραβά μάτια σε ελλείψεις των μεταρρυθμίσεων ως το τίμημα για τη διατήρηση Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ.

Αυτή η απροθυμία να αμφισβητήσει αυτές τις μεταρρυθμίσεις είναι μόνο ένα από τα πολλά λάθη που έγιναν από την ΕΕ, σχετικά με την Ελλάδα.

Όταν έγινε μέλος της ΕΕ το 1981, δεν ήταν καθόλου έτοιμη. Αλλά τότε, τα κριτήρια για την ένταξη στην ΕΕ ήταν διαφορετικά. Στη συνέχεια, ήταν για την αγκύρωση της Ελλάδας σε μια δημοκρατική Ευρώπη και την ενίσχυση των πολύ εύθραυστη δημοκρατικών θεσμών στην Ελλάδα μετά το στρατιωτικό καθεστώς που διήρκεσε 1967-1974.

Μόλις έγινε μέλος, η Ελλάδα παρουσίασε μια εξαιρετική αδυναμία χρήσης της γενναιόδωρης ανάπτυξης της ΕΕ και των διαρθρωτικών ταμείων που αποσκοπούν στον εκσυγχρονισμό των υποδομών και την υποστήριξη των φτωχότερων περιοχών

Μόλις έγινε μέλος, η Ελλάδα παρουσίασε μια εξαιρετική αδυναμία χρήσης της γενναιόδωρης ανάπτυξης της ΕΕ και των διαρθρωτικών ταμείων που αποσκοπούν στον εκσυγχρονισμό των υποδομών και την υποστήριξη των φτωχότερων περιοχών.

Θυμάμαι ένας Έλληνας υπουργός εξηγεί το 2002 πως η κυβέρνηση στην Αθήνα και οι τοπικές αρχές δεν είχαν καμία ιδέα για το πώς να επενδύσουν τα κεφάλαια, πόσο μάλλον να εκπονήσουν λεπτομερή σχέδια για τη χρήση τους.

Η Ελλάδα απλά δεν διέθετε την ικανότητα απορρόφησης και μια δημόσια διοίκηση να ασχοληθεί με αυτά τα θέματα, παρά το γεγονός ότι είχε ένα τεράστιο και διογκωμένο δημόσιο τομέα.

Η Γερμανία και άλλες χώρες της ζώνης του ευρώ τελικά ανακαλύπτουν, και σχεδόν παραδέχονται, ότι η Ελλάδα ήταν απροετοίμαστη να εγκαταλείψει το νόμισμα της, τη δραχμής της, υπέρ του νομίσματος του ευρώ το 2002.

Σαν να μην έφτανε αυτό, η Γερμανία και άλλες χώρες της ζώνης του ευρώ τελικά ανακαλύπτουν, και σχεδόν παραδέχονται, ότι η Ελλάδα ήταν απροετοίμαστη να εγκαταλείψει το νόμισμα της, τη δραχμής της, υπέρ του νομίσματος του ευρώ το 2002.

Η οικονομία της ήταν άκρως ανταγωνιστική, για να μην αναφέρουμε τις δημοσιονομικές πολιτικές της.

Η γερμανική κυβέρνηση, συγκεκριμένα, είχε σοβαρές επιφυλάξεις για την υιοθέτηση του ευρώ από την Ελλάδα. Όμως, ένας από τους κύριους λόγους που το Βερολίνο υποχώρησε ήταν επειδή η Αθήνα απείλησε να θέσει επί τάπητος το ζήτημα των αποζημιώσεων Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, αν δεν επιτρεπόταν να εισέλθει στη ζώνη του ευρώ.

Το ζήτημα του πόσο περισσότερο η Γερμανία πρέπει να αποζημιώσει την Ελλάδα για τις άθλιες ναζιστικής θηριωδίες που διαπράχθηκαν στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, επανέρχεται και πάλι υπό τον Τσίπρα. Αυτό δείχνει την έλλειψη κλείσιμου ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γερμανία ενός τέτοιου ιδιαίτερα συναισθηματικού και ασταθή κεφαλαίου των σχέσεών τους.

Επίσης δείχνει και πάλι πόσο η οικονομική κρίση και η ιστορία στην Ελλάδα έχουν συνεργήσει και συγκρουστεί. Εναπόκειται στο Βερολίνο και την Αθήνα να σπάσει ο δεσμός. Πράγματι, εναπόκειται στο Βερολίνο και την Αθήνα να ανοίξουν ένα νέο κεφάλαιο, διότι η Ελλάδα, ως κράτος μέλος της ΕΕ, δεν έχει πουθενά αλλού να πάει.

Και είναι οι προηγούμενοι ψηφοφόροι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ή οι απόγονοί τους, που τώρα πιστεύουν ότι, χωρίς να σπάσει η διαπλοκή και να μπει χέρι στην ελίτ, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να σώσει την οικονομία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου τα μέλη προέρχονται από αυτά τα κόμματα ή ανήκουν τα ίδια στην πλουτοκρατία της χώρας.

Πιο Matrix πεθαίνεις…

nea.allnewz.gr